De onvindbare grot

Caltha kek hem aan. "Nou weet ik veel!! Ik wil mijn dochter kunnen zien opgroeien hoor!" riep ze hem kwaad toe. Ze keek meteen naar haar dochter toen ze zo tegen hem had geroepen. Ze wist dat hij kwaad zou worden of kwaad zou reageren, maar wat maakte het uit dit was de waarheid

''Denk je dat dat mij ook maar iets uitmaakt. Caltha je schijnt te vergeten tegen wie je het hebt. Je hebt het tegen een ongevoelige, harteloze Dark Angel. Een die het niet uitmaakt wie hij dood zolang geen enkele Angel het maar overleeft'' riep hij uit. De plek waar Artenis zat was tot binnen een straal va twee meter compleet verschroeid.

Caltha keek kwaad en keek even naar de wonde in haar buik. Het was gelukkig gestopt met bloeden maar ze had nog wel pijn. Ze zweeg en keek dan naar Dabria. Ze zuchtte en wist dat ze hier niet uit kon. Ze keek naar Dabria en zweeg nog steeds

Nu stond Artenis op en liep dreigend op Caltha af. ''En weet waarom Caltha? Omdat ze nergens goed voor zijn. Het zijn nutteloze wezens die niks kunnen. Egoistisch en ijdel'' siste hij tegen haar en sloeg haar en Dabria omver. Het kon hem niks meer schelen of Dabria stierf of niet. Artenis was zijn zelfbeheersing verloren en als het zover was, was hij op zijn ergst. Hij zou alles vernietigen wat hem in de weg stond.

Caltha schrok en hield Dabria vast. Ze legde haar in het dekentje op de grond en ging ervoor staan. Ze zweeg en beschermde Dabria. Ze keek Artenis aan en had een klein beetje angst in haar ogen. Ze zweeg en wachtte bang af

Artenis greep Caltha bij haar shirt en trok haar naar zich toe. ''Ik zweer dat ik niet zal rusten todat alle Angels uitgeroeit zijn. Als je eerst al dacht problemen met me te hebben dan heb ik nieuws voor je. JE HEBT NET HET CONTRACT VAN JE EIGEN DOOD EN DIE VAN DUIZENDE ANDEREN GETEKENT'' schreeuwde Artenis razend. Hij liet Caltha los en sloeg met zijn vuisten tegen de wand. Als hij dit niet had gedaan, had Caltha of Dabria nu geen adem meer gehaald.

Caltha schrok en zette een stap achteruit. Ze zweeg snel, anders kwam er nog meer problemen die ze al had. Hij was echt heel kwaad, dat zag ze. Ze slikte even en keek even naar Dabria die weggekropen was en in een hoekje zat. Ze keek naar haar en wilde er snel naartoe lopen

''Jij verzet geen enkele stap of het zal je laatste zijn'' zei Artenis angstaanjaagend kalm zonder Caltha aan te kijken. Hij liep zelf naar Dabria langs Caltha en keek haar even vernietigend aan. Daarna pakte hij Dabria op en wiegde haar even. Hij liep terug en overhandde onderweg Dabria weer aan Caltha.

Caltha nam Dabria snel over en zweeg. Ze gaf haar een zoen en keek haar aan. "Rustig maar lieverd" zei ze zacht tegen Dabria. Ze ging zitten en zette de kleine Dabria op haar schoot. Ze keek nog even naar Artenis maar dan weer naar Dabria

Dabria keek op toen Artenis haar oppakte en werd rustiger toen hij haar wiegde. Ze werd al helemaal rustig toen Caltha haar vasthad. Ze kroop dicht tegen haar moeder aan en keek op toen ze op haar shcoot zat.

Artenis was gaan en wreef met zijn duim en wijsvinger in zijn ogen. ''Houd de nachtmerrie dan nooit op'' zuchtte hij. Hij werd hier gek van. Dit duurde hem al veel te lang. Waarom vermoorde hij Caltha en Dabria niet gewoon? Dan was hij er ook vanaf.

Dabria giechelde even en keek naar Atenis. Ze kroop van Caltha's schoot en kroop naar hem toe. Ze legde haar armpjes rond zijn benen en keek omhoog naar hem. Wat was er met papa? dacht ze stil. Ze keek hem afwachtend aan

Artenis keek even naar Dabria toen hij haar aan zijn been voelde. ''En wat wil jij nu weer kleine uk?'' vroeg hij zacht en zuchtend aan haar. Wat moest dat kind van hem? Waarom had hij haar ook gewiegt want dat was de reden dat ze hem nu als vader zag.

Dabria stak haar armpjes naar hem uit. Ze zat erg vaak bij haar meoder en zat eerder liever bij hem. Hij was cooler vond ze. Ze giechelde en klapte even in haar handjes, vragend om opgepakt te worden

Artenis zuchtte even opnieuw maar tilde Dabria wel op. Ondanks dat hij een hekel had aan haar en aan Angels verdiende ze wel een jeugd vol liefde van iedereen om haar heen. Artenis wist als geen ander hoeveel pijn verwaarlozing kon doen. Hij zette haar bij hem op schoot.

Dabria giechelde en keek hem aan. Ze sloeg haar armpjes rond hem heen en gaf een knuffel. Ze liet los en keek even rond. Ze keek even naar Caltha maar al snel weer naar hem. Ze probeerde om eens wat te zeggen, ze was bijna 2 dus het kon wel. "p p pa pa" zei ze brabbelent

''Nee kleine ik ben je vader niet'' zei Artenis zacht tegen Dabria. ''Al gedraag ik me wel zo'' mompelde hij erachteraan. Hij staarde even in de verte. Om de een of andere reden maakte Dabria hem rustig.

Dabria keek hem met een schuin hoofdje aan en snapte het niet. Wat zei hij nou? Dacht ze. Ze giechelde en zag dat hij wegkeek. Ze draaide zijn hoofd naar haar toe en giechelde. "Nie doen" zei ze giechelent. Ze wilde veel leren, heel veel. En ze wilde dat hij dat zou doen

Artenis lachte even kort al klonk het niet echt bemoedigend. ''Wat wil je nou?'' vroeg hij ookal wist hij dat Dabria nog geen goede prater was en hem dus amper antwoord kon geven Artenis wreef even over zijn achterhoofd. ''Ik ben ook niet het vaderlijke type'' mompelde hij.

Dabria keek hem schattig aan en giechelde. "p papa leje" zei ze giechelent. Ja, hij moest ahar dingen leren! Hij was cool, nouja dat vond ze toch. Hij was vast sterk en groot en daar hield ze wel van. Ze giechelde en keek hem rustig aan

''Wat denk je dat ik je kan leren? Je bent een Angel kleine ik kan jou niks leren'' zei hij tegen Dabria. Hij glimlachte even. Dat gegiegel was toch best wel schattig.

Dabria keek hem aan en keek sip. "wel" riep ze. Ze moest toch wat kunnen leren? Ze kon het wel! Ze stopte nu met giechelen en bleef zielig kijken. Ze wilde wat leren van hem, anders zou ze hem stom vinden

Artenis stond op. ''Ik doe veel te veel voor die nutteloze wezens'' zei hij zacht. ''Oke wat kan ik jou leren?'' vroeg hij in het algemeen. Hij veranderde in zijn schaduw gedaante en knielde bij Dabria neer. Hij legde zijn hand op de grond en liet die verschroeien.

Dabria keek naar de grond en klapte in haar handjes. Ze giechelde en keek ernaar. Wat deed hij nou? Vroeg ze zich af. "Oehh" riep ze blij. Ze giechelde weer en keek naar de grond en dan naar Artenis

Caltha zuchtte diep en keek weg van de twee. Dabria vond Artenis duidelijk leuker dan haar. Ze keek naar de grond en legde haar hand niet meer op de wond. Wat maakte het ook uit, wat maakte het uit om te lijden en dood te bloeden. Ze vond het nu even niet fijn meer zo