Het moeras

Elisabeth's voeten bleven plakken in de modderige grond, haar gezicht stond op onweer en dat was duidelijk te merken aan haar hele houding. 'Wáárom moest ik hierheen komen?' Siste Elisabeth tegen de stem hoewel het leek alsof ze tegen zichzelf praatte het stemmentje gniffelde even. 'Wie weet zal ik het vertellen, wie weet ook niet,' zei deze toen en Elisabeth spreidde haar vleugels uit, voor mensenogen waren ze niet zichtbaar maar voor engelen, slechte of goede dat maakte niet uit, waren ze dat wel. Het waren enorme veren die neigden richting een zwarte kleur. Elisabeth klapte tweemaal met haar vleugels toen ze zich afzette vanaf de drassige grond. Ze zweefde nu boven de grond terwijl haar hele lichaam zich draaide naar een punt. Het geluid van voetstappen die in de zompige grond terechtkwamen. In een flits was Elisabeth in een boom terwijl ze zich rustig op een stevige tak ging zitten en haar vleugels weer inklapte. 'Wie is daar?' Haar honingzoete stem klonk nu niet misleidend, maar hij moest de aard eens weten van welke kan Elisabeth op ging. 'Je vind me niet zo snel vrees ik,' sprak ze toen nogmaals en ze bewoog zich geluidloos verder de boom in.

''Ik vrees voor jou van wel'' zei een stem in de duisternis. Artenis die zich losmaakte uit de schaduw van de stam en op dezelfde tak als de Angel stond. Hij stond in zijn schaduw gedaante en keek de Angel aan met zijn vuurrode ogen. ''En wat doet zo`n teer engeltje hier in de boom?'' vroeg Artenis met een kille grijns.

'Ik weet het eerlijk gezegd niet, ontvluchten voor die vreselijke grond misschien?' sprak Elisabeth mierzoet maar overduidelijk sarcastisch bedoeld. Ze rilde van de grijns rondom Atenis' gezicht en wendde haar gezicht af, haar huid voelde nu koud aan en haar ogen keken weg, weg van Artenis en weg van het gevaar. 'Ik ben trouwens niet teer' zei ze toen de laatste woorden tot haar doordrongen, haar eigen ogen kleurden nu donkerpaars en keken woedend. 'Ik zou maar oppassen met wat je zegt, jonkie' fluisterde Elisabeth toen, ze zag er ouder als hem uit 'Want wie weet..' sprak Elisabeth met een zachte grijns, ze wist niet welke kant ze moest kiezen de goede of de slechte kant? Ze rilde nogmaals, spreidde haar vleugels en vloog voorzichtig naar een andere tak. 'Wie ben je trouwens?' zei Elisabeth toen, haar ogen kleurden onschuldig en ze had een rustige houding, maar wie weet zou schijn bedriegen wat betreft haar.

''Het is lef hebben om mij uit te dagen'' grijnzde Artenis vals. Hij smolt samen met de schaduw en gleed als een ongewone schaduw dat bij niemand hoorde over de boom en daarna over de grond. Hij kwam uit diezelfde schaduw weer omhoog op een aangrenzende tak. ''Mijn naam is Artenis'' zei hij kil. Zijn naam was bij vele Angels en Dark Angels bekend als de moordenaar van Blase de grote leider van de Angels. Zijn ogen waren nog steeds vuurrood zonder pupil of zonder witte omranding.

'Aha, fijn' zei Elisabeth sarcastisch, ze wist dondersgoed wie hij was nu maar het boeide haar niet echt, ze was nooit echt voor een partij geweest en Blase had haar niet zoveel geboeid toen ze klein was, nu ook niet ookal had ze wel respect voor hem en zijn vrouw. 'Leuk om te weten, mijn naam is Elisabeth' zei ze toen zachter en ze ontweek zijn rode ogen, ze joegen haar de stuipen op het lijf zonder pupil, zonder witte omranding maar god zou ze dát nu laten merken? Als het aan haar lag even niet! 'Even over je eerste opmerking, Artenis' zijn naam sprak ze duidelijk langzaam uit terwijl ze de moed bij elkaar had geraapt hem recht in zijn gezicht aan te kijken. 'Ik heb lef ja, wat denk je zelf dat ik een doetje ben om hierheen te komen?!' sprak ze toen kwaad en ze had een nog kwadere uitdrukking over haar gezicht gekregen 'dat ik altijd ontken dat ík degene ben die mijn ouders met mijn eigen kracht om het leven heb gebracht, wat denk je wel niet?!' riep Elisabeth toen nog kwader, waar de woede vandaan kwam wist ze zelf niet maar hoe durfde deze Artenis de baas te spelen over de oudere Elisabeth?!

Artenis grijnzde alleen maar. Elisabeth`s woede was voor hem alleen maar amusement. ''Denk je dat het mij ook maar iets kan schelen wat jij met je ouders hebt gedaan. Ik heb zoveel Angels om het leven gebracht maar je hoort mij daar toch ook niet over opscheppen'' zei hij ongeintereseert. Hij was kalm in de boom gaan zitten en had het zich gemakkelijk gemaakt.

'Ík schep niet op verdomme jij, jij...!' riep Elisabeth nu totaal van slag, tranen zouden in haar ogen kunnen springen maar dat wilde ze niet, ze wilde niet dat ze zwak leek. Ze wendde kwaad haar blik van Artenis af. 'Zak' fluisterde ze toen terwijl ze haar vuisten balde en wegkeek. één traan drupte op de tak en ze veegde deze snel weer weg verdomme dacht ze toen kwaad en ze keek nu weer terug 'ach, ja maar jij vermoord zomaar de master van de angels pfft..' zei ze toen 'och kijk ik doe onverschillig en probeer zo stoer te lijken tegenover iemand die vast en zeker ouder dan me is..' Elisabeths woede was in een klap weggevaagd en maakte plaats voor iets wat ze zelf ook nog nooit had ervaren 'weetje wat Artenis?' zei Elisabeth toen 'volgens mij heeft het geen zin met jou te praten, er komt geen één woord uit onze monden waar we wat aan hebben' zei ze toen arrogant en ze keek weer weg.

''Nou daar ben ik het niet mee eens. Onzinnige woorden bestaan niet Elisabeth'' zei hij en sprak haar naam express met een raar accent uit om haar te treiteren. ''Je bent ouder nou en. Indereen in de group die ik leid is ouder maar denk je dat ik me daardoor laat tegen houden?'' vroeg hij droog en onverschillig. ''Mijn hele familie op mijn vader na dan zijn allemaal Angels denk je dat dat me tegen houd hen niet te doden?'' vroeg hij nog steeds onverschillig. ''Jij bent hier degene die flipt hoor. Jij bent degene die me voor zak uitscheld. Dat komt op mij neer dat jij geen zinnig woord uitslaat'' zei hij en trok droog een paar bladeren van de bomen. God wat had hij een hekel aan die natuur.

Elisabeth zweeg 'Ik denk dat je opzich gelijk hebt hoewel ik het niet graag zeg maar ik irriteer me behoorlijk aan je onverschilligheid, nu nog steeds als je het wil weten en ja dan scheld ik' merkte ze toen logisch op terwijl ze een vinger in de lucht stook en stom grijnsde, ze negeerde het feit dan maar dat hij haar naam met een raar accent uitsprak en dat ze geen zinnig woord zei liet ze ook maar achterwege. Elisabeth grinnikte even en liet zich rustig van de tak vallen, gebruikte haar vleugels niet, en liet zich rustig door de lucht die ze nu 'beheerste' naar onder glijden. Onder op de grond keek ze even naar boven 'Artenis, ik snap je niet maar dat zal aan mij liggen' zei ze toen op de onverschillige toon waarop Artenis had gepraat en ze zette haar voeten weer in de drassige ondergrond en mopperde weer 'verdorie hoe kunnen die dark angels hier leven' mopperde Elisabeth toen en ze tilde één van haar voeten op waar het spul vanaf droop 'jakkes' zei ze droog en ze keek nogmaals naar boven, naar de boom waar nu niemand zichtbaar was.

Artenis hoorde Elisabeth mopperen. Hij lag nu languit op zijn tak en slingerde met een been heen en weer. ''Ach je gaat er langzaam van houden'' zei hij kalm. Artenis nam zijn gewone gedaante aan en draaide zich om. Hij liet zich uit de boom vallen en lande op zijn voeten waarna hij tegen de stam leunde. ''Als je hulp nodig hebt roep je maar he'' zei hij kalm en genoot van Elisabeth die zich mateloos irriteerde aan de modder.

'Tuurlijk' snauwde Elisabeth die met afgrijzen de modder van de schoenen afhaalde 'notitie; neem de volgende keer rubber laarzen mee' mompelde Elisabeth tegen zichzelf terwijl ze vanuit haar ooghoeken naar Artenis keek. 'Gatverdamme!' snauwde ze toen ze een dode raaf aantrof en ze rilde even 'getver, dat is nog erger dan de modder' zei ze met een rare toon maar ze liet de raaf voor wat het was 'nóg een notitie; neem een regenpak mee' zei Elisabeth die werd ondergespetterd door modder toen een vogel zijn bemodderde vleugels spreidde en haar onder de modder 'smeet' even zuchtte Elisabeth geïrriteerd, die Artenis zou dit vast geweldig vinden dus wat deed ze dan? Elisabeth rechtte haar rug toen en keek even arrogant op alsof ze de eigenaar van het moeras was, oke nou ze was niet de eigenaar dan zou ze het moeras laten weghalen maar degene die het wel aankon om door de modder te lopen.

Artenis zuchtte even. ''Ik haat het om het juiste te doen'' zuchtte hij. Hij liep moeiteloos naar Elisabeth en greep haar om haar middel. Hij sloeg een aantal keer met zijn vleugels en trok haar toen mee de modder uit de lucht in. ''Ik doe dit om twee redenen. Een ik kan het gewoon niet meer aanzien hoe jij aan het proberen bent om de modder de baas te zijn en twee ik heb geen zin om naar je lijk te zoeken als je hier verdwaalt want geloof me als je de weg hier niet weet gebeurd dat geheid'' zei hij onder het vliegen en hield voor de rest zijn mond. Bij de rand van het moeras aangekomen zette hij Elisabeth weer neer en liet haar los. ''Geen dank hoor'' zei hij sarcastisch. en ging tegen de dichtsbijzijnde boom zitten.

Elisabeth grinnikte even bij de redenen van Artenis 'sorry heer van het moeras, maar misschien ergens heel heel heeel diep van binnen zal je je gevleid voelen zo'n schoon lijk in je moeras te mogen vinden' lachtte ze vrolijk, even vergat ze wie ze voor zich had. Deze beelden zouden op haar netvlies gebrand zijn maar ach, who cares? Zíj kwam toevallig de meest in slechte dark angel in tijden tegen, nouja kwam tegen? Hij kwam haar meer tegen, en hij hielp haar dat konden niet veel zeggen. 'En bedankt trouwens' grijnsde ze toen, nu pas besefte ze zich weer dat het Artenis was en ze bloosde even terwijl ze haar hoofd toen voor ze zoveelste keer die dag wegdraaide. De grond hier was vast en prima voor Elisabeth die er nu al stukken vrolijker uitzag, ze keek even naar Artenis die tegen de boom ging zitten en glimlachte, raar genoeg mocht ze hem op een of andere rare manier maar dat zou ze niet zeggen óf toegeven dat zou geen een Angel doen en al zeker niet over de duisterste Dark Angel. 'Ik zal wel roepen, geld dat voor overal waar ik ben?' zei Elisabeth toen.

''Dat ligt eraan of ik in een goed humeur ben'' grinnikte Artenis even. Maar al gauw verdween die grinnik weer en maakte plaats voor de muur van valse grijns en een kille blik. Hij wou er gewoon niet aan toegeven dat hij Elisabeth wel een beetje mocht. Ze was anders dan de meeste Angels. Zij beet tenminste van zich af op een manier die Artenis eerlijk gezegd wel grappig vond. Hij steunde met zijn hoofd tegen de stam van de boom waar hij tegenaan zat.

'Hmm.. Dan hoop ik dat je vaak in een goed humeur bent met je Dark Angel vriendjes hier' gniffelde Elisabeth toen, ze keek nogmaals met een lichte vorm van afgrijzen richting de modderige grond verderop. 'Zeg Artenis?..' zei Elisabeth toen zoetjes 'lachtte je net?' zei ze toen met plagerige pretlichtjes in haar ogen terwijl ze zuinig glimlachte en even wegkeek 'Wil je me nu een lol doen, Artenis?' zei ze toen zoet en ze grijnsde even, eens kijken of hij vandaag in een goed humeur was. 'Zou je me naar de waterval willen brengen?' zei ze toen lief 'Ik moet nog wat modder van mijn gezicht wassen' zei ze terwijl ze met haar vingers in plaats van de modder weg te vegen een grotere streep trok 'verdorie' zuchtte Elisabeth toen hopeloos, ze was niet bepaald de intelligentste soms maar ach wat boeide dat nu, ze was moe besmeurd met modder deed aardig tegen een Dark angel dan kon een 'taxi' naar de waterval van die Dark Angel er vast wel bij, niemand zou haar straffen want ze hoorde bij geen een groep.

Artenis keek Elisabeth aan en zei even niets. Daarna stond hij op. ''Snel dan'' mompelde hij. ''Toch zie je er met modder mooier uit'' grijnzde hij maar voor een keer was dit niet vals bedoeld maar gewoon plagerig. Hij pakte Elisabeth opnieuw om haar middel en zorgde ervoor dat ze niet weg zou glippen als hij zou opstijgen. Met een paar grote sterke vleugelslagen zweefden ze in de lucht. Daarna vloog Artenis richting de waterval.