Iets afleveren

Alatariel vloog door de lucht en alndde bij de bloedbrug. Hij keek even om zich heen of hij Magnolia zag. ''Ik zou zweren dat ze net nog naast me vloog'' mompelde hij. Zijn blik ging even naar het zakje in zijn hand. Hij zuchtte even en keek daarna weer naar de lucht. Ook luisterde hij of hij vleugelslagen hoorde.

Magnolia was in een slechte luchtstroom gekomen. Terwijl ze zich op haar balans concentreerde verdwenen haar vleugels en viel ze recht naar beneden. Ze had nog niet eens tijd om een gilletje te slaken, maar gebruikte die ene seconde om mooi achter Alatariel te landen. Ze riep een zwaard op en legde die op zijn schouder. Toen hij te laat was met antwoorden lag de zwaard al op zijn keel.
Te sloom, heer! In een gevecht was u al ingemaakt! zei ze lachend.
Ze haalde haar zwaard weg en gooide hem van de brug af.
Bij wie moet u dat afgeven? vroeg ze, wijzend naar het zakje.

Alatariel grijnzde. ''Dat is vals spelen, mij verassen met een plotselinge aanval'' zei hij tegen Magnolia. Zijn grijns verdween en maakte plaats voor een serieus gezicht toen ze vroeg bij wie hij het zakje moest afleveren. ''Dat weet ik zelf ook niet precies. Maar ik zou hem hier ontmoeten'' zei hij en keek de brug over of er andere personen buiten hun twee er waren.

Magnolia lachte.
Je bent een Dark Angel, je zou daar klaar voor moeten zijn! zei ze.
Toen keek ook zij over de brug. Het leek of ze alleen waren. Ze zuchtte en ging op de zijkant van de brug zitten.

Bij de reling van de brug stond echter nog ee ander persoon. Vanuit zijn ooghoeken keken de grijs doorzichtige ogen van de jongen naar de twee personen verderop. Er waaide een zacht briesje zodat zijn lange zwarte jas en rode haar een beetje opwaaide. Nu pas kwam Aiga in beweging. Hij liep naar de twee toe tot op drie meter afstand. ''Ben jij Alatariel?'' vroeg Aiga aan de oudere man in het gezelschap. Zijn doorzichtige ogen waardoor hij blind leek gngen even over de vrouw die bij hem was.

Een man kwam naar ze toe. Jong was hij, lichamelijk een beetje ouder dan Magnolia zelf. Hij had rood haar en blinde grijze ogen. Maar Magnolia wist dat hij alles perfect zag.
Toen keek ze naar Alatariel. Was dit de man bij wie hij het mysterieuze pakje af moest geven? Ze wist het niet, ze wist niet eens wat in het zakje zat.
Toen bekeek ze de jongere man weer. Hij noemde Alatariel, die zeker twintig of meer jaren ouder was, 'jij'. In de tempel leerden ze haar tenminste respect voor ouderen aan! Waar was hij opgegroeid? Maar hij droeg een broek. Onee, dat had ze niet mogen denken. Ze haatte haar tempel, die haar aangeleerd had te veel van mannen te houden, maar ze haatte zichzelf op dit moment nog meer omdat ze het aangeleerd liet worden.
Ja, hallo, goedenavond mijnheer, juffrouw, ik ben zus en zo en ik kom voor dat en dat. zei ze, voordat ze zich kon weerhouden. Wat voor een kinderlijk gebrabbel was dit nu weer?!

''Euuhh ja'' zei Alatariel iet wat verward. Hij staarde naar de jongen voor hem. Hij was nog jong, amper twintig. Wat Alatariel meteen was opgevallen waren zijn ogen. Het leek of de jongen blind was maar dat kon niet. Anders had hij hem of Magnolia niet gezien. ''Ben jij de jongen bij wie ik dit moest afleveren?'' vroeg hij en hield het zakje omhoog. Hij keek even om naar Magnolia.

Aiga richtte zijn blik op het zakje toen Alatariel dat omhooghield. ''Aigavlov is de naam'' zei tegen zowel Alatariel als Magnolia. Hij keek even haar kant op. ''Maar zeg maar, Aiga'' zei hij tegen de twee met zijn blik strak gericht op Magnolia. Waar bemoeide ze zich mee? Dit ging haar niets aan. Uit de binnezak van z`n jas pakte Aiga een ander zakje waarin duidelijk hoorbaar geld zat.

Oeh, muntjes rinkelden. Iets binnen Magnolia giechelde. Voordat het giecheltje haar lippen kon ontsnappen had ze haar hart weer uitgezet. Alle kleur stroomde uit haar bruine ogen en ze werden weer blauw, zo koud als ijs. Ze hoorde de twee mannen al denken: hoe dom is dit mens wel niet, waar bemoeit ze zich mee?
Ze keek even naar de grond en toen weer naar Aiga en Alatariel. Ze stonden er maar met de zakjes in hun handen. Ze wachtte af, misschien zou ze iets interessants te weten komen. Ze wilde vooral weten wat er mis was met Aiga's vleugel, die hing er een beetje dood bij. En hoe hij aan die beeldschone grijze ogen kwam.

Yami vloog rustig door de lucht.
ze keek rond en toen even naar beneden.
ze keek goed en zag Magnolia en Aiga.
ook zag ze nog iemand anders die ze niet kende.
ze vloog naar beneden en kwam precies naast Magnolia terecht.
ze klapte haar spierwitte vleugels in.
ze schudde haar hoofd en keek naar Magnolia.
"hey jij ook hier???" ze grinnikte even.
ook keek ze even naar Aiga en de andere jongen....

''Wat ik nog steeds niet begrijp, Aiga. Is wat je hier nu mee moet'' zei Alatariel doelend op de inhoud van het zakje. Hij keek even op toen er nog iemand anders aan kwam vliegen. Schijnbaar kende ze Magnolia aangezien ze haar vrolijk begroette. Hij keek weer naar Aiga en goeide het zakje naar hem toe.

Magnolia zuchtte, sprong van de reling af en nam Yami bij de arm. Ze leidde haar weg, misschien wilden de twee mannen niet dat ze iets hoorden van hun gesprek. Zij zelf had hen toch al genoeg gestoord.
Hey Yami, wat doe jij hier? Laatst zag ik je baden in het waterval! Ik vloog toen naar de afgebrande hutten, jeweet, zei ze vriendelijk.

Aiga greep het zakje uit de lucht. ''Dat zijn jou zaken niet Alatariel'' zei hij misschien wat te grof. Hij gooide het zakje met geld naar Alatariel en borg het zakje met de onbekende inhoud op in de binnezak van zijn jas. Hij keek even op toen Yami ook aan kwam vliegen. Magnolia leidde haar weg. Waarom wist Aiga niet maar erg nieuwschierig was hij er niet naar.

yami keek naar Magnolia toen ze werd weggesleurd.
"ooo gwn een beetje rondhangen".
ze glimlachte even en keek even naar de brug....

Ah, daar zag Magnolia de zakjes eindelijk van handen ruilen. Ze liet Yami weer los en kwam weer naar de mannen toe.
Zaakjes goed afgehandeld? vroeg ze koeltjes, Aiga leek haar een snauwerig kereltje en ze had in de tempel al geleerd hoe je met zulke tiepjes om moest gaan.

Alatariel ving het zakje met geld op met zijn zeis. Hij woog het even in zijn hand en keek toen weer naar Aiga. ''Rare kerel'' mompelde Alatariel zachtjes. Hij had iets mysterieus. Iets waardoor je wou weten wat er in zijn gedachte omging. Hij keek even naar Magnolia. ''Ja ik ben klaar hier denk ik'' zei hij tegen haar.

Aiga`s blik ging even richting Magnolia. Daarna draaide hij zich om en liep met zijn handen in zijn zakken de brug over. Hier had hij niets meer te zoeken. Hij had waarvoor hij gekomen was dus nu was hij op weg naar zijn besteming.

(Ben even eten)

Magnolia vuurde een stralende glimlach op allebei de mannen af. Toen boog ze lichtjes voor Aiga toen hij wegging en draaide zich weer naar Alatariel toe, hem bekijkend.
Yami? Yami, je kunt gaan. Ga, alsjeblieft, dacht ze keihard richting Yami. Toen ze samen op de Academie zaten konden ze tijdens de lange saaie lessen kletsen zonder gesnapt te worden in hun gedachten - ze hoopte dat Yami haar boodschap ook nu zou krijgen.
Zucht. Magnolia ging zwijgend zitten op de reling van de brug. En nu?

Yami keek naar de 2 jongen en toen naar Magnolia.
ze zuchte diep en hoorde haar gedachtes.
ze grinnikte en klapte haar vleugels uit.
"doei magnolia" ze sprong en vloog toen weg....

Magnolia glimlachte en zwaaide Yami na. Toen draaide ze zich weer naar Alatariel. Ze waren alleen op de brug.
En, waar gaat u... waar ga je nu heen? vroeg ze, haar gedachten in woorden zettend.
Ze veegde even wat stof van haar zwarte halfdoorzichtige jurk. Toen pas merkte ze dat haar voetzolen bloedden - ze had geen schoenen aangetrokken die ochtend, en nu waren haar voeten helemaal open.

Alatariel keek Aiga even na maar iet hem verder met rust. Zijn blik vestigde zich op Magnolia toen zij iets vroeg. ''Ik weet niet. Ik heb gedaan waarvoor ik was gekomen. Nu heb ik eigenlijk geen reisdoel meer'' zei hij tegen haar.

Magnolia glimlachte.
Ik ook niet, zei ze.
Altijd als ze niks te doen had, leek het of haar leven voorbij was. Maar er kwam altijd wel wat nieuws, als ze er maar naar zocht.
Zullen we samen ergens heen ofzo? Ik verveel me, klaagde ze.
Het was niet dat ze het erg vond dat ze zich verveelde, maar dat haar voeten niet wilden ophouden met bloeden toen ze probeerde de bloeding te remmen.