Zwijgzaam lopen

Aiga was van de burg weggelopen en was nu op weg naar het kasteel. Hij moest wel lopen vanwege zijn gewonde vleugel. Hij voelde het zakje met de onbekende inhoud zijn binnezak van zijn jas verzwaren. Ineens hoorde Aiga vleugels en hij keek even om. Hoewel hij niets kon zien speurde zijn krachten op dat hij niet het enigste levende wezen was hier. ''Wie is daar?'' riep hij en hoorde zijn eigen echo.

Magnolia landde naast Aiga.
Hallo Aiga, mompelde ze glimlachend.
Ze maakte een gebaar met haar hand alsof ze hem op zijn borst zou slaan, maar stopte zo'n 5 cm van hem af en trok haar hand elegant terug - dat was de simpelste spraakloze spreuk van vertrouwen en kalm die er was.
Ik wil graag weten wat jij met dat zakje moet. Want ik weet dat jij zelf niet weet wat je hebt gekregen, zei ze, nog steeds met die professionele verleidelijke glimlach die inmiddels haar natuurlijke was.

Aiga keek Magnolia strak aan met zijn grijs blinde ogen. ''Tuurlijk weer ik wat erin zit. Anders zou het wel heel stom zijn om geld neer te leggen voor iets waarvan ik niets eens weet wat het is'' zei hij. ''En wat ik ermee moet is mijn zaak'' vervolgde hij. Aiga wende zijn blik even af naar de rivier. ''Ik heb namelijk nog wat af te handelen met iemand'' mompelde hij.

Magnolia blies even elegant.
Aiga, ik weet dat je liegt, en jij weet het ook. Zeg het me gewoon en we zullen het vergeten, zei ze, hem lief bekijkend van onder een gordijn van haar gouden haren.
Ah, hij moest wat af handelen met iemand. Dat kon ze tegen hem gebruiken - hij wist niet wat erin zat, maar hij moest het aan iemand anders geven in ruil voor iets anders, daarom stak hij er geld in.

Aiga had zijn armen langs zijn lichaam hangen maar nu balde zijn handen zich tot vuisten. ''Best, jij je zin. Ik weet inderdaad niet wat erin zit'' zei hij terwijl hij ruw zijn blik af wendde. ''Maar dat hoeft ook niet'' zei hij nu volkomen kalm terwijl zijn handen zich ontspande. ''Als Alatariel dan tegen me gelogen had, dan weet ik hem te vinden'' zei hij.

Magnolia glimlachte kalm en leek even net zo mooi als de bloem waar ze naar was vernoemd. Ze legde haar zachte witte hand op zijn schouder en zei:
Geen zorgen, je hoeft hem niet te zoeken. Alatariel denkt dat je wel weet waar je je geld in steekt, zei ze.
Daarom kon hij niet liegen...
Even kneep ze heel zachtjes in zijn schouder en liet het weer schuw los.

Aiga keek Magnolia aan. ''Dit draait om meer dan jij denkt'' zei hij. ''Jij denkt dat ik dit weer aan iemand anders geef in ruil voor iets wat ik wil. Maar aar gaat het helemaal niet om'' zei hij. ''Dit draait om wraak en de inhoud van dit gaat me daarbij helpen'' zei hij doelend op de zak.

Magnolia draaide met haar hoofd, haar haren zwaaiden mee.
Mannen en hun wraak! zei ze luid.
Ze lachte even en keek Aiga toen weer van onderen recht in zijn ogen.
Je geeft dit om wraak te krijgen. En wraak is niet iets wat je wil? vroeg ze met lage stem.

''Volgens Alatariel bevat deze zak iets waarmee je zelfs het sterkste vuur kunt doven. Dat is precies wat ik zoek. Vuur heeft me te veel elende bezorgd en nu ga ik een van de bronnen ervan uitschakelen'' zei Aiga. ''Door vuur kan ik nu niet meer vliegen'' zei hij en keek even naar zijn gewonde vleugel. Dat was verleden tijd nu. Aiga zou hem nu terug pakken.

Magnolia merkte Aiga's verbrande vleugel weer en klapte haar hand tegen haar mond. Ze wist niet wat hij precies wilde gaan doen en tegen wie, maar ze was bang.
Moet het echt? Vergeef hem, alsjeblieft, voor mij, zei ze, niet wetend over wie ze het had.
Ze keek naar haar handen en bloedende voeten en weer in zijn ogen.
Ik kan je vleugels weer helen als je wil, maar alsjeblieft, je hoeft dit echt niet te doen, je zult niet met jezelf kunnen leven als je iemand uitschakelt terwijl hij jou iets heeft aangedaan wat teruggedraaid kan worden!
Ze blufte, ze wist het. Maar ze zei het met heel veel overtuiging, vooral omdat ze zelf dacht Snif. Ik bied een onbekende Dark Angel mijn heelkunsten van een Angel aan en doe zelf niks aan mijn bloedende voeten...

''We hebben een te groot verleden om dit nog terug te draaien'' zei Aiga. Hij keekagnolia recht aan. ''Ik kan hem niet vergeten. Hij zal de pijn voelen die ik voelde het moment van mijn verbranding'' zei hij. Aiga sloot een moment zijn ogen. Het leek of hij nadacht maar in werkelijkheid gebruikte hij zijn krachten. Hij drong diep binnenin de geest en ziel van Magnolia. Toen hij zijn ogen weer opende was hij daar weer weg zonder schade aangericht te hebben. Hij snoof even minachtend. ''En jij vertelt mij niet te liegen'' zei hij. Hij wist het. Ze had geen helende krachten. Ze kon hem niet genezen.

Magnolia snoof.
Geloof je niet dat ik helende krachten heb? Jij kunt wel lekker sneaky in mijn geest doordringen, maar ik heb evenveel helende krachten als een Angel hoort te hebben, zei ze.
Tja, toch bedankt, tempel! Er waren daar wel zo'n tiepjes die in haar geest zouden willen gluren. Voor hen ging natuurlijk wel het deurtje naar haar persoonlijke geheimpjes dicht.
Ze legde weer een hand op zijn ene schouder en haar andere op zijn schouderblad, waar zijn verwonde vleugel aan hing. Eventjes masseerde ze dat. Toen er nieuwe witte veertjes begonnen te groeien maakte ze ze met een hand weer zwart. Op een kwart stopte ze.
Geloof je nog steeds niet dat ik helende krachten heb? mompelde ze tegen zijn schouder aan, want hij was wel heel veel langer dan zij dat was.

''Hoe?'' fluisterde Aiga zacht. Hij had het zelf gezien, ze kon dit niet. Het lag niet in haar bereik dit te doen. Toch lukte het haar. Hij voelde Magnolia`s handen op zijn schouders en schouderblad. Zijn handen begonnen te trillen. Aiga schrok even op en duwde Magnolia achteruit, en net op tijd. ''Niet aan me komen'' zei hij zacht terwijl zijn handen erger begonnen te trillen. Een pijnlijke schok ging door hem heen en Aiga zakte op een knie. Hij keek met een pijn vertrokken gezicht naar Magnolia. ''Wat je ook doet. Niet dichterbij komen'' zei hij.

Magnolia schrok en sprong achteruit en begon al met heel veel moeite een zwaard te materialiseren, maar liet die snel weer verdwijnen. Ze viel op haar knieen voor Aiga.
Wat is er? Heb ik je pijn gedaan? Het spijt me, zei ze stil.
Ze vermoedde dat het misschien kwam doordat ze zonder na te denken begon met witte veren aan te weven.
Het spijt me, fluisterde ze nog eens, in zijn gezicht kijkend.
Haar uitgezette hart deed pijn, haar voeten bloedden even nog meer van de kilheid die net aanwezig was in zijn stem.

''Nee het ligt niet aan jou maar aan mezelf. Ik kan niet dicht bij iemand zijn, dat heeft met m`n krachten te maken. Gelukkig was je net op tijd op afstand van me'' zei Aiga moeizaam. Hij keek Magnolia aan. Een nieuw pijnsteek ging door hem heen en hij kromp weer ineen. Het zweet arelde op zijn voorhoofd. Trillend legde hij zijn hand op de grond en liet alle energie in hem uit zich stromen. Alls in en op de grond tot vlak voor Magnolia veranderde in steen. De pijn in Aiga was verdwenen. Hij hijgde nog even na en keek Magnolia weer aan. ''Daarom kan ik niemand aanraken en zij mij niet. Als dat gebeurd en die persoon neemt niet snel genoeg afstand, dan veranderd die persoon in steen'' zei hij. Zijn zilver blinde blik ging naar de inmiddels stenen grond. ''Dit had jij kunnen zijn'' zei hij zacht.

Magnolia keek toe hoe haar bloed, wat net nog op de grond lag, in steen veranderde. Ze rilde even. Afstand, afstand. Iets wat ze haar nooit ergens hadden geleerd. Behalve bij de Angels, waar alles om afstand draaide.
Toch raapte ze weer haar restjes moed bij elkaar en raakte zijn hand even aan.
Je zult je kracht ooit leren beheersen. Dat weet ik, want ik houd van alle natuur, van vuur, ijs, verwoesting en leven. Er is weinig dat je mij kunt doen, maar je kunt jezelf leren beheersen zodat niet je kracht jouw meester is, maar jij de meester van je kracht, en van je pijn, zei ze.
Ze zuchtte. Hij zou niet ver komen met een kwart van een vleugel.
Ik ga met je mee, of je het wil of niet. Wie beter dan ik om je jezelf te leren beheersen? zei ze met een geheimzinnig glimlachje.

Aiga keek met een ruk op naar Magnolia. ''Ja vergeet het'' zei hij. ''Jij gaat niet mee, hoor je'' zei hij tegen haar terwijl hij opstond. ''Ik wil niet dat jou iets overkomt alleen omdat ik mezelf niet kan beheersen'' zei hij zacht. Hij keek even naar de grond en toen weer richting de horizon. Verderop zag je de toppen al van het kasteel, zijn uiteindelijke eindbestemming.

Magnolia bleef glimlachen.
O, maar mij overkomt niks, en jij zult je kunnen beheersen, zei ze met ijzeren stem. Met zo'n stem kon ze een olifant zeggen dat hij op een vliegend tapijt kon vliegen, zodat hij het nog zou geloven ook.
Ze stond op en volgde zijn blik. Hij keek naar het kasteel. Ach zo.
Ik kan prima voor mezelf zorgen als dat jou niet lukt. Maak je maar geen zorgen, neem me gewoon mee! Ik kan nog van dienst komen, denk je niet? vervolgde ze.

Aiga zuchtte even. Hij zou Magnolia niet op andere gedachte kunnen brengen. ''Best je doet maar. Maar als jij in steen veranderd ben ik niet degene die je kan redden'' zei hij. Hij keek nog even naar Magnolia en vervolgde toen zijn weg. ''Vrouwen'' mompelde hij zacht onder het lopen.

Magnolia glimlachte even heel breed en liep toen weer naast Aiga. Ze klopte hem op zijn schouder, niet alleen om hem aan te leren dat ze hem nu eenmaal zou blijven aanraken, maar ook om hem te laten begrijpen dat hij best sterk was.
Als je me nu eens vertelt wie je precies zoekt, waarvoor en wat hij je heeft aangedaan, zei ze, haar glimlach zo mooi dat ze hem al zag vergeten dat zij alles al scheen te weten.

Aiga keek even opzij naar Magnolia. Hij slikte even en met moeite richtte hij zijn blik op de weg.
''Hij zal niet heel lastig te vinden zijn. Bijna alle Dark Angels en Angels kennen hem'' zei hij tegen Magnolia.
''Artenis'' sprak hij daarna hatelijk uit. Zelfs de naam alleen al verachtte hij.

Magnolia kon haar hoofd wel kapotslaan tegen een kei die langs de pad stond toen ze 'Artenis' hoorde. In plaats daarvan slaakte ze een heel klein gilletje en viel op haar knieen. Ze scheurde de zoom van haar zwarte rok af, daarmee hem nog zo kort makend dat hij maar net haar billen bedekte, en verbond ermee haar voeten. Toen keek ze naar Aiga, die even was gestopt.
Wat heeft hij je aangedaan? vroeg ze stilletjes, net niet huilend van de onverklaarbare pijn in haar voeten.

Aiga had zich omgedraaide. Hij knielde bij Magnolia neer en haalde een shirt uit zijn tas die hij altijd mee had. Hij scheurde het shirt doormidden en verbond Magnolia`s voeten ermee. ''We hebben een nogal zwaar verleden samen'' zei hij onder het verbinden zonder naar Magnolia op te kijken. Bang weer in die ogen te verdrinken.

Magnolia keek in zijn gezicht terwijl hij zorgzaam haar voeten verbond en voelde haar hart tegen haar wil weer starten. Ze steunde op hem terwijl ze probeerde op te staan en liet hem weer los, ze was toch bang dat hij zijn zelfbeheersing kon verliezen.
Maar Aiga, Aiga, moet je hem echt vermoorden? Moet dat? vroeg ze toen bijna smekend.

Aiga keek Magnolia aan. ''Waarom? Warom ben je zo bang voor zijn dood?'' vroeg hij. ''Je hebt hem al eens een keer ontmoet niet waar? Ben je voor hem gevallen?'' vroeg Aiga. Zou Magnolia Artenis leuk vinden? Aiga dacht persoonlijk van niet maar waarom zou ze het dan zo voor hem opnemen?