Onbekenden

Met zijn voeten in het niets bengelend zat Matt op een stevige tak, met zijn rug tegen de stam van de boom. Vanaf hier had hij wel een mooi uitzicht in de beginnende kruin.
Zijn zwarte, redelijk lange, haren hingen half voor zijn ogen, maar zijn zicht was nog steeds uitstekend.
Met de capouchon over zijn hoofd zat hij daar maar wat te zitten. Genietend van het weer en de rust.
Maar hij keek al snel op toen onder hem voetstappen te horen waren. Zijn bijna zwarte ogen richtten zich daarop en onder de boom merkte hij een gedaante op. Een onbekende, welliswaar.

Het was Elisabeth's gedaante, haar voetstappen klonken gehaast alsof ze ergens voor wegvluchtte. Een pluk van haar blonde haar viel voor haar gezicht en ze veegde deze even weg terwijl ze omhoog keek. In haar zichtsveld kwam nu een jongen en ze grijnsde even, stak haar hand op en liep toen weer verder, haar blonde haren deinden mee op haar schouders en op het lichte briesje dat zojuist opstak. Elisabeth stopte nu even, haar boeken onder haar armen geklemd. 'Ben je niet bang uit die boom te vallen?' vroeg Elisabeth toen met een kleine grijns, zíj was veilig voor de lucht die je kon grijpen. Ze bleef zo even staan, genoot van de wind, de lucht die er was en ze glimlachte even Oke Elisabeth, blijf je wel met je beide benen op de grond? schoot toen een wijsneuzerig stemmetje door haar hoofd en Elisabeth lachte hardop, hierdoor kwam een parelwitte rij tanden tevoorschijn en ze keek even beschaamd toen naar boven, deed haar hand net wat boven haar ogen omdat de jongen weer op de plek zat waar de zon stond. Elisabeth wachtte niet op een antwoord maar klom behendig de boom in, zocht met de vertrapte grijze mazu's steun en bekeek toen nog eens balend naar de zwarte skinny jeans die ze aan had. 'Lekker dan,' snoof ze toen even terwijl ze een stevige tak opzocht en daarop ging zitten, haar boeken lagen onder en ze zag hoe een hond er nieuwschierig aan snuffelde, haar hand bewoog zich opzij en de boeken leken opzij te zweven op lucht. Elisabeth glimlachte even alsof ze van niks wist en keek toen naar de jongen, hij had zwart haar dat wat langer was én voor zijn ogen kon gaan zitten, daarbij had hij een capouchon(of hoe je het schrijft x3) op en dus kon elisabeth niet meer zien dan dat. 'Ik ben Elisabeth,' sprak haar honing zoet klinkende stem toen, wat baalde ze dat ze die stem van haar moeder had gekregen zeg!

Matt volgde bewegingloos elke beweging die gemaakt werd, tot het meisje ook de boom in klom. Toen ze begon te spreken draaide hij zijn hoofd wel in haar richting en meteen waren zijn donkerbruine, bijna zwarte, ogen zichtbaar van onder zijn kapsel. "Matt." stelde hij zichzelf kort, maar met vriendelijke stem voor en glimlachte even begroetend. Zijn blik gleed naar beneden, waar de boeken lagen en de hond wat rondscharrelde. Toen de zon door het kruin op hen scheen deed Matt zijn cap af en zuchtte even. vanuit zijn ooghoeken zocht hij opnieuw de gedaante van het meisje en bekeek haar even grondig. Haar zwarte skinny leek best wel op die van hem, maar haar haren waren volledig anders. Zo mooi blond. Net toen hij haar kapsel even bekeek streek hij een lok ravezwart haar van uit zijn gezichtsveld en staarde toen maar weer voor zich uit.

Elisabeth glimlachte even, haar huid gloeide lichtelijk van de hitte hoewel deze door de zon al lichtelijk getint was geworden, lang leve het zonnen bedacht Elisabeth zich toen Matt ineens wat zei. Snel draaide ze haar hoofd naar hem toe. 'Oh,' was het enige wat ze uit haar mond kreeg terwijl deze een ronde vorm kreeg. 'Dus je heet Matt?' zei ze toen geïnteresseerd en ze glimlachte even, ze merkte op dat hij donkere ogen had en rilde even, hij leek op een.. Elisabeths gedachten weerhielden ahar ervan het woord te zeggen en ze keek even weg. 'Nah,' zei ze toen terwijl ze haar hoofd lichtelijk ongemakkelijk wegdraaide 'dat doet er niet toe' zei ze toen en ze bungelde wat met haar voeten in het niets waar ze eigenlijk wel om moest lachen. De hond die na zijn gescharrel werd geroepen door zijn baas jankte tegenstribbelend, uiteindelijk kwam zijn eigenaar hen mismoedig tegen zijn achterwerk aanduwen terwijl de hond zich relaxt ging zitten. Elisabeth frunnikte wat aan haar haren die vastzaten rondom de smalle maar grote ronde oorbellen en zuchtte toen. 'Rot dingen' mompelde ze toen ze haar haren eindelijk weer goed had zitten. Ze ging zich wat comfortabeler zitten op de tak en keek toen nog eens naar Matt en bestudeerde zijn gezicht nu eens even nu hij zijn capouchon af had gedaan. 'Hoe oud ben je eigenlijk? Je ziet er ouder uit als mij maar ik denk niet dat we zoveel van leeftijd verschillen' probeerde Elisabeth een gesprek te starten en ze keek hem vriendelijk aan, maar haar ogen zochten de omgeving af op zoek naar gevaar zoals een Dark Angel, die hadden vuur en dáár kon ze dus weer niet tegen.

Matt knikte kort toen ze bevesteging vroeg over zijn naam. Hij had haar naam wel onthouden. Elisabeth. Best een leuke naam. Het viel hem op dat ze zonder problemen een gesprek met een wildvreemde kon starten en daardoor verscheen er een glimlachje om zijn lippen. Hijzelf deed dat nooit. Maar een echte eenling was hij nu ook weer niet. Hij keek opnieuw naar haar, net op het moment dat zij wegkeek en rilde. Matt wist waar ze aan dacht. iedereen had die reactie bij een eerste ontmoeting. Hij besloot zijn verhaal nog even voor zich te houden en wachtte in stilte af, tot het meisje nog een vraag stelde. "22." antwoorde hij er rustig op en probeerde intussen haar leeftijd te schatten. "Jij? 19? 20? Zoiets?" gokte hij. Zo schatte hij haar, al was hij daar geen prof in.

'21' lachtte Elisabeth 'ik ben niet meer zo jong als je schat, helaas' grinnikte Elisabeth toen, haar ogen gingen even weg van Matt 'maar ik heb geluk met mijn leven, de lucht is mijn vriend' zei ze toen, Elisabeth's stem klonk ietwat mysterieus en ze grijnsde even tevreden toen, wat kon het haar boeien als hij een dark angel was, als ze vrienden werden bleef hij wel uit haar buurt als het op ruzie af ging of niet dan? Even keek Elisabeth weg. 'En jij? Wat is jouw verhaal?' zei Elisabeth toen met een grijns, onopgemerkt liet ze in haar hand rustig een kleine bol lucht zich verzamelen terwijl deze fel rondcirkelde 2 centimeters boven haar hand keek ze naar Matt, eigenlijk zag hij er niet zo eng uit als je zou vermoeden maar zeg nou zelf, Elisabeth met haar vrolijke blonde haren die in de schaduw paarskleurig leken was veel minder gevaarlijk uitziende dan Matt met zijn donkere haar.

"Mijn verhaal?" vroeg Matt terwijl hij voor zich uitstaarde. Hij haalde kort zijn schouders op. "Mijn verhaal is er eentje zonder begin.." zijn blik ging naar de lucht, waar de schemering te zien begon te worden. "En zonder einde.." vervolgde hij bijna fluisterend. Het werd stil voor een poos, tot de zon onder was en Matt sloot zijn ogen. Hij hield van het donker. Toen hij ze opende was een wazige rode weerspiegeling in zijn donkere ogen en hij keek naar Elisabeth. "Vertel me, weelderige dame.. wat doet een engel zoals jij hier hoog in de bomen.." In een fractie van een seconde was hij weg en stond op een tak aan de andere kant van haar, dichtbij haar en boog zijn hoofd naar haar oor. "Zo bij een iemand zoals mij..."

'Rot op, griezel!' zei Elisabeth nu lichtelijk geschrokken dat Matt ineens zo dichtbij haar was, haar stem klonk ziedend terwijl ze wat verderweg van de tak schoof 'wat ik doe hier?' zei ze toen nog steeds op dezelfde toon, ze schoof nog een stuk verderweg en keek toen weg 'Wat ik hier doe..' herhaalde ze toen terwijl ze Matt nu weer fel aankeek, haar vermoedens waren juist geweest. 'Als je niet uitkijkt heb je problemen' zei ze toen waarschuwend terwijl ze een tak hoger klom en omlaag keek.