Elisabeth afzetten

De hele vlucht had Artenis geen woord tegen Elisabeth gezegd. Simpelweg omdat het z`n keel niet uit kwam. Hij had zo af en toe wel geprobeerd wat te zeggen maar had altijd weer zijn mond gehouden. Nu kwam de waterval in zicht en Artenis zette eerst Elisabeth zachtjes neer voor hij zelf lande. Hij wist dat hij hier niet erg lang zou kunnen blijven. Doordat Artenis altijd in duisternis leefde en zelf de schaduw was kon hij niet zo goed tegen licht. Iets waar de hele hemel vol van was.

'Je kan niet goed tegen licht, is het niet?' zei Elisabeth toen vragend onopgemerkt klonk spijt in haar stem, ze gokte hierop want in het moeras was het al duister dus waarom niet in alle delen van 'hun land' dat klonk voor haar wel logisch. Even keek ze weg naar de waterval, zachtjes kletterde dee neer op het water van het aanliggende meer dat nu schitterde door het licht, Elisabeth vond het prachtig maar nu baalde ze van het licht. 'Volgens mij gaat het regenen' fluisterde ze toen met een glimlach, waarom ze fluisterde wist ze wél, als ook maar een iemand hen zou betrappen zouden ze 1; dood zijn, figuurlijk dan. 2; zou Artenis reputatie naar de maan gaan én die van Elisabeth hoewel zij er eigenlijk geen had en 3; zou ze worden aangezien, evenmin als Artenis, voor gestoord. 'hm.. over je reactie voordat we hier kwamen, misschien zal ik modder wel als nieuwe make-up gebruiken hoewle ik normaal puur natuur ben en ach, modder zie ik maar als natuur' grijnsde ze toen terwijl ze nog een stap richting het meer zetten toen het inderdaad begon te stortregenen en er wolken verschenen 'verdomme' zei Elisabeth in eerste instantie maar toen moest ze lachen, echt lachen. Ze liep nu op het meer af en plensde wat water in haar gezicht en veegde daarna met haar handen de modder hiervanaf waarna ze haar voeten in het water dompelde terwijl haar haar langzamerhand natter en natter werd, net als haar vleugels die ingeklapt achter haar zaten. Voor een mens onzichtbaar maar voor haar en andere dark en gewone Angels waren ze duidelijk zichtbaar

''Licht is een bepaalde energie. Het is de tegenpool van schaduw. Ik ben schaduw in ieder geval in mijn tweede vorm. Maar het blijft een deel van mij'' vertelde Artenis. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn handen. Zijn hoofdpijn was al begonnen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij zo af en toe stiekem naar Elisabeth keek.

'O,' Elisabeth's mond nam een ronde vorm aan en ze keek weer naar Artenis met een flauwe glimlach. 'Dan zal ik je voortaan maar niet naar hier halen als Taxi' zei ze toen met een bloedserieus gezicht waar ze in zichzelf wel om moest lachen. 'Maar, als je in de shaduw staat, dan is er toch niet veel licht, is het niet?' zei ze toen lichtelijk onbegrijpelijk en ze keek even naar het meer, de regen werd samengebdundeld met een hoop gedonder en Elisabeth begonhet nu minder leuk te vinden, haar vleugels werden nat zíj werd nat én dan kwam er nog bij dat ze bloedchagrijnig werd als het ging bliksemen wat nu dus begon. 'Pfft..' snoof Elisabeth toen lichtelijk verontwaardigd terwijl ze naar boven keek waar de regen nu met een enorme hoeveelheid naar beneden kwam vallen op de grond 'krijgen we hier óók nog modder!' Zei ze toen hopeloos en ze zuchtte even, modder had ze wel genoeg gezien vandaag. Ze stond nu op en deed het voor haar onbegrijpelijke; ze ging uit zichzelf naast Artenis zitten bij een van de bomen die god zij dank niet de hoogste was. 'Dus, krijgen Dark Angels hoofdpijn hiervan?' zei ze terwijl ze even duidde op het licht dat toch nog door de wolken kwam.

''Ik wel. Andere weet ik niet'' zei Artenis. ''Dat ligt aan hun krachten'' zei hij. Hij hoorde Elisabeth naast hem moperen. over de regen. Hij keek even naar de lucht. Daarna greep Artenis de tak boven zich vast en klom omhoog in de boom. ''Waarom moet ik voor dit soort dingen ook altijd op een hoge plek zitten'' mompelde Artenis geirriteerd. Hij zat nu op de hoogste tak en maakte een gigantisch hitte schild. Hij kostte hem zichbaar veel energie. Alle regenwolken verdampte en werd mist. Toen de mist uiteindelijk weggetrokken was Begon de zon weer te schijnen. Artenis hield direct zijn hand voor zijn ogen als bescherming tegen de zon. Daardoor verloor hij zijn evenwicht en viel uit de boom. Artenis lande op zijn rug naast Elisabeth. ''Auw'' kreunde hij en wreef over zijn achterhoofd.

'Waarom deed je dat dan ook?!' zei Elisabeth toen boos maar ook bezorgd terwijl ze haar handen omhoog hield en ze keek Artenis toch lichtelijk dankbaar aan. 'Je kan al niet goed tegen licht en dan laat je de zon schijnen! Je bent echt een beetje behoorlijk raar Artenis, echt waar' grijnsde Elisabeth toen terwijl ze zich een paar redenen bedacht waarom Artenis zo ineens de boom in klom, geïrriteerd praatte en een hitte schild maakte, en er toen weer uit kwam vallen net zoals die opmerkingen van; oh? Ben je een engel die uit de hemel is gevallen? Elisabeth grinnikte even. 'Ik heb helaas geen helende krachten' zei ze toen zielig, het voelde fijn, haar vleugels droogden al op en dat merkte ze zelf ook wel hoewel haar haren nog steeds als slierten rondom haar hingen. 'Nou, ik ben je dankbaar hoor, ik heb geen verstand van al het helen sinds tegenwoordig en ik zou je alleen maar meer pijn bezorgen denk ik' grijnsde Elisabeth toen vriendelijk 'nu krijg je alleen nog maar meer hoofdpijn' zei ze toen uiteindelijk na een stilte.

(even weg maar ben er snel weer hoor ^^ )

''Dat geneest wel. Daarbij ik heb altijd Gabriel nog'' zei Artenis. Gabriel had heelende krachten wist Artenis. ''Daarbij ik deed dit ook voor mezelf. Ik heb een schurfthekel aan water'' zei hij nors. Het was daarna even stil tussen de twee. Artenis was inmiddels weer tegen de stam gaan zitten en luisterde naar het vallende water van de waterval.

(beetje inspiratieloos)

(niet erg )

'oh,' zei Elisabeth toen stilletjes 'dus jouw dark Angels zijn wel degelijk in de meerderheid?' zei Elisabeth toen 'of hebben tenminste nuttigere krachten dan de mijne; lucht want volgens mij heeft die Gabriël dus helende krachten?' zei ze toen koeltjes terwijl ze rustig een briesje door haar haren liet gaan zodat het wat sneller zou drogen van de regenbui. 'Mijn tweede kracht weet ik niet eens, als ik er een heb..' zei ze toen licht blozend, lekker dan ze wist niet eens haar tweede kracht als ze die überhaupt wel had! 'Dus.. je hebt een hekel aan water?' daagde Elisabeth toen uit terwijl ze richting het water knikte 'Je zou eens moeten weten hoe geweldig het water kan zijn' zei ze toen vrolijker 'maar..' zweeg ze toen 'dat weten jullie niet.. jullie zijn vuur gewend' sprak ze toen terwijl haar enthousiasme wat wegnam.

''Mijn tweede kracht is vuur Elisabeth. Mijn krachten zijn schaduw en vuur. Dit hier is precies het tegenovergestelde. Veel Angels vinden het wel eens egoistisch van ons dat we een stuk van de hemel hebben ingenomen en verduisterd hebben. Maar waar moeten wij anders heen. In een gebied als dit. Zouden wij het niet volhouden. Ik zou hier in mijn schaduwvorm vervagen'' vertelde Artenis. ''En daarbij werken mijn krachten samen. Als ik in mijn schaduwvorm loop dan verschroeid de grond onder mijn voeten'' vertelde hij.

Elisabeth zat daar maar stil 'dus..' zei ze toen 'als je een shaduw bent zou je me net zo goed tot mijn dood kunnen verschroeien?' zei ze toen lichtelijk beangstigd, zat Artenis haar vertrouwen te winenn om haar daarna te verschroeien? 'Het lijkt me ook wel logisch dat je een duister gebied maakt' fluisterde ze toen wat zachter hoewel ze haar blik afwendde 'je hebt ook rode ogen als je in je shaduw gedaante bent' zei ze toen rustig, dat had ze wel opgemerkt en onthouden want die ogen hadden haar nu niet echt geamuseerd. 'Dus, als je nu een shaduw zou worden zou je voor mijn voeten vervagen dus eh... sterven?' zei ze toen wat ongemakkelijk, alles wat Artenis vertelde begreep ze wel maar het was moeilijk om het voor zich te zien omdat zij zelf een Angel was en niet beter wist dan de heldere gebieden van de hemel.

''Ja en nee. Ik stef niet zolang ik in de schaduw blijf van bijvoorbeeld deze boom. maar ik kan niet uit de schaduw tevoorchijn komen ik moet in de schaduw blijven'' zei Artenis. Hij keek even opzij naar Elisabeth. Niet te geloven ik haat Angels en nu vertel ik er hier een over al mijn krachten dacht hij. Tijd om weg te wezen hier ging er door zijn gedachte. Artenis stond op en keek Elisabeth opnieuw aan. ''Ik moet maar weer eens gaan'' zei hij nogal kil. Maar als hij nu gevoel ging tonen dan kon hij alles helemaal wel vergeten.

'Oh..' zei Elisabeth toen 'dus..' ze zweeg even 'als je nu in het zonlicht zou komen zo zou je sterven?' zei ze toen maar ze zweeg alweer snel. Ze keek even weg, gehaast alsof ze iets niet wilde zien. Toen ze terugkeek zag ze de kille blik die Artenis nu op haar wierp en ze rilde even, bah ging hij weer zo doen typisch een Dark Angel dacht Elisabeth nukkig en ze stond op terwijl ze de zon in stapte 'Oke' zei ze toen koel 'succes met je trip Artenis. Zorg dat je in de schaduw blijft anders heb ik geen taxi meer' plaagde ze nog lichtelijk en toen liep ze weer op het meer af, zonder pardon dook ze het meer in dat nu verwarmd werd door de zon terwijl ze even met haar vleugels "klapte" en toen aan de rand van het meer bleef met haar armen op de vaste grond. 'jammer dat je niet kan zwemmen nu, maar ik denk dat je dat ook niet snel zou doen' zei Elisabeth toen terwijl het meer een conclusie was. 'oke genoeg nattigheid' zei ze toen en ze sprong behendig het water weer uit hoewel haar vleugels haar eigenlijk in de weg zaten, langzaam stapte Elisabeth richting de schaduw maar bleef rustig 2 meter van de boom af staan.

Artenis keek even naar Elisabeth. Iets in hem hield hem tegen weg te gaan maar hij negeerde het. ''Ik zie misschien nog wel eens'' was het enigste wat hij zei. En hoewel die zin in zijn hoofd kil en vals had geklonken kwam hij er niet zo uit. Artenis steeg op en stoof weg. Hij was behoorlijk snel als hij niemand meedroeg. Onderweg probeerde Artenis tegen zichzelf dat gevoel weg te praten. ''Je hebt haar gewoon afgezet. Meer had ze niet gevraagd'' mompelde hij tegen zichzelf.

'Dag, ik eh.. zie je nog wel eens ja' zei Elisabeth terwijl ze nog één hand opstak en verder bleef staan terwijl ze Artenis nakeek, hij was nu enkel nog een kleine stip aan de hemel en ze glimlachte even 'typisch Dark Angels' grinnikte ze toen terwijl ze zo even bleef zitten en de woorden nog eens door haar hoofd maalde, leek het nou dat hij het kil wilde laten klinken
? Ze schudde haar hoofd ietwat verward 'nee,' zei ze toen koel en ze grijnsde, ze had tenminste een taxi gevonden. 'Hm.. tot later' zei ze toen terwijl ze haar vleugels spreidde, die een enorme breedte hadden, terwijl ze zich van de grond afzette en een paar sterke slagen met haar vleugels maakte vloog ze weg