Even slapen

Lùthien lag onder een boom aan de rand van het meer. Hij lag onderuit gezakt met zijn hnden onder zijn hoofd te slapen. Een zacht briesje joeg door de bladeren van de boom zodat die ritselde. Lùthien werd langzaam wakker en opende half zijn ogen. Hij ging rechtop zitten en wreef even in zijn ogen.

'Hallo?' Elisabeth's stem klonk verwachtingsvol alsof ze hoopte iemand aan te treffen maar echter zag ze niemand zo op het eerste gezicht tot ze haar hoofd naar links wendde en een jongen zag zitten, misschien ongeveer haar leeftijd, een jaartje jonger dan haar. 'Oh, hallo,' zei Elisabeth toen, haar vleugels klapte ze dicht en ze ging rustig zitten bij het meer terwijl ze rustig het briesje wind dat er was door alle bomen joeg en toen over het meer liet gaan. Rimpelingen ontstonden in het water en Elisabeth rook de geur van de bloemen, ze rook duidelijk ergens rozen en glimlachte even. 'Ik ben Elisabeth' zei ze toen rustig terwijl ze even keek naar degene waartegen ze was aan het praten, hij had paarskleurig haar en was duidelijk een Angel zoals zij, nee hij leek geen steek op een Dark Angel en al zeker niet op Artenis.

Lùthien keek slaperig op naar de Angel. ''Lùthien'' stelde hij zichzelf voor. Hij stond op en rekte zich even uit. ''Aangenaam'' voegde hij daar aan toen. ''Een moment'' zei hij tegen Elisabeth. Hij rende op het meer af en dook erin. Hij bleef vrij lang onder water. Toen hij weer naar boven zwom sprong hij behendig op de kant. Zijn kleding was wonderbaarlijk genoeg niet nat en tegenstelling tot zijn haar en vleugels waar het water uit droop. ''Sorry hoor maar niets werkt beter dan koud water om goed wakker te worden'' zei hij.

'Klopt' lachtte Elisabeth geamuseerd en ze grijnsde even vriendelijk 'dus, Lùthien' zei Elisabeth toen 'jij gelooft dat water het beste is?' zei ze toen licht glimlachend 'ik denk dat een Dark Angel ook wel wonderen kan doen,' zei ze toen uitdagend 'niets is zo leuk als je dood schrikken om een Dark Angel, geloof me ik spreek uit ervaring' zei ze toen, ze herinnerde zich nog goed dat ze bijna uit de boom was gevallen toen in het moeras, en ze lag net nog heerlijk 10 minuten te slapen. 'Ik heb geluk, mijn broers of zussen zijn hier neit dus daar heb ik god zij dank geen last van' Elisabeth's nu lichter paarskleurige haar zwiepte vrolijk mee toen ze haar gezicht nu naar Lùthien draaide.

''Praat me niet van Dark Angels. Mijn broer is er een. Je weet wel het zwarte schaap van de familie net als m`n pa. Inieder geval moet ik continu op hem letten dat hij niet al te veel Angels vermoord. Al is hij behoorlijk snel en moeilijk bij te houden'' grijnzde Lùthien een beetje onhanding.

Elisabeth's hart sloeg een slag over, snel? Zíj kende wel iemand die snel was én een Dark Angel. 'laat me niet lachen' zei ze toen bloedserieus maar pretlichtjes stonden in haar ogen 'wil je me zeggen dat Artenis jouw bróér is?!' zei ze toen lichtelijk in paniek en toch nog verward, dat was nu eens iets wat Elisabeth niet had zien aankomen. 'Je beweert dus dat Artenis, die ene die in zijn schaduw gedaante rode ogen heeft jóúw broer is?' zei ze toen terwijl er duidelijk verbazing in haar stem, die bijna een octaaf hoger was dan normaal, weerklonk. Even keek Elisabeth verbaasd maar toen lachtte ze even hardop, waarom wist ze niet maar het was eigenlijk best wel ironisch.

''Ja ironisch he vooral omdat zijn hele familie op zijn vader na dus allemaal Angels zijn. Toch heeft hij een bloedhekel aan ze, vraag me niet waarom. Niemand weet dat. Artenis heeft het nooit aan iemand verteld. Maar hoe weird het ook is dat gelach is een forse deuk in mijn eer gevoel'' zei Lùthien droog maar geirriteerd. ''Artenis is niet de liefste dat weet ik ook wel maar hij kan gevoel tonen en hij blijft mijn broer'' zei hij.

Elisabeth keek nu zielig 'sorry het spijt me van je eergevoel, maar ik heb Artenis al ontmoet en dan is dit eigenlijk wel..' even zocht Elisabeth woorden om uit haar zin te komen 'nouja, laten we het maar zo zeggen dat ik niet had verwacht van jou óf Artenis dat jullie nouja.. broers waren' zei Elisabeth toen bloedserieus, verwarrend was het inmiddels niet meer, ze raakte nu wel gewend aan allerlei rare belevenissen dus dit kon er wel bij 'dus, buiten Artenis en jouw vader is iedereen van jullie familie een Angel?' zei ze toen nieuwschierig.

''Laat me niet kotsen'' zei een stem achter Elisabeth en Lùthien. Artenis zat op een rots achter de twee. ''Je kon je klep weer eens niet houden he achtelijke broer van me'' zei hij terwijl hij van de rots af sprong. Hij keek naar Elisabeth. ''En om jou vraag te beantwoorden ja. Dat nutteloze zooitje is inderdaad mijn familie en ik ben blij dat ze dood zijn. Egoistische ijdele Angels'' zei hij minachtend.

'Hé!' Riep Elisabeth toen, ze sprong in één keer op geschrokken maar ook kwaad, en ze keek Artenis fel aan. 'Je bent echt een weirde is het niet?' zei Elisabeth toen. 'Ík zou Lùthien hier al geen zooitje noemen' snoof Elisabeth toen even, waarom was Artenis toch van het ene moment de halve aardgiheid hemzelf en dan was hij weer.. zoals nu. 'En over je eerste opmerking, Artenis ik vroeg hem er zelf naar' snauwde Elisabeth nu 'dus mijn schuld' zei ze toen rustig, haar armen had ze over elkaar en ze tikte met haar voet op de grond. 'Ander nog iets wat je wil horen, Artenis? Ik praat wel door hoor onzin uitkramen is mijn talent' zei Elisabeth toen lichtelijk spottend.

''Je kent hem pas een paar minuten. Ik ken Lùthien al m`n hele leven. Zelfs de naam zooitje verdient hij al niet'' zei Artenis droog en minachtend. ''En wat betrefd dat onzin uitkramen, nou kennelijk doe je dat want telkens als jij je charmante mond open doet komt er niets anders dan onzin uit'' zei hij kil. Hij keek naar Lùthien. ''En jou, jou krijg ik zo wel'' zei hij tegen hem.

Elisabeth zweeg even, woede borrelde op in haar maarf ze bleef rustig staan, 'Egoïst' snauwde ze toen richting Artenis, kil hard maar vooral woedend. 'pfft, ik snap nu wel waarom ze je een egoïst noemen nu snap ik het ja!' zei ze toen en ze wendde haar blik af toen ze even tranen voelde prikken 'jij mag hem dan wel al je hele leven kennen, maar hij is tenminste níét het zwarte schaap!' riep Elisabeth toen kwader, in een ruk draaide ze zich naar een kabaal bij het meer, dit was totaal in ijs veranderd en spijlen staken uit door het waarschijnlijk opgesprongen water. 'Ik héb trouwens teminste een charmante mond' zei ze toen stiller en ze liep een eind weg 'pfft..' zei ze toen 'slecht humeur zeker' gromde ze toen zachtjes en ze plofte enkele meters verderop neer, ze wist dat de jongens haar gezicht nu niet konden zien, altghans duidelijk, en liet haar tranen in de vrije loop waarom ze huilde? Om alles? Om haar verlies of om andere dingen? Eerlijk gezegd wist Elisabeth het zelf ook niet echt, het enige wat ze wist was dat ze nu geen geluid moest maken en die tranen nu maar eens moest afkappen.

Lùthien was inmiddels opgestaan. ''Artenis je moet echt even kappen nu. Wees voor een keer redelijk. Waarom? Waarom wil je zo graag alle Angels uitroeien? Waarom heb je zo`n hekel aan ons?'' vroeg hij. Lùthien zuchtte even en schudde zijn hoofd. ''Laat maar. Jij veranderd toch nooit'' zei hij.

''Wat weet jij er nou van'' mompelde Artenis zacht. ''Je doet wel alsof je alles weet maar dat is niet zo Lùthien. Ik heb het gehad. Ik ga naar huis'' zei hij geirriteerd. Hij keek nog even naar Elisabeth in de verte. Even, heel even was er een duidelijke blik van bezorgdheid in zijn ogen te zien. Al gauw was dit verdwenen en met een paar sterke vleugelslagen was hij weg.

'Ook doei Artenis' fluisterde Elisabeth toen, ze beet even op haar lip toen ze richting Lùthien keek en stond toen op, stilletjes liep ze richting het meer, en keek Lùthien niet aan. Haar voeten voelden nu het inmiddels weer in water veranderde water en Elisabeth glimlachte even toen ze het koude water haar voeten voelde strelen. 'Dark angels of Angels, wat maakt het uit?' zei ze toen zachter 'waarom moet er één van ons opzouten?' zei Elisabeth toen terwijl ze het water met haar voeten omhoog spatte, het boeide haar niet meer maar een deel van vertrouwen was ze verloren. 'Wil je mijn vertrouwen winnen om me daarna uit te roeien?' zei ze toen zacht en ze beet nogmaals op haar lip waar zachtjes het bloed uit sijpelde.

''Ik denk dat ik weet waarom. En ik vrees dat het ook deels mijn schuld is dat Artenis nu zo is'' zuchtte Lùthien. Hij liet zijn schouders hangen en keek naar de grond. ''Fijn ik heb meegeholpen aan het creeren van een monster'' zei hij. Hij keek even naar Elisabeth. ''Gaat het wel met je?'' vroeg hij bezorgd.

'Eh.. ja' zei Elisabeth ietwat afwezig en ze keek met een flauwe glimlach naar Lùthien 'het gaat wel.. denk ik' zei ze toen op een fluistertoon. 'Hoezo is het jouw schuld?' zei Elisabeth nu verrast 'wat kan jij er nou aan doen dat Artenis zo is geworden?' zei ze toen zachtjes 'Maar ik geloof toch dat het geen monster is Lùthien, je hebt zelf gezegd dat hij ook gevoelens heeft' zei Elisabeth nu en ze stond op en klopte even haar kleren af waarna ze haar ogen die ernstig, maar ook bedroefde, stonden Lùthien doordringend aankeken. Wat had hij ermee te maken dat Artenis zo was geworden?

''Kijk Artenis is als enigste Dark Angel tussen andere Angels opgegroeit. Ik weet nog goed dat toen we kinderen waren niemand met Artenis te maken wou hebben. Iedereen vond hem een freak. En niet alleen de kinderen. Ook de meeste volwassen Angels wouden niets met Artenis te maken hebben. Ik denk dat Artenis nogal jaloers op me was. Ik was nogal populair als kind en veel leeftijd genoten keken naar me op. Ik heb hem ook wel eens vernederd. Ik deed dat om erbij te horen. Toen wist ik nog niet hoeveel pijn dat iemand kan doen. Nu ben ik ouder en weet ik hoe erg zoiets kan zijn. Maar Artenis heeft het nooit iemand vergeven denk ik. De enige waar hij mee kon praten was onze vader omdat die zelf een Dark Angel was. Van hem heeft Artenis alles geleerd wat hij weet'' vertelde Lùthien.

'Dat is... vervelend ja,' zei Elisabeth toen zacht maar toch ook lichtelijk kwaad op Lùthien ookal wist ze dat hij er ook niks aan kon doen 'waarom wilde je dan bij hén horen?!' zei ze toen lichtelijk gestresst, dit mocht toch niet de enige rede zijn? En hoe kon hij weten dat artenis misschien wel jaloers was geweest? Elisabeth kuchtte even, ze leek wel in een familiedrama beland en dat was nu niet haar eerste beste wens. 'Arme Artenis' zei ze toen wat stom. Het klonk vast nogal raar als je nu keek naar wie hij nu was maar Elisabeth zag hem nu voor zich als een kleiner jochie dat alleen over het schoolplein struinde, tegen steentjes aantrapte en opkeek als hij weer eens niet gevraagd werd om mee te spelen, zo had zij zich ook een tijdlang gevoeld maar toen was ze niet eens met een zus of broer, nee zij was helemaal alleen en had níémand om op te steunen toen der tijd. 'Ik denk dat ik wel begrijp hoe hij zich voelt' zei ze toen terwijl ze op haar lip beet, meer zou ze niet vertellen. 'Ik zou willen dat ik nog een vader hád, dat het niet mijn schuld was' fluisterde ze toen en ze krabbelde overeind 'ik moet gaan, het spijt me' glimlachte ze wat waterig en ze spreidde haar vleugels waarna ook zij wegstoof bij het meer