Onder de Sterrenboom

Magnolia verscheen onder de Sterrenboom. Deze kolossale boom had een donkere stam, donkerblauwe en paarse bladeren, en de vruchten die eraan groeiden waren klein en zilver - echte sterren. Geen Angel of Dark Angel mocht van ze eten, dat zou dodelijk zijn. In het gebied van de Sterrenboom was de lucht altijd donkerder, als op een heldere dag vlak na zonsondergang. Dit was ook de enige sterrenboom in de buurt, en het stond tegen een berg aan. Hoe hoog het was, wist niemand, maar het was zeker hoger dan de berg.
Daar ging Magnolia dus zitten. Ze nam haar fluit en begon erop te spelen. Ze hoopte dat er iemand zou komen, ze kon op dit moment niet tegen alleen zijn.
Toen zuchtte ze. Het was misschien beter als ze Dark Angel was gebleven, maar die weg was nu voor haar gesloten.

Het geluid van vleugels vulde de lucht terwijl Artenis in volle vaart door het luchtruim scheerde. Hij hield van het vliegen, van de wind die langs zijn oren suisde, van het geluid van zijn vleugels wanneer hij ze uitsloeg. Hij keek even naar beneden en zag onder zich het bloemenveld. ''Ben ik al zover'' mompelde hij in zichzelf. Misschien tijd om terug te keren bedacht hij zich maar eerst zou hij even beneden uitrusten. Met een snelle duikvlucht vloog hij naar beneden en hield even stil vlak boven de grond. Hij landde en liet zich achterover vallen tussen de bloemen. Hij nieste even en gromde geirriteerd. ''Rot bloemen'' mompelde hij en verbrande een aantal bloemen om zich heen. De Angel verderop bij de Sterrenboom had hij nog niet gezien.

Magnolia greep naar haar hart toen ze leven van een paar bloemen verderop voelde verdwijnen. Ze keek naar waar de dood vandaan kwam. Er stond een Dark Angel. Hij was... beeldschoon, en Magnolia dacht hem ooit gezien te hebben op de Academie. Maar schoonheid was voor haar lang niet zo belangrijk als leven.
Hé! Doe normaal! riep ze hem toe.
Toen de Dark Angel zich omdraaide herkende ze hem plotseling, het was die ene wat die ene Blase had vermoord - ze had het verhaal maar vaagjes gehoord, maar dit zou de leider kunnen zijn die zij moest spreken. Ze sprong op en rende door de nog brandende bloemen naar hem toe.
Heer, het spijt me, zei ze met een buiging.
Ik wist niet dat u het was. Ik moet u spreken!
Ze keek hem in zijn gezicht met haar paarse ogen.

Artenis keek even verbaasd op toen hij een andere stem hoorde. Hij had niet verwacht iemand tegen te komen. In een reflex verabderde hij direct naar zijn schaduw gedaante en keek met zijn vuurrode ogen, zonder pupil, zonder witte omrandig, alert naar de Angel. Hij was nog verbaasder toen ze hem met heer aansprak en een buiging maakte. Hij stond op en veranderde terug naar zijn normale gedaante. ''Mij spreken? Waarover dan?'' vroeg hij.

(Ik moet zo even wisselen van computer. Duurt eventjes dus ik ben zo terug)

Magnolia zuchtte.
U bent de leider van de Black Wing, he? Ik ben Magnolia Amaranth Darque, stelde ze zich eerst voor. Misschien dat hij haar zou herkennen aan haar naam.
Ik wilde u om een gunst vragen. Ik ben wel een Angel, maar vanbinnen niet helemaal, ik ben ooit een Dark Angel geweest. Ik weet niet wat ik precies ben van karakter. Ik denk dat ik daardoor bij de Angels ben gekomen. Maar, mijn vraag, zei ze snel, toen haperde ze even om haar woorden te kiezen.
Wat zou ze precies zeggen? Het leek of de woorden zelf uit haar mond kropen, zonder dat zij het wilde. Ze had al teveel gezegd naar haar eigen mening. Maar het was al te laat om te stoppen.
Ik kan niet leven zonder het gebied van de Dark Angels, dat is namelijk ook natuur - voordat wij, jullie erheen kwamen, was het nog niet volmaakt. Mag ik het recht om erop te komen zonder aangevallen te worden tenzij ik iemand direct en persoonlijk beledig?
Zo, dat was eruit. Nou maar hopen dat hij misschien meer zou willen weten, en niet meteen nee zou zeggen en een zwaard door haar heen steken.

Artenis hoorde Magnolia aan. Hij keek niet weg en praatte niet door hij heen. Hij luisterde enkel. Hij zuchtte even. Hier moest hij diep over nadenken. Ze was dan misschien ooit een Dark Angel geweest, ze was nu een Angel. Nutteloze wezens, egoistisch en ijdel geen een uitgezonderd vond Artenis. Tja misschien op Elisabeth na maar dat lag anders. Hij keek Magnolia weer aan. ''Als ik een uitzondering ga maken voor jou, dan wil iedereen dat straks'' zei hij. ''Je veranderd niets aan wie we zijn. Vijhandigheid en het beledigen van anderen is een deel van ons en vroeger ook van jou. Als jij niet zonder het donkere gebied kan vind ik het best dat je hier komt. Maar meer kan ik niet voor je doen'' zei hij.

Magnolia zuchtte, ze besefte dat ze niet echt iets anders had verwacht. Toch keek ze hem nog een keer aan en zei:
Wie is iedereen die dat straks wil? De andere Angels haten ons... jullie... gebied en gaan liever dood dan dat ze ook maar een haar daarop laten vallen. De Angels, heb ik inmiddels door, staan op eer, en willen liever dat ze meteen aangevallen worden zodat ze een eerlijk gevecht kunnen voeren, dan dat ze niets doen en hen niets gedaan wordt.
Ze zuchtte en besloot hem wat meer te vertellen. Ze wees naar zichzelf en vervolgde:
Kijk, ik zelf ben het lang niet altijd eens met de 'logica' van de Angels. Ze houden van de natuur, goed! Waarom haten ze vuur dan, dat is toch ook de natuur? Ik heb me bij hen gevoegd omdat de Dark Angels, door invloed van de Angels, zelf ook een verrotte logica kregen. Nu pas ontdek ik dat jullie allemaal even erg zijn!
Ze voelde haar hart proberen tranen in haar ogen te krijgen, maar ze wilde niet huilen, dat zou eerder haar zelf van haar stuk brengen dan deze man. Artenis heette hij, dat herinnerde ze zich net. Daarom spande ze zich even in en zette haar hart even uit - ze had die als niet-echt-levende ook niet echt nodig.

Artenis zuchtte en wende zijn blik even af. Hij staarde naar de horizon terwijl hij nadacht. Als hij ergens een hekel aan had dan waren het dit soort dingen. Aan zijn houding was te zien dat hij steeds geirriteerder raakte. Dan moest je bij hem echt oppassen. Hij zou zo het vuur door Magnolia heen jagen. Hij wou niet toegeven niet nadat hij nee had gezegd. Dan zou hij zwak lijken. Maar wat ze vroeg had hij geen invloed op. Hij keek Magnolia aan. ''Ik kan mijn group verbieden jou aan te vallen. Maar dat is echt het enigste wat ik kan doen. Over de buitenstaanders heb ik niks te zeggen'' zei hij kortaf en geirriteerd. Het was voor Magnolia nu slikken of stikken.

Magnolia glimlachte tevreden. En het boeide haar niet echt dat hij geirriteerd was, dat betekende voor haar dat hij diep vanbinnen toegaf dat ze volledig gelijk had.
Dank u, heer, zei ze en boog weer.
Heeft u misschien zin in een glas wijn? Halfdroog, droog, zoet? Ik heb helaas alleen heel oude wijnen, tussen de 200 en de 400 jaar...
Bij iedere soort dat ze noemde verscheen op haar vingertop een klein glaasje van het genoemde.

''Doe maar een rode wijn, het jaar boeit me niet. Dat zal er nu wel in gaan'' Artenis zuchtend. Hij keek Magnolia even aan en kon die tevreden glimlach niet uitstaan. Hij liefst had hij hem van haar gezicht geveegt door haar levend te verbranden maar hij hield zich in. Al koste hem dat wel moeite.

Magnolia probeerde niet weer te glimlachen terwijl ze Artenis naar de Boom leidde en eronder ging zitten. Ze schonk hem wat gekruide wijn in en nam zelf halfdroge zoete witte wijn. Terwijl ze die dronk bekeek ze Artenis even. Ze voelde bijna dat hij wel zin had om haar vanbinnen langzaam te verbranden. Zou hij weten dat het haar niets zou doen, dat ze het misschien zelfs fijn zou vinden? Sinds ze ontdekt had dat vuur bij de natuur hoorde - de natuur, haar enige liefde - pijnigde vuur haar niet meer.
Wat doet u hier eigenlijk, dit is toch gebied van de Angels? Goed, wel net de grens, maar u bent nog net erover, zei ze, haar lippen op haar glas hielpen haar om niet weer te glimlachen.

Artenis ging zitten en nam de wijn aan. Hij liet de rode vloeistof in het glas draaien door met zijn pols een draaiende beweging te maken. Hij nam tussendoor een slok. ''Ik was gewoon aan het vliegen. Ik vergeet dan de tijd en de zorgen aan m`n hoofd. Toen ik naar beneden keek zag ik dat ik de grens naar het hemel gebied al gepasseerd was. Ik wou hier uitrusten voor ik terug zou vliegen'' zei Artenis waarna hij nog een slok nam.

Ach zo, zei Magnolia.
Ditmaal had ze het ongeluk dat haar wijn op was en haar glas weer in de aarde smolt. Ze hield zich niet in en glimlachte.
En onder uitrusten verstaat u een heel groot aantal bloemen, onder andere Magnoliae en Amaranten verbranden? zei ze rustig.

Yami vloog door de lucht heen.
ze keek rond en zag een bloemenveld.
was ze te ver gegaan???.
ze keek naar beneden en zag Artenis en Magnolia.
ze landde rustig op de grond.
ze keek even naar de 2 en liep er rustig naar toe.
"hey" ze glimlachte lichtjes.
ze keek naar Magnolia en liet haar vleugels verdwijnen....

''Allergisch'' zei Artenis kortaf en nam nog een slok. ''En zoveel waren het er ook weer niet'' mompelde hij lichtjes aangebrand en sarcastisch. Hij leunde tegen de stam van de boom. Hij liet ook zijn hoofd er even tegenaan rusten waardoor hij omhoog keek. Tussen de bladeren zag hij de miljoenen sterren aan de hemel. Maar ook de zogehete sterrenvruchten van de boom. Hij keek even naar Yami toen ze aan kwam vliegen maar daarna weer naar de lucht.

Magnolia glimlachte, daar had ze hem. Ze keek zelf ook naar de sterren. Nee, niet de sterren - het waren de vruchten, je kon de sterren onmogelijk zien door alle bladeren.
Daar kwam Yami aangevlogen.
Hey Yami, zei ze.
Toen keek ook zij weer naar boven. Een 'Ster' viel op haar schoot. Ze bekeek het vruchtje goed. Daarna legde ze het tegen de grond aan en duwde die erin. Binnenkort zou het sterretje weer aan de boom zitten.

Yami keek naar de 2 en geeuwde.
ze keek naar de sterrenboom en naar de vruchten eraan.
ze waren best mooi.
"is de boom interessant???" ze keek naar Magnolia.
ze grinnikte en ging maar zitten.
ze keek naar de bloemen en snoof.....

Magnolia keek rond. Ze verveelde zich. Eigenlijk vloog ze nu het liefst, hoog in de lucht, met de aarde onder haar, en dan zou ze landen, recht in de armen van een beeldschone priester. Hij zou haar kussen en haar in zijn armen nemen. Zij zou even protesteren, omdat het hoorde, maar hij zou haar gerust stellen, en zo zou ze weer een worden met de Aarde...
Snel gooide Magnolia die gedachten in een verre, donkere hoek van haar hoofd. Ze stond op.
Ik ga, ik zie jullie ooit nog wel, zei ze snel, hopend dat niemand vond dat ze zich vreemd gedroeg.
Ze liet haar vleugels verschijnen - met zwarte veren in plaats van haar gewoonlijke wit-zwart gestippelde - en vloog zo snel mogelijk weg.

Yami keek op naar Magnolia die opeens weg ging.
ze keek naar haar vleugels.
ze waren zwart normaal altijd zwart/wit.
ze keek even raar en haalde toen haar schouders op.
"doeiiii" zei ze dan maar.
omdat ze snel weg was opeens had ze het vast niet gehoord.
ze keek naar Artenis die nog tegen de boom aan zat.
ze zuchte diep en liet zich achterover vallen.
ze keek rustig naar de blauwe lucht.....