In de hut zitten!

Magnolia vloog ver van de Hemel af en landde bij een stelletje afgebrande hutjes. Er was maar eentje dat nog stond. Het was maar een heel klein ding, maar Magnolia kroop erin en viel energieloos op een hoopje stro. Ze staarde naar het plafond. Waar was iedereen? Het leek wel of er plots geen enkele Angel of Dark in de hele omgeving was.
Magnolia haatte het soms om onsterfelijk wezen te zijn. Als mens kon ze nog een aanbidder uitzoeken, die stonden voor haar in de rij, zelfs toen ze in de tempel werkte. Nu was er niemand om te aanbidden.
Buiten was niks te horen. Alles was dood. Af en toe voelde ze een Oud Mens buiten wandelen, op zoek naar wortels van planten om op te eten. Honger hadden ze, die Oude Mensen. Tegenwoordig werden ze niet meer als levende wezens gezien, sterker nog, velen wisten niet eens van hun bestaan af.
Weer staarde Magnolia naar het plafond. Nu even slapen, even uitrusten.

Niet zo heel ver bij het hutje vandaan vloog Alatariel. Hij vloog laag bij de grond en hield zijn zeis stevig vast. Na een tijdje landde hij. Hij klapte zijn vleugels in op zijn rug. Hij moest nu wel verder lopen. Alatariel had iets te lang gevlogen waardoor zijn vleugels zijn gewicht amper meer konden dragen. Hij liep naar de hut toe. Toen hij zijn hand op de deurkruk had ging er een lichte schok door hem heen. Er was al iemand in de hut. Een meisje. Alatariel besloot nu maar eerst te kloppen.

Magnolia opende haar ogen. Een man stond buiten de deur. Hij was lichamelijk duidelijk ouder dan zij, over zijn geest twijfelde ze nog - hoe lang geleden was zij gestorven, twintig, dertig jaar?
Hoe dan ook, ze ging rechtop zitten, veegde even alle stof van haar zwarte jurk en zei met haar heldere stem:
Kom binnen, wie je ook moge zijn, vriend of vijand!

Alatariel nam zijn zeis stevig vast en duwde de deur kruk naar beneden. Hij liep naar binnen en zag een vrouw zitten. Haar leeftijd was moeilijk te schatten. ''Wie ben jij als ik vragen mag?'' vroeg hij kalm. In zijn ene hand hield hij zijn zeis, klaar om elke onverwachte beweging ruw te beeindigen. Aan zijn rechte houding was te zien dat hij al jarenlang etiketten had gehad.

Magnolia bekeek de man aandachtig. Dark Angel. Hij vroeg haar wie ze was.
Ik ben Magnolia Amaranth Darque. Ik ben neutraal, voor als u zich afvroeg of ik Dark of Angel was. En u, mijnheer? zei ze, 'u' benadrukkend.
Ze zag zijn wapen en berekende al hoe lang ze erover zou doen om een willekeurig wapen op te roepen om een aanval af te slaan, maar stopte. Ze was geen Dark Angel meer en wenste deze man geen kwaad toe.

''Aangenaam Magnolia Amaranth Darque'' zei Alatariel kalm maar beleefd met een lichte buiging. ''Mijn naam is Alatariel'' stelde hij zichzelf daarna voor nadat hij weer overeind stond. ''Als ik zo vrij mag zijn om te vragen, wat doet u hier eigenlijk?'' vroeg hij. Onbewust klemde zijn vingers zich om de stevige steel van zijn zeis tot zijn knokkels wit waren.

In haar hoofd voelde Magnolia al hoe ze nu haar ogen zou willen rollen. Maar ze beheerste zich en zei niet 'Ik bereid de rituele dans van de Kroepoekvogel voor een leeuwenballet in Antarctica' maar:
Ik was moe, ik zocht een plaats om even uit te rusten.
Ze boog haar hoofd om zijn buiging te beantwoorden.
En wat kwam u hier doen? vroeg ze.

Alatariel grinnikte even zachtjes. ''Ja die had ik wel verdiend'' mompelde hij zacht. Hij keek weer op naar magnolia toen ze haar vraag stelde. ''Vrijwel hetzelfde. Iets te lang doorgevlogen, m`n vleugels houden het niet meer dus ik moest even uitrusten'' zei hij.

Magnolia glimlachte en wenkte Alatariel.
Komt u maar zitten, is gezelliger, zei ze.
Ze toverde een fles wijn tevoorschijn.
Kan ik u wat aanbieden? vroeg ze toen. En het kon haar weinig schelen dat ze nog een paar uur eerder had gedronken.

Alatariel schoof een stoel naar achteren en ging zitten. Hij keek Magnolia aan en schudde even zijn hoofd. ''Doe maar even geen wijn. Ik heb zo nog wat te doen en daar moet ik wel helder voor zijn'' zei hij en keek even naar buiten.

Magnolia zuchtte en goot zichzelf wat wijn in.
Wat gaat u dan doen, als ik het vragen mag? vroeg ze, hem recht aankijkend.
Ze zwaaide haar lange lichte haren naar achter en boog een klein stukje voorover. Ze verzette haar benen en rustte met haar ellebogen op haar knieën.
En mag ik trouwens mee, als het geen geheim is wat u moet doen? Misschien kan ik van pas komen, zei ze zuchtend.

''Zo interesant is het niet hoor wat ik ga doen'' zei Alatariel. Hij keek weer naar Magnolia en glimlachte even naar haar. Hij pakte een zakje uit zijn broekzak en legde dat op tafel. ''Ik moet dit bij iemand afleveren op de bloedbrug. Daar was ik naar onderweg toen ik besloot hier even te rusten'' legde hij uit.

Dan vlieg ik toch even mee, als u het niet erg vindt, zei Magnolia met een stralende glimlach.
Vroeger kwam ze graag op de Bloedbrug - tegenwoordig kon dat niet meer. Maar ze zou wel even gelukkig zijn om daar weer een keertje te komen.
Nu bekeek ze Alatariel weer. Hij was zo oud! Je kon nog zien dat hij een knap charmante kerel geweest moet zijn toen hij jonger was. Zij was degene die niet ouder kon worden - ze was maar een geest dat in haar eigen dode lichaam rond bleef wandelen.
Dat bracht haar gedachten weer naar haar hart - dat was nog steeds stil. Ze zette het even weer aan, ze zou het op dit moment misschien nodig hebben. Wie weet, een nog slaand hart uit de borst trekken is veel indrukwekkender dan een stil steentje uitplukken.

''Je mag wel meevliegen hoor'' zei Alatariel. ''Maar noem me alstjeblief geen u meer. Dan voel ik me zo ongelofelijk oud'' zei hij grijnzend. Hij stond op en pakte zijn zeis die hij tegen de muur had gezet. ''Maargoed ik ga weer. Voel je vrij om mee te komen als je wilt'' zei hij tegen Magnolia.

Magnolia glimlachte weer, die ene glimlach die ze in de tempel op een Midwinterfeest naar de mannen van hoge status moest gooien in de hoop dat ze haar 's avonds zouden nemen. Ze was hem al gewend, als ze iets had bereikt zou ze altijd vanzelf die gebruiken.
Ze stond op en liet haar vleugels uit haar rug springen. Ze liep met Alatariel naar buiten en keek naar de lucht. Het zou zo gaan regenen.
Welke kant vliegen we op? vroeg ze, al in de lucht rijzend.

''Zuidwaarts'' sprak Alatariel enkel. Hij deedde deur weer open en steeg op. Hij wachte in de lucht even op Magnolia voor hij richting de bloedbrug vloog. Hij hield het zakje stevig in zijn hand vast zodat het niet zou vallen. In zijn andere hand hield hij een zeis vast.