Zwijgzaam lopen

Ja, ik heb hem eerder ontmoet... nee, ik ben niet voor hem gevallen, maar... waarom maak ik me eigenlijk druk, begon ze uit te leggen.
De wereld was heel dom bezig tegen haar de laatste tijd. Heel flauw. Artenis had haar beloofd dat niemand van zijn groep haar zou aanvallen, maar hij had niet zo'n grote groep. Zijn belofte was niet echt iets waard als ze veilig wilde zijn van iedere Dark Angel. Trouwens, ze was liever bij Aiga.
Het voelt verkeerd aan, maar het is niet belangrijk, zei ze.

Aiga trok Magnolia weer overeind en liet haar snel genoeg weer los. ''Nou kom op dan. We gaan weer verder'' zei hij. Hij liep nu wel langzamer en bleef een beetje de wond van Magnolia in de gaten houden. Het mocht niet erger worden en eigenlijk moest het schoongemaakt worden. Maar nu had Aiga geen schoon water bij zich. En de donkere vloeistof van de rivier leek hem ook niet al te fris.

Magnolia zuchtte. Ze liep half, het was meer strompelen met een poging tot elegantie, naast Aiga en keek naar de kasteel die niet dichterbij leek te komen. Aan de andere kant van de rivier zag ze de Sterrenboom al, waar ze ooit met Artenis en Yami wijn had zitten drinken.
Volgens mij, begon ze.
Ze keek nog eens rond. Ja, de kasteel was inderdaad niet dichterbij gekomen.
We gaan volgens mij de verkeerde kant op. Maar kunnen we even langs de Sterrenboom daarginds glippen, daar stroomt een schoon beekje, en ik heb best dorst, vervolgde Magnolia.
Ze keek naar Aiga, hopend dat hij door zou krijgen dat haar voeten ook dorst hadden.

Aiga keek even naar het kasteel. Nu was Magnolia`s verzorging belangrijker. ''Een kleine stop kan geen kwaad'' zei hij zacht. Hij gebaarde haar om voor te gaan. Hij richtte zijn blik nogmaals op de topen van het kasteel in de verte. ''Ik krijg je nog wel Artenis'' mompelde hij.

Magnolia zuchtte, zo meteen had ze geen pijn meer en kon ze helder nadenken.
Ze kwamen aan bij het beekje, waar ze in elkaar zakte en alle verband van haar voeten haalde. Ze liet ze in het water vallen en ging zelf ook in het zachte gras liggen.
Bedankt dat je even kon stoppen, zei ze, Aiga's ogen zoekend.

Aiga liet zich in het gras zakken en legde zijn tas naast zich neer. ''Met gewonde voeten kom je niet ver'' zei hij enkel. Daarna ging hij liggen met zijn handen onder zijn hoofd. Hij staarde naar de lucht en luisterde naar het water dat zacht stroomde. Hij speelde wat met het ijzeren naamplaatje dat om zijn nek hing. Het vreemde was dat op het naamplaatje de naam 'Artenis' stond in plaats van 'Aigavlov'.

Magnolia glimlachte en keek opzij naar Aiga. Rood haar, die prachtige hypnotiserende grijze ogen. Zwarte lange jas, grijze kleren... ijzeren naamplaatje met 'Artenis' erop. Zijn gewonde vleugel, die haar evenveel pijn deed als hem omdat ze het niet kon genezen zonder hem nog meer pijn te doen. Maar hij was knap, dat kon zelfs zij niet ontkennen. Ze zuchtte en keek weer naar de lucht. Zoals altijd schemerde het rond de Sterrenboom, maar verderop begon het ook al te schemeren. De zon ging onder over de bloemenveld. Het was waarschijnlijk al rond de 11 uur, in dit gebied ging de zon altijd laat onder en vroeg op.
Aiga? Aigavlov, begon Magnolia.
Aiga, het wordt al laat. Zouden we hier niet kunnen overnachten? Ik weet zeker dat ik morgen niet alleen beter kan lopen, maar dat jij ook helderder bent voor je confrontatie met Artenis!
Zij zelf was uitgeput - 's ochtends Yami alles uitleggen, 's middags drinken met Artenis en Yami, later bij Alatariel zijn, en dan nog lange tijd lopen met Aiga.

Aiga was even stil en zei niets. Uiteindelijk keken alleen zijn ogen opzij naar Magnolia door de rode lokken heen. ''Je hebt wel gelijk. We kunnen allebei onze rust goed gebruiken'' zei hij. Aiga ging staan en trok zijn jas uit. ''Als je wilt mag je m`n jas als deken gebruiken. Meer heb ik nu even niet bij me'' zei hij en legde zijn jas naast Magnolia neer. Omdat hij erg lang was en Aiga ook langer dan Magnolia zou ze hem gemakkelijk als deken kunnen gebruiken. Aiga ging zelf weer in het gras liggen met zijn handen onder zijn hoofd nadat hij de mouwen van zijn grijze trui had opgestroopt. Hij keek nog steeds naar boen en sloot uiteindelijk zijn ogen. Maar slapen deed hij niet.

Magnolia zuchtte dankbaar.
Bedankt Aiga, zei ze opgelucht.
Ze kroop even naar zijn jas en ging op haar buik liggen. Na nog één keer naar hem te hebben gekeken sloot ze haar ogen en probeerde ze haar lichaam te dwingen in slaap te vallen.
Lukken wilde het niet echt, maar toen het wel lukte, wou ze dat ze wakker was. Ze zag zichzelf, zittend onder de Sterrenboom, op een troon van goud. Ze droeg een lang donker gewaad, in haar hand een scepter en op haar hoofd een kroon. Ze keek over het bloemenveld. Daar vochten twee zwarte katten. Uiteindelijk bleef van eentje alleen een hoop as over, en de andere was versteend. Ze glimlachte tevreden en maalde de versteende kater tot poeder, terwijl de echte Magnolia alles door haar ogen zag en gilde...

Aiga keek op toen Magnolia gilde. Hij was weer overeind gaan zitten om de wacht te houden. Hij had zijn ogen net een paar minuten gesloten toen hij zich bedacht dat ze misschien wel door Dark Angels aangevallen zouden kunnen worden. Aiga ging nu naast Magnolia zitten. Zonder erbij na te denken wat hij deed legde hij een hand op haar schouder om haar wakker te maken. Pas toen hij een pijnscheut door zijn lichaam voelde liet hij los alsof hij zich ergens aan verbrand had.

Magnolia schoot omhoog. Was het al licht? Het leek licht te worden, ja. Had Aiga haar gewekt? Ja. Was het maar een droom? Ja, hopelijk wel!
Urgh. Alweer bedankt, zei ze tegen Aiga.
Ze wreef even de slaap uit haar ogen en waste haar gezicht. Het kon haar weinig schelen dat het nog niet eens echt ochtend was, nog geen 4 uur, maar ze wilde niet meer in slaap vallen, uit angst weer zoiets te zien. Wat kon het betekenen?
Toen bekeek Magnolia haar voeten. Geen schrammetje te bekennen. Ze tikte de grond aan met haar fluit en er verscheen een paar zachte wandelschoenen, die toch bij haar halfdoorzichtige zwarte jurk pasten.
Ze keek Aiga aan.
Ik ben uitgeslapen, denk ik. Zullen we maar even verder? zei ze, half beschaamd.

Aiga wreef even over de huid van zijn pols die net een brandende pijn had gedaan nadat hij Magnolia had aangeraakt. ''Ja is goed'' zei hij zacht. Hij stond op en pakte zijn tas die hij over een schouder gooide. ''Waar droomde je eigenlijk over dat je zo gilde?'' vroeg aiga terwijl hij op Magnolia wachtte.

Magnolia stond ook op en begon naast Aiga te lopen.
Ik denk dat ik jou met Artenis zag vechten. Jullie gingen allebei dood, maar ik was schuldig aan het definitieve eind van Artenis. Ik was vooral geschrokken van mezelf, zo ben ik niet... toch? vertelde ze, eerst open en eerlijk, en uiteindelijk paniekerig.
Ze ademde een paar keer met moeite in en uit en probeerde haar hart, dat snel begon te slaan, uit te zetten. Het lukte niet. Ze stopte en probeerde weer. Nee, het ging niet.
Magnolia voelde zichzelf weer in paniek raken. Eerst zo'n droom, nu dit? Wat was er met haar aan de hand? Dit was niet normaal! Ze probeerde de tranen die in haar ogen prikten, tegen te houden en liep weer door naar Aiga.
Niks aan de hand, loog ze, glimlachend. En ze begreep al van tevoren dat het de glimlach van een boer met kiespijn was.

Aiga keek even om naar Magnolia toen ze stopte met lopen. ''Wat heb je toch?'' vroeg hij niet geirriteerd maar emotieloos. Hij zag dat ze bijna moesthuilen. ''Zijn het je voeten? Als je wilt mag jij wel vliegen hoor. Jij bent niet gedoemd te lopen'' zei hij. Een ijskoude wind kwam hen even tegemoet.

Magnolia zei:
Nee, het zijn mijn voeten niet, mijn voeten vergaat het prima. Er is niks aan de hand. Kom, we zijn er al bijna...
Ze leidde hem naar de kasteel en klom een trap op, hij leidde haar naar waar Artenis zat.