De onvindbare grot

Bale keek Dabria aan en grijnsde. Hij veranderde weer naar zijn gewone gedaante en keek naar Caltha. "Goed zo,hou jij je maar koest"zei hij tegen haar. Buiten klonk de bliksem luider dan voorheen. En daar zat natuurlijk Bale weer tussen.

Caltha zweeg en keek naar de grond. Ze kon niets meer doen, alleen maar luisteren. Ze wilde haar krachten terug maar had geen idee hoe ze verdwenen waren. Ze wist wel dat Gabriel hier was. Maar hij was weg, of verdwenen

gabriël zei tegen artenis in gedachten: 'als ik iets moet doen zeg je het maar, ik geef je tijdelijk de kracht om in gedachten te kunnen praten' hij luisterde of artenis iets ging zeggen. 'Ach laat ook maar'. gabriël kwam te voorschijn en ging naast bale staan met een griezelige lach op zijn gezicht. 3 nu kan je zien wie ik echt ben." zei hij tegen caltha. hij was heel hard veranderd sinds hij caltha voor het laatst zag.

Caltha keek geschrokken naar Gabriel. "verader" zei ze grommend. Ze keek hem kwaad aan. Ze dacht weer aan alles met hem. Ze keek hem kwaad aan en zweeg. "Jij hebt mijn krachten ast" zei ze alsof ze het gewoon had gezien

"Spreek niet over veraad tegen mijn broer"zei hij tegen haar. Hij liet een bliksemschicht binnenvallen en die ging richting haar. Hij keek haar kwaad aan en maakte zijn handen tot vuist. "Wil je niet terug naar Blase"zei hij lekker gemeen.

"fout ik heb ze niet, ik blokkeer ze, maar als je het perse wil." hij maakte zich meester over calthas krachten. "je krijgt ze heus wel terug hoor. als dit zaakje is afgehandeld. ik moet geen extra angel krachten hebben. tenzij dat ze heel nuttig zijn." hij keek naar artenis. "als we haar vermoorden kunnen wij over de hemel heersen, alhoewel, hemel, dan is er geen hemel meer." zei hij met een grijns op zijn gezicht. hij keek bale aan en knikte als teken van dank naar hem.

Caltha schrok en keek hem aan. Ze werd erg kwaad maar vanbinnen ook bang. Wat kon ze tegen hun doen. Ze was erg bang. "Hou je kop dicht over Blase!" riep ze daarna hard. Ze keek echt kwaad en zweeg meteen

Hij keek haar aan en grijnsde even. "Je bent niet in je wereldje dus je bent heir geen baas dom wicht"zei hij snauwend tegen haar. Hij vuurde een bliksem bol op haar af. "Je weet niet tegen wie je spreekt dus ik zou je kop maar houden of jekleine Dabria zal niet veel van de wreeld te zien krijgen.

"oooh, gaan we zielig doen, je mist hem he. Boeie hij hield toch niet van je. ahja weet je al dat dabria denkt dat artenis haar vader is?" gabriël keek haar spottend aan. "Je zal snel weer bij je partner zijn, maar wel zonder dabria wel te vestaan." hij gaf dabria een expres lange zoen op haar hoofdje. "Net zoals in de kamer, aaah de herineringen."

Artenis grijnzde vals. ''Die uk denkt inderdaad dat ik haar vader ben. En alles wat ik daar voor hoefde te doen was even heen en weer wiegen'' grijnzde hij kil. Hij stond nog altijd voor de uitgang zodat Caltha er niet langs kon.

"artenis laat mij de uitgang maar doen dan kan jij je ding doen." gabri maakte een scherm voor de ingang van de grot, er kon niets uit of in.

Hij keek naar Dabria en wiegde haar zachtjes heen en weer. Hij keeek even kwaad naar Calyha en wachte af wat Artenis van zin was. Hij keek zijn broer even aan en keek weer naar Dabria. "Rustig maar over een paar uur is het voorbij"zei hij tegen de slapende baby.

Caltha keek ze kwaad aan. "Zwijg over Blase!!!!" schreeuwde ze kwaad. Ze ontweek de vuurbal en keek hem kwaad aan. Ze kon haar eigen krachten neit gebruiken, anders kwam er al snel een gevecht. Ze slikte, Artenis vader? Ze zweeg en keek naar Dabria die nog steeds sliep. Ze keek erg kwaad en wist echt niet wat doen

Dabria sliep nog steeds door. Ze sliep en sliep en hoorde iets. Ze schrok wakker en zag Caltha. "mmjaamjaa!" zei ze brabbelent. Ze stak haar armpjes vrolijk uit en giechelde. "mjama mjalma!" gilde ze blij. Ze bleef de hele tijd naar Caltha kijken. Ze wilde bij haafr mama, ze had veel honger en vond hem eng.

''Tja Caltha daar valt niet veel tegen meer tegen te doen'' zei hij vals grijnzend. Hij duwde Caltha ruw op de grond. ''Ik ben een tjdje geleden aan iets begonnen en het wordt tijd dat ik dat afmaak'' zei hij kil. Hij doelde natuurlijk op het vermoorden van Caltha en het innemen van de rest van de hemel. Zijn onderarm was inmiddels omgeven met vuur. Artenis stond klaar om Caltha voorgoed achter Blase aan te sturen.

Caltha schrok en keek hem aan. Ze wilde niet dood, niet nu ze Dabria had. Ze keek naar Dabria die haar handjes uitgestoken had naar haar. Ze slikte en keek weer naar Artenis. Ze kon niets zeggen, ze durfde neits doen. Niet tegn Artenis

Bale keek naar Dabria en sprong nog verder de grot in. Hij keek Dabria aan en wiegde haar zachtjes heen en weer. Hij kon het schouwspel zien vanwaar hij zat en grijnsde even. Hij keek even naar Artenis en grijnsde als hij haar dode werd hij grootser dan hij al was.

Lùthien Vloog langs de grot toen hij stemmen hoorde. Hij lande en keek langs de ingang. Daar zag hij Artenis staan. Lùthien voelde dat er een schild voor zat waar hij iet doorheen kon. Lùthien concentreerde zich op het water in de grot. Artenis was niet de enigste die van vorm kon wisselen. Lùthien kon an zijn normale gedaante naar een water gedaante. En water kon vrijwel overal doorheen. Als kleine druppeltjes drong Lùthien de grot binnen en nam daar zijn normale gedaante weer aan. Hij rende op Artenis af. ''Nee niet doen Artenis'' riep hij en sprong zo`n beetje op zijn rug zodat ze beide zouden omvallen.

Caltha schrok en kreeg bijna al het gewicht op haar. Ze rolde er snel onderutie nstond op. Ze keek naar de engel, wie was dat? Ze slikte even en keek toe. Ze keek dan naar Bale die Dabria in slaap wilde wiegen. Ze wilde duidelijk haar mama. Ze zweeg maar en keek naar Artenis en de engel

Artenis keek even om toen hij voetstappen achter zich hoorde. Het volgende moment voelde hij de harde grond onder zich en het gewicht van Lùthien op zich. Hij smeet hem van zich af en sprong op. ''Nu ben je compleet gek geworden'' schreewde hij razend naar Lùthien. Niemand wist hij Lùthien zijn broer was maar Artenis vreesde dat iedereen daar gauw achter zou komen.

Bale keek even naar de nieuwe engel en gromde. Hij legde Dabria neer en maakte een grote bol om haar heen waar niets of niemand in of uit kon. Hij legde er ook een deken over. Toen liep hij naar Artenis en keek de engel aan. Hij wachte af wat ze zouden gaan doen.

Lùthien keek Artenis aan en glimlachde een beetje klunzig. ''Ik zal heus niet gekker zijn dan jij. Jij bent hier de moordenaar'' zei hij kalm en stond op. Lùthien leek in uiterlijk veel op Artenis alleen had hij witte vleugels en lichter gekleurd haar. Zijn blik ging even naar Bale en toen naar Caltha. ''Iemand ingesloten Artenis? Het is weer net als vroeger he'' grijnzde Lùthien.

Artenis Balde zijn vuisten. Je kon aan zijn houding duidelijk zien dat hij zwaar geirriteerd was. ''Ik moest maar eens enigskind worden'' zei hij zacht. Hij greep Lùthien bij zijn kraag en trok hem naar zich toe. ''Ga zitten, hou je kop dicht en misschien bespaar ik je dan een aantal gebroken botten'' zei hij. Hij liet Lùthien los en draaide zich even met zijn rug naar hem toe. Hij bedacht zich opeens iets en grijnzde vals. Hij draaide zich weer om naar Lùthien en gaf hem een harde klap tegen zijn gezicht. ''Dat was omdat je je voor de zoveelste keer met mij bemoeit'' zei hij. Daarna keek hij weer naar Caltha. Hij kraakte zijn vingers en duwde haar tegen de muur.

Caltha schrok en keek hem aan. "Laat me los" zei ze. Uit haar ooghoeken keek ze naar Dabria die toekeek, wat zou ze wel neit denken. Ze dacht al dt Artenis haar vader was, dat ze zelf nooit zou willen. En wat zou ze nu wel niet denken. Ze zweeg en keek weer naar Artenis

Artenis greep Caltha`s keel stevig vast en drukte haar ruw tegen de wand van de grot. ''Zal ik je eens vertellen wat die laffaard van een Blase deed. Zal ik je eens vertellen hoe hij ervoor zorgde dat er veel van zijn troepen stierven op het slagveld? De laffaard vluchtte weg van het slagveld en liet zijn troepen in de steek. Hij moest versterking halen maar een echte leider stuurt daar iemand voor die gaat niet zelf. Hij liet al zijn troepen achter. Dus ik vloog hem achterna en daar vermoorde ik hem. En weet je wat zijn laatste woorden waren?'' vroeg Artenis en lachte even kil. ''Zeg Caltha dat ik altijd van haar blijf houden'' zei hij zacht en langzaam in haar oor waarna hij vals lachte. ''Maar ja Blase is weggevaagd. En jij gaat ervandoor met Thomas'' grijnzde Artenis. ''Ik klein vogeltje fluisterde me in dat jullie gevoelens voor elkaar sterk groeien'' zei hij vol minachting. ''Caltha toch. Gevoelens maken je zwak. Daarom heb ik dus geen partner'' grijnzde hij kil.

(Ben even eten)