Mijn Eigen Training

Dabria was rustig bij de zwarte rivier en gaapte even. Eindelijk was ze oud genoeg voor een training, nouja dat vond ze toch. Ze keek rond en zag een grote steen. Ze grjinsde en richtte haar handen erop. Ze sloot haar ogen en concentreerde haar op de steen. Ze schoot een waterbal richting de steen maar hij veel er net voor. Ze gromde. "Niet weer he!" riep ze kwaad. Ze liep naar de steen en trapte ertegen. Ze kwam met een plof op de grond en bleef kwaad zitten.

''Je moet er ook agressie in leggen'' lachte Artenis vals. Hij was achter Dabria verschenen in zijn schaduw gedaante. Zijn vuurrode ogen die pupilloos waren en zonder witte omranding keken kil. Hij grijnzde even en creerde een vuurbal. Met veel kracht en agressie schoot hij hem op de steen af die na zijn aanraking verbrijzelde.

Dabria keek op. "Oh hoi pap" zei ze rustig. Ze luisterde naar hem en knikte alsof ze het begreep. Daarna keek ze naar de verbrijzelde steen en grijnsde. "Vet cool!" riep ze. Ze grinnikte en keek Artenis aan. Ze stond op en keek even rond. Ze keek weer naar Artenis

''Nogmaals ik ben je pa niet'' riep Artenis kwaad tegen Dabria. Hij ging zitten en keek haar aan. ''Nu jij'' zei hij kortaf tegen Dabria. ''Laat maar eens zien wat je er va opgestoken hebt'' voegde hij eraan toe.

Dabria schrok. "Nou sorry hoor..." zei ze stil. Ze zuchtte en vond het echt moeilijk, hij had haar half opgevoed en ze dacht het al zo lang. Ze keek hem even aan en schudde haar hoofd. Ze zweeg en staarde naar de grond. Ze kon er ni tegen als iedereeen zo kwaad op der werd, het was haar fout toch neit? Ze zuchtte en keek Artenis niet aan

Artenis zuchtte even. ''Sorry Dabria. Ik heb m`n dag niet echt. Nou probeer jij het eens'' zei hij kalmer nu. Hij stond weer op en ging naast haar staan. ''Je moet er kracht in leggen. Je moet de steen in je gedachten al verbrijzeld zien'' legde hij uit.

Dabria knikte zacht en stond op. Ze zweeg even en keek naar een steen. Ze sloot haar ogen en richtte haar handen naar de steen. Ze dacht aan de steen die verbrijzeld werd en schoot opnieuw een waterbal af. Dit keer raakte ze hem.

Artenis keek goedkeurend toe hoe Dabria de steen raakte. Hij was niet compleet verbrijzeld maar het was een begin. ''Niet slecht voor een eerste keer'' zei Artenis. ''Ik denk dat je meer schade aanricht met ijs. Denk je dat je ijs kan maken en dat op de steen kan afvuren?'' vroeg hij en keek Dabria even vragend aan.

Dabria knikte. "Ik denk het" zei ze. Ze sloot haar ogen en maakte een waterbal. Ze concentreerde haar op ijs en probeerde het te maken. Het water werd even ijs maar opeens spatte het uit elkaar. Dabria schrok even van het water. "Oeps"

''Geeft niks'' zei Artenis terwijl hij het water uit zijn haar kneep. ''Dit soort dingen moet je oefenen'' zei hij. ''Je wilt niet weten hoe lang het duurde voordat ik in mijn schaduw gedaante kon veranderen'' zei Artenis.

Dabria keek hem aan en luisterde goed. "Euhmm lang?" zei ze grinnikent. Ze keek rond en ging zitten. Ze rekte haar even uit en keek weer stil en rustig naar Artenis. Ze moest maar even wat vragen. "P p euhh Artenis?" vroeg ze snel

''6 jaar'' zei Artenis. ''Ik kon het ook niet in een keer'' zei hij. rtenis was inmiddels ook weer daan zitten. Hij keek op toen Dbria iets wou vragen. ''Ja?'' vroeg hij en keek haar afwachtend aan.

Dabria zweeg even. "Ik mag jou geen vader noemen maar wie is het dan wel?" vroeg ze stil. Ze keek even weg en dan weer naar hem. Ze had echt veel vragen, hopend op antwoord van Artenis dus

Artenis keek Dabria even aan en wende toen zijn blik af. ''Kijk ik vertel je telkens dat ik je vader niet ben maar ik heb wel degelijk iets met hem te maken. Ik ben de moordenaar van je vader Dabria. Jouw vader was Blase leider van de Angels en partner van Caltha. Tijdens het overnemen van een stuk van de hemel probeerde Blase me te stoppen. Toen heb ik hem gedood. Niet lang daarna werd jij geboren'' vertelde Artenis. Hij keek Dabria recht aan.

Dabria schrok ervan. "Echt?" vroeg ze stil. Ze keek even zuchtend weg en dan naar hem. "Dus hij was net zoals mijn moeder, een watje dus" gromde ze. Ze zuchtte. "Ik wil jou als vader" zei ze terwijl ze hem aankeek

Artenis keek Dabria even geschrokken aan. Hij haatte haar en toch vond ze hem geweldig. Artenis had zich altijd een beetje afstandelijk gedragen tegenover Dabria. ''Sorry Dabria maar dat is niet mogelijk vrees ik'' zei hij kil terwijl hij opstond en zijn blik afwendde. Toch voelde hij haar ogen in zijn huid brandde Artenis wilde niet omkijken.

Dabria keek hem aan en zcuhtte. "Laat maar dan, dan doe ik alles wel alleen!" riep ze kwaad. "Ik ben miss wel een angel maar ik hoor bij dark angels!!" riep ze weer naar hem. Ze draaide haar om en schoot opeens een waterbal tegen de steen. Ze gromde en liep ernaartoe, ze gaf er een trap tegen en plofte opnieuw op de grond

''Nou dan wens ik je veel succes'' zei Artenis bot. Hij liep met zijn handen in zijn zakken naar de rivier en staarde in het donkere water. Waarom begreep Dabria het nou niet? Artenis haatte alle Angels en hij maakte geen uitzondering. Hij had dan wel nooit iemand verteld waarom hij hen zo haatte maar niemand had er ook ooit naar gevraagd.

Dabria zweeg en staarde naar de grond. Ze wilde geen angel meer zijn, dan zou iedereen haar haten. Ze gromde zacht en schudde haar hoofd. Waarom kon ze nou gewoon geen dark angel zijn? Ze was niet zoals angels. Ze snoof en keek kwaad naar de steen

Artenis keek even om naar Dabria. Hij zuchtte even. ''Als je het nog steeds wilt dan wil ik wel de voogdij over je nemen. Als je me maar geen vader noemt'' zei hij. Hij liep naar haar toe en keek haar aan.

Dabria keek ôp. "Ik zou alles doen om bij jullie te horen" zei ze. Ze keek hem aan en meende wat ze zei. Ze zuchtte even en keek even naar de steen voor haar en dan weer naar Artenis. Ze speede wat met een bandje

''Tis al goed'' mompelde Artenis. Hij ging zitten en steunde met zijn rug tegen een steen aan. Hij keek naar Dabria.

Dabria keek hem aan. Eindelijk! Kans om 1 van de dark angels te worden. Ze keek even rond en grinnikte. Ze rekte haar uit en bleef nog op de grond zitten. Ze speelde wat met de grond en liet het zweven. Ze grijnsde

Artenis keek even naar Dabria en wende toen zijn bik af. Hij staarde glazig in de verte terwijl zijn rechter arm op zijn rechter opgetrokken knie leunde. Hij speelde onbewust met wat vuurvonkjes die van zijn vingers afsprongen.

Dabria keek even naar het vuur. Ze grijnsde zacht en hoorde iemand achter haar. Ze gromde en deed onverwachts een achterwaartse koprol en stak haar benen recht uit. Ze wist neit wie het was maar ze gaf een trap