Nadenken over alles

"wilt niet zeggen dat ik al direct verliefd op je ben"zei Thomas er achter. Hij negeerde zijn deja vu en keek naar Caltha. Hij glimlachtte rustig en masseerde Caltha weer. Zijn handen masseerden haar schouders.

Caltha knikte zacht en slikte. De deja vu zou komen, hij zou haar weer verdrietig en kwaad maken. Wat Thomas ook deed. Ze kneep even haar ogen dicht en hoopte dat hij wegging. Ze wilde die deja vu neit krijgen. ze slikte en keek even naar het water. Ze ontspande weer even maar toch

"rustig Caltha er gaat niets gebeuren geloof me maar"zei Thomas. Zijn handen begonnen te gloeien en gaven een rustige kracht af die de deja vu zou moeten wegjagen. Hij sloot zijn ogen en een deel van zijn kracht vloeide in Caltha. Veel goede magie, die de deja vu zou moeten tegenhouden. Het vergde Thomas veel concentratie om dit uit te voeren;

Caltha voelde de kracht een beetje. Maar de deja vu ging niet weg, het moest eruit. Ze zuchtte diep en zweeg.

Caltha had erover gehoord, over de oorlog. Ze vloog zo snel ze kon erheen. Ze bleef even in de lucht en keek ernaar. Ze landde snel en bleef staan. Ze keek ernaar en vond het eng. "Blase doe nou neit" zei ze smeekend. Blase schudde zijn hoofd en gaf een zoen op haar voorhoofd. "Ik red het wel liefje" zei hij stil. Hij legde zijn hand even op haar buik en liep weer terug. Het gevecht was vreselijk. Caltha kon het neit aanzien wat er gebeurde en was weggevlogen. Toen ze opeens een harde knal hoorde vloog ze terug. Ze schrok en zag Blase op de grond liggen. Ze landde snel. "Blase!! Nee!" gilde ze. Tranen stonden in haar ogen. Blase bewoog neit meer, zijn hart stopte. Artenis grijnsde en liep ernaartoe. Caltha stond recht en keek super kwaad vol tranen. Ze schoot water af en jaagde de dark angels weg. Daarna knielde ze neer naast Blase. Ze huilde, uren huilde ze. Het was voorbij, hij was weg.

Ze kreeg tranen in haar ogen en keek naar Artenis. Ze wilde nu wraak! Echt nu! Geen andere dag meer. Ze stond op en staarde even naar het water. Daarna wachtend op Artenis

Artenis was al die tijd bewegingsloos op de steen in het meer blijven zitten. Hij zag de tranen in haar ogen en grijnzde breed. Hij steeg op in de lucht. Het nadeel was dat hij door zijn zwarte vleugels als een vlek op helder wit papier te zien was. ''Tja ik zou graag langer willen kletsen maar ik heb meer te doen vandaag'' zei hij droog. ''De tijd voor ons gevecht moet nog komen'' grijnzde hij vals en vloog weg.

Caltha keek hem kwaad na en stond op. Ze draaide haar rustig naar Thomas. "Ik ga, ik wil even alleen zijn" zei ze rustig."Bedankt dat je me hielp" zei ze. Ze keek nog even naar haar buik en vloog dan weg. Ze keek nog even naar Thomas maar vloog weg

"ok"zei Thomas rustig. Zijn vleugels kleurden grijs en hij vloog zelf toen ook weg.