De centrale berg

Elisabeth's voeten plaatsten zich zorgvuldig over het smalle paadje van de berg. Als het goed was zoals de vorige keren leidde het naar het topje van de berg waar een grot lag als ze het zich goed herinnerde, in eeuwen was ze hier niet meer geweest, nog een stap volgde en ze stopte even en zette haar handen op haar knieën. De zon scheen niet echt en het was in dit deel bewolkter dan bij de andere bergen, deze berg was dan ook anders dan de andere bergen. Hij stond met één helft op het donkere gebied en de andere op het lichte gebied. 'Pfoe..' Pufte Elisabeth toen ze op het grote oppervlak kwam; de top van de berg. 'Dat het zo vermoeiend was ben ik wel vergeten, of had ik de laatste keer gevlogen?' Zei ze toen nog lichtelijk verward en ze keek even over de berg uit terwijl ze een zucht slaakte en neerplofte op een van de stenen. Een briesje waaide zachtjes langs Elisabeth heen. Ieder ander zou denken dat het gewoon een briesje was maar Elisabeth, die lucht als een van haar krachten had, wist wel beter dan dit. 'Wat een gedoe' mompelde ze zacht, ze plantte haar hoofd in haar handen terwijl gedachten door haar heen dreunden en haar hoofdpijn bezorgden, Artenis Lùthien die broers waren dan Artenis en Lùthien waarvan Artenis het zwarte schaap van de familie was en Lùthien waarvan zijn leeftijdsgenoten tegen hem opkeken, ze zuchtte even en gooide haar hoofd achterover en rolde even met haar ogen dit zou nog eens leuk worden als ze pech had. Toen ze het zachte geluid van vleugels meende te horen bleef ze verschrikt zitten alsof ze een standbeeld was.

Verderop bij het donkere deel van de berg lag Artenis. Hij was onderweg naar het kasteel maar was vermoeid waardoor hij even was gaan uitusten. Hij was in slaap gevallen en hij begon in zijn slaap zijn vleugels even. Hij draaide en sliep onrustig. In de nachtmerrie van Artenis was hij weer kind en was hij weer terug bij zijn familie. Het was een groot familiefeest. Een kleine jongen met zwart haar en zwarte vleugels zat op een stoel tussen de volwassenen. ''Moet je dat jochie zien. Is dat het jongste kind van Saria? Logisch dat ze bijna nooit haar huis uit komt. Ik zou me ook schamen als ik zo`n kind had'' zeiden verschillende stemmen. Daarna stond op een schoolplein en kwamen een paar Angels van rond zijn leeftijd op hem af geleid door een jongen met paars/lila haar. ''Je bent een misbaksel weet je dat. Logisch dat je geen vrienden hebt. Je bent raar, een freak'' zei de jongen. ''Nee ik ben geen freak'' zei de kleine jongen met zwarte vleugels. Artenis draaide steeds meer. ''Ik ben geen freak'' mompelde hij steeds maar.

Elisabeth schrok wakker. 'Whoa!' Riep ze toen terwijl het zachtjes over de berg heen galmde, je zag in het zonlicht zweetparels over haar hoofd druppen terwijl ze even verward rondkeek, het was een droom? Elisabeth schudde haar hoofd even terwijl ze omhoog krabbelde en haar kleding afklopte, een simpel zomerjurkje dat tot net onder het begin van haar vleugels een open rug had zodat ze daar geen moeilijkheden mee kreeg, het was een zachte oranje kleur met rondom het midden een lint dat meewaaide door de wind. Even trok Elisabeth de strik wat beter aan van het jurkje bij haar nek en bleef even staan, de wind viel niet stil maar nam enkel een stem mee die Elisabeth bekend klonk in haar oren maar ze bleef stil staan ''Ik ben geen freak'' hoorde ze zachtjes en toen viel de wind in één klap stil. 'Artenis?' Elisabeth's stem echode over de berg heen terwijl ze haastig richting het donkere gebied liep, Artenis zou wel daar moeten zijn want als hij ook maar in zijn schaduw gedaante zou zijn zou hij vervagen door de zon als hij in hun gebied kwam. 'Artenis?!' Riep Elisabeth nu luider toen ze hem aantrof, hij draaide en Elisabeth vermoedde dat hij iets van een nachtmerrie had. 'Artenis?' Fluisterde ze nu maar toen hij nog leek te slapen schuddelde ze even aan hem terwijl hij de woorden die eerder door de wind waren meegedragen nog langzaam naklonken in haar hoofd. 'Wordt wakker!' Riep ze toen geïrriteerd terwijl ze naast hem neerplofte, ietwat vermoeid van haar reis naar hier die ongeveer 3 uur lopen had geduurd en dan nog door allerlei verschillende gebieden, en tegen een steen aanleunde

Van het schudden schrok Artenis wakker. Zweet druppels parelde op zijn voorhoofd terwijl Artenis wazig om zich heen keek. Vaag herkende hij Elisabeth en hij wreef over zijn hoofd. ''Waar ben ik?'' zij hij slaperig. ''Ik moet in slaap gevallen zijn'' mompelde hij zacht. Hij keek naar Elisabeth. Ze zag er nog al geirriteerd uit maar ook vermoeid. ''Wat doe jij hier?'' vroeg hij. Omdat hij nog steeds slaperig was klonk dit alles behalve kil of vals. Eerder verbaasd en wazig.

'God zij gedankt dat je nog wakker wordt' Zei Elisabeth toen. 'Je zou eens moeten weten hoe vaak ik je naam heb gegild!' Zei Elisabeth en toen besefte ze zich pas de slechte kant ervan en kleurde wat. 'Als je wil weten wat ik hier doe?' zei ze toen met een grijns 'ik zal je eerst de rest vertellen, oké?' Legde ze toen uit 'je bent hier op eh.. nouja de centrale berg zal ik maar zeggen' Zei Elisabeth toen. 'Volgens mij had je een nachtmerrie ofzoiets je zei telkens maar ''Ik ben geen freak'' ik schrok me lam weet je dat?' Even zweeg Elisabeth 'Nu wat ik hier doe.. Nadenken' Elisabeth's stem trilde nu terwijl ze twijfelachtig wegkeek. 'Over jou, Lùthien en nouja.. hij heeft me verteld van.. nouja.. je weet wel' Elisabeth zocht even de woorden terwijl ze trilde over haar lijf, wat was het hier koud! 'oke dan' zei ze toen terwijl ze even zuchtte, haar lip trilde uit voorangst wat er hierna zou gebeuren, met haar of met Lùthien. 'Lùthien heeft me verteld van je verleden, dat je de enige was met je vader die een Dark Angel was, dat je familie zich voor je schaamde en je op school niemand als vriend had en dat Lùthien je een keer dik voor schut heeft gezet' Ze hapte nu naar adem, dat alles had ze gezegd in een ademteug, en keek zenuwachtig weg voor Artenis 'dat was het denk ik,' zei ze toen 'daarover kwam ik nadenken als ik dit mag zeggen, het is nogal verwarrend aan wiens kant zou ik moeten staan? Aan die van jou? Of die van Lùthien? Welk verhaal moet ik in godsnaam geloven?!' zei ze toen zacht en ze beet op haar lip, tranen blonken in haar ogen eindelijk had ze de echte rede gezegd ook tegen zichzelf waarom ze in godsnaam hier was.

''Als je het zo nodig moet weten. Ja ik was als kind niet zo populair. Ik was jaloers op Lùthien. Hij had horde vrienden waarvan hij bij sommige niet eens de naam van wist. Ik was een freak. IK werd altijd flink voor schut gezet en dan nog wel het meest door Lùthien. Hij had een positie hoog te houden. Dat was toen ik de meest gevreesde Dark Angel wou worden. Ik zou al de zelfingnomen Angels vernietigen en zou de baas worden van de slechtste group van de hele hemel. Mijn vader hielp me. Hij was de enigste met wie ik kon praten. Hij leerde me alles wat ik nu weet. Ik was er kapot van toen hij stierf door een Angel nog wel. Die Angel was Blase. Die dag zweerde ik dat ik het alle Angels betaalt zou zetten. En mijn wraak begon met de dood van Blase. Na hem volgde tot op de dag van vandaag nog vele anderen'' vertelde Artenis. Hij keek Elisbeth recht aan. ''Nu weet je het. Maar waarom zou je aan mijn kant staan?'' vroeg hij.

Elisabeth zweeg even, haar blik wendde zich af van Artenis 'I-ik weet het niet,' zei ze toen verward, hij had blase vermoord en.. Even schudde Elisabeth haar hoofd zachtjes terwijl ze wegkeek, ze kon Artenis' verleden wel begrijpen, zij had zoiets meegemaakt maar dan anders, zij had geen broer of zus op haar school die het voor haar op kon nemen zij had niemand gehad en dat wist ze nog dondersgoed, niemand zou haar dat doen vergeten. Het gefluit van een vogel klonk zachtjes, het beest vloog op terwijl het zijn weide vleugels spreidde en de vrijheid weer opzocht, Elisabeth glimlachte even waarna haar blik terug ging naar Artenis 'En wat ben je met mij van plan?' zei Elisabeth toen met een trillende stem, haar ogen zochten die van Artenis en zonder enige rilling keek ze in deze 'ik ben óók een Angel' zei Elisabeth toen, angst begon nu langzaam op te spelen en Elisabeth keek weg van Artenis. 'Dat weet je toch wel?' Zei ze toen, haar stwem klonk niet meer sterk maar trillerig haar ogen keken nog steeds in die van Artenis maar in haar ogen was een kleine glinstering te zien en toen gleed over haar wang een onschuldige traan die Elisabeth het liefst meteen zou willen wegvegen maar nu niet, ze had geen zin.

Artenis wende zijn blik af. ''Niks'' mompelde hij zacht. Hij wist dat Elisabeth ook een Angel was. Toch kon hij haar om de een of andere reden niks aandoen. Waardoor het kwam wist hij niet. ''Maar je zegt dat tegen niemand'' zei hij fel tegen haar. Daarna wende Artenis opnieuw zijn blik af. Het was een tijdje stil tussen de twee.

Een tijdje was het stil tussen beide en Elisabeth glimlachte eerst even tevreden met Artenis antwoord waarna er weer vragen in haar hoofd kwamen opspelen en daar als een tornado rondzwierven. 'Oh, en waarom dan niet als ik vragen mag? Ik ben toch een angel en uit jouw woorden haal ik alle angels dus is er iets met mij?' Zei Elisabeth toen met een paar handgebaren, niks was voor haar een opluchting maar tevens een verassing zij was ook een angel en waarom zou hij haar dan niks doen, kon hij dat niet? Even glimlachte ze daarna, een kleine grijns rondom haar lippen. 'Ik zal zwijgen tot m'n dood als het moet' Zei ze toen terwijl ze toen eindelijk ruw de traan van haar wang af veegde, sinds het moeras had ze niks van make-up gedragen en al zeker geen modder, terwijl ze nu wegkeek en opstond en even het jurkje afklopte en haar vleugels even spreidde en weer dichtklapte. 'Laat maar.' Zei ze toen zachtjes en ze glimlachte waterig, je zag zo dat het gespeeld was maar dat deerde haar niet echt 'ik ben daarzo,' zei ze toen en ze duidde op het lichte gebied waar regenwolken hingen, bijna was de lucht even duister als die van het donkere gebied.

Artenis keek even naar Elisabeth die ergens anders ging zitten maar wende toen zijn blik af. Hij liet het maar even zo en stond uiteindelijk zuchtend op. Hij liep met zijn handen in zijn zakken naar Elisabeth en ging naast haar staan. ''Je vind me vast wel gestoort dat ik praat in m`n slaap. Of in iedergeval een watje omdat ik je niks doe'' zei hij zonder haar aan te kijken. Artenis staarde in de verte. Hij voelde zijn dolk tegen de zijkant van zijn laars zitten waar hij een speciaal zakje had gemaakt om hem in te doen.

'Helemaal niet,' zei Elisabeth met een glimlach 'ik voel me eerlijk gezegd gevleid dat je me niks aandoet, als ik dat mag zeggen' zei Elisabeth toen met een flauwe glimlach terwijl ze keek in de richting waar Artenis keek, ze krabbelde overeind en greep lachend naar de steen toen ze dreigde uit te glijden. 'Serieus Artenis, ik vind je geen watje begrepen?' zei Elisabeth toen zachtjes 'ik zal eerlijk zijn, ik mag je, als ik eerlijk ben mag ik je meer dan een gewone Angel en dat zegt opzich best veel aangezien ik zo'n beetje eh.. niet zo goed kan omgaan met Dark Angels en dan ben jij nog wel de slechtste!' grijnsde Elisabeth toen, wat onhandig bleef ze Artenis aakijken hoewel hij haar niet aankeek. Ze had zelf ook wel gemerkt dat toen Artenis weg was bij haar en Lùthien dat de sfeer toen stukken anders was geworden én Elisabeth zich minder op haar gemak had gevoeld maar nu was het hetzelfde weer; ze wist dat er gevaar was maar voelde zich veilig voor alles wat er kon komen.

Artenis keek even vanuit zijn ooghoeken naar Elisabeth. Na een paar seconden draaide hij ook de rest van zijn hoofd naar haar toe. Hij grinnikte even zacht bij het zien van haar grijns die er nogal onhandig uittzag wat het grappig maakte. Artenis probeerde de grinnik te onderdrukken wat hem maar half lukte. In plaats daarvan sierde een kleine glimlach zijn gezicht. ''Weet je je ziet er best wel schattig uit als je zo grijnst'' zei hij zacht en bleef Elisabeth aankijken. Daarna wende hij zijn blik af en staarde weer in de verte. Wat zeg ik nou allemaal? dacht hij gefrustreerd.

(ben even eten)

(oke wij eten straks het is hier pokkewarm en dan is het kouder ofzoiets beslotenmijn ouders XD)

Had ze zojuist een glimlach gezien? Had zíj de Elisabeth het geflikt een glimlach bij hem te toveren? 'Je glimlachte' zei ze toen met een plagerig maar trots toontje 'ik zag het wel hoor!' plaagde ze toen verder toen hij ineens weer praatte, zag ze er leuk uit als ze grijnsde? Dat had ze zelf niet eens geweten. 'Dat is eh..' Elisabeth kleurde lichtjes rood 'Dankjewel, jij ziet er best oké uit als je glimlacht hoewel je dat spijtig genoeg niet vaak doet' zei Elisabeth toen nog wat verbaasd van artenis' opmerking. Ze zag hem in de verte staren, naar wat? Ze volgde zijn blik maar enkel wat zijn zag was de lichte en donkere kant waar beide bomen stonden.

Artenis was meer in gedachte dan dat hij echt ergens naar keek. Hij hoorde Elisabeth ergens op de achtergrond praten. Het plagerige trotse toontje dat ze in haar stem had haalde hem terug naar realiteit. ''Ik kan best gevoel tonen. Ik doe het alleen niet vaak'' zei hij simpel. Hij grijnzde opnieuw toen hij zag dat Elisabeth lichtjes kleurde. Het kon hem nu even niks schelen dat hij geen gevoel hoorde te tonen. Hij deed ook niks om die brede grijns tegen te gaan.

'Misschien moet je het wat vaker doen, je bent best schattig zo' plaagde Elisabeth nu met dezelfde woorden die Artenis had gebruikt, de laatste tenminste. 'Ik mag je wel met je "gevoel" je probeert eindelijk eens niet die brede grijns van je gezicht te halen' grinnikte Elisabeth 'wist je nog toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, vergeleken met nu' grijnsde ze toen 'ik was een grote trut en jij eh.. het angstaanjagende schaduw wezen' zei ze toen lachend 'maar toen redde je me van de modder' sprak Elisabeth op een overdreven toontje met een speelse grijns rondom haar gezicht, op een of andere manier voelde ze zich het prettiger bij de meest slechte Dark Angel die er was en haar zo kon vermoorden, dan bij een Angel.

''Jij was de grootste trut die ik ooit was tegen gekomen'' plaagde Artenis Elisabeth. ''Weet je om je de waarheid te vertellen doe ik je niks omdat ik je niet echt zie als een gewone Angel. Jij bijt teminste van je af en soms lijk je totaal niet op zo`n doorsnee Angel. Ik heb bij jou gewoon een ander gevoel dan bij een normale Angel'' zei hij plots zacht tegen haar zonder haar aan te kijken maar naar de grond te staren. Een paar plukken zwart haar hing een beetje voor Artenis` ogen doordat hij zo naar de grond staarde.

Elisabeth kleurde nog roder na de zin van Artenis plagerijen richting haar en ze keek even naar Artenis die naar de grond staarde waardoor een paar van zijn zwarte plukken voor Artenis' ogen hingen. 'Dan zal ik eerlijk zijn, Artenis' zei Elisabeth zachter dan hij had gesproken. 'Ik voel me fijner bij jou dan bij ieder ander' gaf ze toen toe met een licht rood gekleurd hoofd terwijl nu ook zij wat stom naar de grond keek en toen naar Artenis 'Dan kun je je eens bedenken welk gevoel ik kreeg toen je ineens kwaad weg ging van mij en Lùthien' zei ze toen. 'pijnlijker was dat je gewoon ineens wegstoof' Vervolgde ze terwijl ze nog steeds naar de grond staarde waar ze wat ongemakkelijk met haar voet rondjes draaide terwijl een ongemakkelijke glimlach op haar gezicht was te zien, lekker dan het was nu dus toegeef uur geworden, niet dat zij daar problemen mee had maar ach.

Artenis beet zacht een beetje op zijn onderlip. Hij zweeg. Daarna keek hij even opzij naar Elisabeth. ''Ik heb niet altijd mijn emoties onder controle. Ik kan dan beter niemand om me heen hebben dan dat ik iemand die bij me in de buurt is iets aandoe'' zei hij. Daarna volgde opnieuw een ijzige stilte. Er waren zoveel woorden Artenis kon zeggen. Toch bleef hij zwijgen hoewel hij wel zo af en toe even naar Elisabeht keek.

Elisabeth wist niks te zeggen, woorden spookten door haar hoofd maar geen kon zeggen wat ze bedoelde geen één woord. 'Ik..' verder kwam ze niet zonder weer omlaag te kijken, weg te kijken van alles wat ze wilde doen. 'Godallemachtig, wat is dit lastig' mompelde Elisabeth toen wat verslagen terwijl ze neerplofte op de grond en haar hoofd op haar handen liet rusten, haar haren hingen rondom haar gezicht dat nu niet was te zien, én dus in Elisabeth's voordeel werkte, 'het was toch makkelijker toen je nog een grote hekel aan me leek te hebben, toen zwoer ik nog bijna om je hoogst persoonlijk je nek om te gaan draaien' zei Elisabeth toen zacht maar met een geamuseerde glimlach rondom haar mond 'wees gerust als je dat wil, in 4 minuten praten was dat wel weer voorbij'

Artenis glimlachte even kort. Hij ging zelf ook zitten met een steen als rugsteun, zijn linkerbeen gestrekt en zijn rechterbeen opgetrokken zodat zijn rechterarm erop kon leunen. Hij keek richting de horizon. ''Zeg Elisabeth? Heb jij ooit echte liefde gevoeld?'' vroeg hij zonder haar aan te kijken. ''Ik vraag me af hoe zoiets is. Misschien is het raar maar ik weet al heel lang niet meer hoe dat voelt'' zei hij.

Elisabeth glimlachte toen Artenis ook ging zitten, ze zag hem richting de horizon staren en haar zuinige glimlach veranderde in een grijns. 'Echte liefde?' Zei ze toen hij zijn vraag stelde 'nee, echte liefde heb ik nog nooit gevoeld Artenis' zei ze toen en ze keek hem aan. 'Al mijn hele leven lang heb ik niks van liefde gevoeld hoe kon ik als ik nooit de juiste ontmoette? Ik vind het niet raar, dat zou ik eerder van mijzelf zeggen' zei ze toen zacht en ze bleef Artenis nu aankijken haar ogen stonden zacht en ze ademde even diep in, en toen weer uit terwijl ze toch zenuwen door haar lijf voelde gieren, wat was het volgende dat zou gebeuren?

Artenis staarde nu naar zijn knieeen. ''Nou dan ben ik teminste niet de enigste'' zei hij. Hij keek Elisabeth nu recht aan. ''Denk jij dat jij ooit een partner neemt?'' vroeg hij. Eigenlijk vroeg hij dit puur omdat hij nieuwschierig was. Maar Artenis voelde zelf ook wel dat de sfeer tussen hen door dit gesprek nogal veranderde.

Elisabeth grinnikte even geamuseerd, de sfeer veranderde wel met dit gesprek dat was duidelijk maar wat kon het kwaad? 'Ik.. weet het niet' zei Elisabeth toen, een glimlach sierde haar lippen nu en ditmaal niet zuinig. 'Ooit zal ik wel een partner hebben denk ik ja' zei ze toen en ze keek naar Artenis 'jij? Zal jij ooit een partner krijgen?' zei Elisabeth toen, ze vermoedde dat Artenis dit bij haar ook wel uit nieuwschierigheid had gevraagd. De wind waaide zacht en speelde wat met haar haren die nu wat warriger zaten dan normaal en ze veegde een lok uit haar gezicht en deed deze achter haar ook terwijl ze Artenis nu recht aankeek.

Een kleine glimlach verscheen op Artenis` gezicht. ''Ookal roep ik tegen iedereen van niet ik hoop het wel. Op een dag misschien'' zei hij. De laatste zin sprak hij er zacht uit. Hij voelde Elisabeth`s ogen in zijn huid branden. Hij keek even op naar haar. Met moeite kon hij zijn blik weer afwenden richting de horizon.

Elisabeth grinnikte zachtjes maar maakte toen maar een overgang opeen grijns zodat hij het niet verkeerd zou opvatten. 'Dan zullen we beide wachten tot die dag' zei ze toen lachend 'zolang je ze net zo goed vasthoud als bij mij als je vliegt zal alles goedkomen en ze een veilig gevoel geven' grijnsde Elisabeth maar haar stem klonk teer, zachtjes. 'En ik weet waar ik over spreek' zei ze toen op dezelfde toon en ze keek even op toen bij hen een vogel landde en vrolijk een deuntje floot 'én soms' zuchtte Elisabeth toen 'zijn er vogels die het moment verpesten' zei ze toen met een flauwe glimlach, was dit een moment?