De centrale berg

Elisabeth's hart sloeg een slag over toen hij de woorden uitsprak die normaal zo simpel leken maar voor haar een hemel. Ze zweeg even, er viel niks te zeggen dat was nu eenmaal zo. Nadat Artenis haar op haar mond had gezoend grijnsde ze even, bevestiging hij hield écht van haar! Als het even kon zou Elisabeth wel een gat in de lucht willen springen, maar deze omhelzing was toch fijner dan dat. 'Ik zal jou ook nooit meer laten gaan' zei ze toen zacht fluisterend alsof iemand hen afluisterde. Een eeuwig geluk was van Elisabeth's gezicht af te lezen terwijl ze zachtjes de duim van Artenis op haar wang voelde terwijl haar traan verdween. 'En het maakt me niks uit of ik nou zou moeten sterven omdat ik toevallig een Angel ben' zei ze zachtjes 'niemand kan hiertegen strijden' zei ze toen terwijl ze Artenis hand zachtjes plaatste op de plek waar haar hart zat. 'niemand' fluisterde ze nog zachter.

Artenis knikte even lichtjes naar Elisabeth. Een fluisterende lach kwam uit zijn keel. ''Kun je nagaan. Een paar dagen geleden zagen we elkaar liever dood dan levend. En moet je nu eens zien'' zei hij zacht terwijl hij in de verte keek. Daarna ging zijn blik naar Elisabeth en hij glimlachde even naar haar. Het was raar voor Artenis om eens niet kil en gevoelloos te doen.

Elisabeth grijnsde 'ja, inderdaad toen kon ik je wel wurgen en zie hier' zei Elisabeth met een grijns terwijl ze artenis gezicht eens onderzocht, hij keek of klonk niet kil vond zijzelf. 'En nu weet ik zelfs gevoel uit je te krijgen' zei ze toen vrolijk, de nacht was inmiddels gekomen en sterren stonden aan de hemel te glinsteren evenmin als de volle maan. 'Oké volgens mijn zus was dit het romantischte wat je kon gebeuren' gaf Elisabeth toen toe 'zoenen onder de volle maan' grinnikte ze toen terwijl ze zachtjes een kus op Artenis modn drukte en even ahar ogen sloot.

Artenis keek Elisabeth aan. Het volgende moment drukte ze hem een kus op zijn lippen. Artenis sloot ook zijn ogen. Zijn ene hand ging door Elisabeth`s haar terwijl zijn andere haar nog steeds vasthield. Zo zaten ze even samen. Voor even leek de kus eeuwig te duren. Uiteindelijk liet Artenis Elisabeth weer los en streelde met zijn vinger toppen even langs haar wang.

(ben even eten)

(smakelijk )

Elisabeth glimlachte 'dat was inderdaad romantisch' grijnsde ze toen even, ze legde haar hand op die van Artenis en zuchtte even, ze liet zich losglijden uit zijn greep en ging zitten, jammer genoeg maar haar benen deden ontzettend pijn, en klopte met haar hand naast haar. 'Mijn benen deden pijn' zei ze toen onschuldig met een flauwe glimlach terwijl ze een vallende ster zag en grinnikte, haar gedachtes hadden het flink mis, waarna ze haar ogen sloot en zachtjes wat prevelde dat lichtelijk onverstaanbaar was.

(Damn. Ik was vergeten dat ik vanavond op de schietbaan moet staan. Duurt een uur ben om 8 uur weer terug)

''Begrijpelijk als je telkens in dezelfde houding zit'' zei Artenis droog. Hij ging zelf even staan om zijn benen te streken. Hij keek omhoog naar de sterren en hoorde Elisabeth zachtjes iets prevelen. Hij keek even naar haar maar toen weer naar de lucht. Een zachte bries waaide over hen heen en speelde met hun haar en veren van de vleugels. Artenis spreidde zijn ravenzwarte vleugels even die ook een beetje verkrampt waren.

Elisabeth glimlachte, artenis vleugels waren groter dan de hare dat was wel duidelijk maar zoveel verschilde het niuet kon ze nu zien. 'Weetje..?' zei ze toen zacht 'Ineens heb ik zin om naar dat bloemenveld te gaan, ken je het?' zei Elisabeth toen, ze wist dat Artenis niet goed tegen het licht kon maar nu was het even duister in het hemel gedeelte als in het donkere gebied. 'En dan niet om bloemetjes te plukken en aan jou te geven, of in je vleugels te stoppen' glimlachte ze, ze kon zich nog herinneren hoe kwaad haar vader was geweest toen ze dat voor hem had gedaan. Elisabeth genoot van het lichte briesje dat er was en zachtjes door haar haren heenging en er zachtjes mee speelde. 'Ik vraag me af wat Lùthien hiervan gaat vinden' zei ze toen zacht, ze wist niet of dit wel zo goed was geweest om te zeggen 'of beter gezegd, wat zal íéderéén vinden?' zei ze toen, hoe zouden ze reageren als ze wisten dat ze Artenis leuk vond?

''Die zal me waarschijnlijk in m`n gezicht uitlachen en de rest van m`n leven blijven roepen: ik zei het toch'' zei Artenis toen Elisabeth over Lùthien begon. Hij keek naar Elisabeth. ''Als je daar zo graag heen wil waarom dan ook niet'' zei hij. Het was wel gevaarlijk want in een open veld zouden ze sneller betrapt worden dan in een bergachtig gebied. Maar als Elisabeth wou dan zou Artenis meegaan.

Elisabeth lachtte even, dat zou inderdaad wel kunenn gebeuren. 'Zolang ik maar niet zijn slachtoffer zal worden zal ik Lùthien wel het zwijgen opleggen' grijnsde ze toen terwijl ze een overgang op een glimlach maakte. Ze besefte zich prima het gevaar van de velden maar dat kon haar niet schelen, zíj kende een beschutte plek. 'Zeer zeker weten?' zei Elisabeth toen met een glimlach 'wees gerust, je reputatie blijft nog even veilig' zei ze toen geruststellend met een flauwe glimlach terwijl ze zachtjes een kus op de wang van Artenis drukte en naast hem ging staan.

Artenis flimlachte even naar Elisabeth. Hij kuste haar even terug en spreidde toen opnieuw zijn vleugels. ''Nou ga jij maar voorop want ik weet niet echt precies waar we heen moeten'' zei hij een beetje klunzig. Artenis kwam bijna nooit in het hemel gebied. Veel te licht. Tot nu toe was hij er pas echt drie keer geweest.