Bij een poeltje Aiga verzorgen

Magnolia landde bij de waterval. Ze had Aiga de hele weg vanaf het kasteel meegesleept. Nu legde ze hem eindelijk neer en waste haar handen in de schone poel.
Zeg me maar als je klaar bent voor een beetje pijn, maar meer verlichting, zei ze tegen Aiga.
Ik ga ondertussen even zwemmen!
Ze trok al haar kleren uit en haar schoenen en dook vlug het water in.

Aiga ging zwijgzaam zitten en keek naar zijn verbrande arm. Hij voelde aan het ijzeren naamplaatje om zijn nek. Zijn vingers gleden over de letters Artenis. Artenis had het naamplaatje met zijn naam, Aigavlov, ook nog steeds om zijn nek hangen. Soms verange Aiga weer terug naar de tijd dat hij en Artenis de beste vrienden waren geweest. Maarja er was inmiddels zoveel gebeurdt dat dat nu niet meer mogelijk was.

Magnolia kwam bovenwater en begon haar haren met haar handen te kammen, die goud leken nu ze nat waren. Ze draaide zich tegelijk om naar Aiga, die zat weer te spelen met dat hangertje waar 'Artenis' op stond. Zuchtend kwam ze het water uit en ging naast hem zitten. Ze voelde de zon op haar blote lichaam bakken toen ze vroeg:
Waarom gooi je dat ding niet weg? Is het zo belangrijk voor je? Wat is het eigenlijk?

''Het is een naamplaatje. Onze ouders, die van Artenis en mij, hadden voor ons alletwee zo`n hanger met onze eigen naam. Ik een met Aigavlov en Artenis een met zijn naam, Artenis. Vroeger waren Artenis en ik de beste vrienden. Toen we beide naar verschillende scholen gingen gaven we elkaar mekaars naamplaatje om zo aan elkaar herinerd te blijven'' zei Aiga. ''Zelfs al zijn we nu vijhanden dit beteken nog steeds veel voor me en kennelijk ook voor Artenis anders had hij de zijne al lang weggegooid'' zei hij. Hij zag nu pas vanuit zijn ooghoeken dat Magnolia naakte was. Hij slikte even en staarde met een rood hoofd naar de grond.

Magnolia keek naar haar voeten. Ach zo.
Dan worden jullie toch vrienden? Maar nee, wij gaan elkaar afslachten en as en stof van elkaar maken, zei ze.
Of is dat mijn vrouwenlogica en ben ik heel erg blond bezig?
Ze veegde even enkele druppels water van haar witte benen en keek Aiga aan, hij staarde naar beneden. Toen viel haar blik weer op zijn arm en zijn vleugel.
Zal ik je nu maar eens verlossen? Wat wil je als eerste genezen hebben? stelde ze voor.

''We hebben iets te veel gevochten met elkaar daarvoor. De rede dat Artenis mijn vleugel heeft verschroeit was een wraakactie. Ja kan het bij hem niet zien omdat hij er altijd zijn shirt overheen draagt, maar op zijn rug heeft Artenis een schuin litteken dat precies tussen zijn vleugels doorloopt. Dat litteken heb ik hem met mijn zwaard gegeven'' zei Aiga. ''Het idiote is, dat ik niet eens meer weet waarom ik dat toen heb gedaan. Ik was kwaad op hem maar vraag me niet waarom. Dat heriner ik me niet meer'' zei hij. Aiga keek naar Magnolia toen ze vroeg met wat ze zou beginnen en moest zich inhouden niet naar haar goddelijke lijf te kijken. ''Kies maar'' mompelde hij terwijl hij zijn blik weer af wendde.

(Omg ik kon het niet laten xD)

Magnolia keek hem spottend aan. Ze knipte met haar vingers en hij lag languit op het gras met zijn arm uitgestoken. Ze verzette haar benen en ging zo zitten dat zijn verwonde arm op haar benen lag. Toen legde ze haar handen erop en masseerde die. Langzaam zag ze de brandwond verdwijnen. Ze voelde pijn door haar eigen lichaam stromen, maar dat moest even. Het fijne van dat ze naakt zat was dat de pijn van haar lichaam niet in haar kleren bleef zitten maar meteen door kon van de huid naar de aarde.
Eindelijk was ze klaar. Aiga's arm was weer... hmm, min of meer normaal.
Bereid je maar voor op een beetje meer pijn, met je vleugel wordt het moeilijker, zei ze.
Ze blies naar haar handen - ze waren erg warm geworden. Ze ging ze weer koelen in het poeltje.

''Het moet dan maar'' zei Aiga zacht. Hij wreef even over zijn arm. Daarna ging hij op zijn buik liggen zodat Magnolia makkelijker bij zijn vleugel kon. ''Dank je dat je me helpt'' zei hij zacht tegen haar. Hij keek haar niet aan. Dat zou wel erg onbeschoft zijn aangezien ze nog steeds naakt was. ''Je weet dat je me niet hoeft te helpen Magnolia. Dat dit gebeurde was mijn eigen fout'' zei hij tegen haar.

Magnolia stond op en liep weer naar hem toe. Ze knielde bij hem en zei:
Het is mijn taak om iedereen te helpen, hoe fout hij ook niet zou zitten. Andere Angels dwalen van die gedachte af de laatste tijd.
Ze schudde haar handen even en haalde voorzichtig zijn jas en trui van hem af. Toen legde ze haar handen op zijn schouderblad.
Voor het helen van vleugels had ze een bepaalde patroon ontwikkeld - met de drie middelste vingers een vorm voor de veren kneden, met haar pink die waar maken en met haar duim de spieren van de patiënt rustig houden zodat ze door kon gaan. Zo werkte ze nu ook, alleen verfde ze de veren zwart zodra ze klaar waren. Het duurde een tijdje en af en toe moest ze meer met haar duimen doen. Maar eindelijk was ze klaar. Ditmaal had zij zelf geen pijn gehad, maar ze was wel uitgeput.
De behandeling is afgelopen, heer Aigavlov. Probeer ze maar eens rustig uit, zei ze, met een poging om niet te hijgen.
Ze was behoorlijk trots op haar werk. Het was haar nog nooit zo goed gelukt, en bovendien was ze blij dat ze Aiga iets goeds had kunnen doen.

Aiga ging overeind zitten en daarna staan. Hij spreidde zijn vleugels even. Hij zette zich af en steeg op. Het duurde even voor hij zijn evenwicht terug had. Na een aantal jaar niet meer gevolgen te hebben was dit wel even anders. Hij vloog hoger en maakte daarna een duikvlucht naar beneden. Hij landde nog een beetje met brokken maar dat zou later wel weer goed komen. Hij ging weer zitten en keek Magnolia aan. ''Maakte je je echt zorgen om me?'' vroeg hij. Ookal was hij toen met Artenis aan het vechten hij had wel gehoord wat Magnolia had gezegd.

Magnolia glimlachte en keek naar haar voeten.
Ja, natuurlijk, zei ze geheimzinnig.
Ze liep naar haar kleren toe en trok haar schoenen aan. Toen begon ze zich weer langzaam aan te kleden, ze was al redelijk droog geworden.
Hoe ging het vliegen? Gehoorzaamde je vleugel? vroeg ze.

''`T ging wel. Wat moeite met m`n evenwicht en een brokkige landing maar dat ligt meer aan de piloot dan aan de vleugels'' zei Aiga even zacht grijnzend. Hij kon niet tegen die geheimzinnig toon van Magnolia. ''Wat bedoel je daar nou weer mee'' zei hij geirriteerd.

Magnolia ging met haar tong over haar tanden terwijl ze haar ondergoed probeerde te laten gehoorzamen.
Ik bedoel wat ik zei. Natuurlijk maakte ik me zorgen om je. Je bent belangrijk, zei ze alsof het de gewoonste zaak ter wereld was.
Eindelijk, ondergoed zat. Haar stoffige jurk zou echter nog even gewassen moeten worden. Ze dompelde het onder in het water. Tegelijk zong ze heel zachtjes een liedje dat steeds in haar hoofd kroop:
The never-fading rain in your heart...


[Ja, ik heb Amaranth van Nightwish in mijn hoofd. En ik luister Gabriella Cilmi. :')]

(Ik vind dat wel een mooi numer)

''Belangrijk?'' mompelde Aiga verward. Hij liet zich achterover in het gras vallen. Hij luisterde naar Magnolia zacht zong. Aiga wou eigenlijk wat tegen haar zeggen maar zweeg. Hij kreeg de woorden zijn keel niet uit om de een of andere reden.

(Jaaaa is het ook 8D)

Ja, belangrijk, zei Magnolia.
Ze lachte weer - ze was in een goede bui.
Ze veranderde van liedje, I wish I had an angel for a moment of love...
Ze liet haar jurk nog even in het water drijven en kwam naast Aiga zitten.
Is er iets? vroeg ze. Ze gooide haar haren over een schouder en begon ze te vlechten.

''Nee er is niets'' mompelde Aiga. God hoe moest hij dit nu gaan zeggen? Hij had dit nog nooit gedaan. Onbewust werd Aiga`s gezicht een beetje rood. Hij ging overeind zitten en keek naar Magnolia. ''Ik ehh denk dat ik je leuk vind'' stamelde hij terwijl hij gauw zijn blik af wende omdat hij nog roder werd.

Magnolia voelde haar hart op een aangename manier sneller slaan. Ze glimlachte. Ze nam zijn hand en bracht het naar haar lippen. Ze drukte er een kus op en liet die weer liggen.
Jij bent ook heel aangenaam om bij te zijn, zei ze.
Een beetje een understatement - als ze bij hem was voelde ze zich als op dat moment dat ze vrij was van de tempel, en nog niet wist dat ze bij de Dark Angels zou komen.

Aiga keek weer om naar Magnolia toen die zijn hand pakte. Hij glimlachte even nar haar. Daarna drukte hij twijfelend en voorzichtig een kus op haar lippen. Of hij haar op haar mond mocht zoenen wist hij niet maar anders kon hij zo een klap in zijn gezicht verwachtte. Vurig hoopte hij dat dit niet zo zou zijn ook omdat het pijn deed. Hij voelde een pijnscheut door zich heen maar probeerde die te onderdrukken.

Voorzichtig drong Magnolia met haar tong in Aiga's mond. Eigenlijk hoorde dit niet - zij een niet-echt-Angel, hij een Dark Angel. Maar het boeide haar niet echt. Ze had hem, en hij haar.
Als dit je te veel pijn doet hoef je niet, mompelde ze toen tegen zijn lippen aan.
Ze wist dat hij nog steeds pijn had als ze hem aanraakte - toen ze zijn vleugel genas kon hij soms ook niet een kreun onderdrukken.

Het kon Aiga nu niks schelen of dit hem pijn deed of niet. Zijn lichaam trilde een klein beetje. Minder dan normaal omdat Aiga al zijn kracht gebruikte om de pijn tegen te gaan. Hij trok Magnolia iets dichter naar hem toe en legde zijn hand in haar nek en zijn andere om haar middel. Pas zodra hij perongelijk een klein puntje van haar haar versteende liet hij haar los. ''Sorry'' mompelde hij.

Magnolia bekeek haar versteende haartje en lachte zorgeloos.
Dat was mijn schuld, zei ze.
Ik kan namelijk 'aanvallen' van steen, aarde, omdraaien of laten verdwijnen, ben het nu even vergeten, moment...
Ze ademde diep in en weer uit.
Nu kun je me niks doen, hoe erg je het ook zou willen, zei ze spottend en zoende hem weer volop de mond.

Doordat Magnolia Aiga weer zoende verloor hij een beetje zijn evenwicht terwijl hij samen met haar achterover viel. Hij sloot zijn ogen. Hij zou Magnolia nu gelukkig niks meer kunnen doen maar zijn pijnscheuten zouden nog wel even blijven. Hij had het ervoor over. Aiga`s handen rustte op Magnolia`s heupen en af en toe als hij een pijnscheut door zijn lichaam voelde spande zijn spieren zich samen. Ookal was het onbewust toch kon Magnolia het ook voelen wanneer er een pijnscheut door Aiga heen ging. En voor hem waren het er toch nog net iets te veel. Dit zou hij lichamelijk niet lang meer vol kunnn houden.

(Moet weg)

[Ghehe. Post begonnen: 11.50pm. Afgemaakt 12.35am. :')]

Magnolia kon het niet laten een verlammende golf door Aiga te sturen, niet wetend of het tegen zijn pijn zou helpen. Voorzichtig richtte ze zich toen op. Ze zat op hem, steunend op haar knieën tegen de grond. Ze voelde zijn handen op haar heupen, zelf had ze haar handen op zijn schouders rusten.
Ze zag zijn prachtige grijze ogen, die niet blind konden zijn omdat ze haar zo liefdevol aankeken - zijn rode haar, zijn ontblote bovenlichaam. Ze glimlachte hem weer toe. Hij was een van de weinige mannen waarbij ze zin kreeg hen langzaam op te eten, met vork en mes, en te genieten van alle lawaai. Maar zulke gedachten waren natuurlijk weer ongepast voor een Angel, dus joeg ze die gehoorzaam weg.
Magnolia zou eeuwen naar zijn gezicht kunnen staarde, maar het moest zo geschieden dat ze per ongeluk opzij keek, naar het water waar haar jurk hoorde te drijven. Het lag inmiddels veel verder dan dat ze het eerst gelegd had, een zwarte vlek in het kristalheldere water.
Gahh! zei Magnolia gefrustreerd. Ze sprong van Aiga af en rende lachend het poeltje in om haar jurk uit het water te halen.

Aiga kwam omhoog en greep naar zijn hoofd. Een vlaag van duizeligheid overviel hem. Hij hield van Magnolia maar als deze pijn zou blijven zou het onmogelijk worden haar aan te raken. Hij lachte even zacht toen Magnolia het poeltje in rende. Hij stond op en renkte zich even uit.

Magnolia dook net op tijd het water in om haar jurk te vangen voordat het onder het watervalletje kwam. Toen ze weer boven water kwam was ze duizelig. Alles was plots licht, het verblindde haar. Met haar hand voor haar ogen en haar andere arm uitgestrekt strompelde ze het water uit. Daar plofte ze neer, met haar jurk op haar buik.
Gaat het? vroeg ze aan Aiga toen ze voelde dat hij ergens links van haar zich uitrekte.