De grot bij de bergen

(wat een waardeloze titel voor een topic XD)

Elisabeth voelde hoe Artenis wel eens hoogte verloor en in de verte zag ze de berg en de grot al liggen. Toen ze haar voeten de grond voelde raken was het eerste wat ze deed naar Artenis kijken met een bezorgde blik en dan liep ze naar hem toe om hem te ondersteunen en keek ze hem even aan 'door de grot heen naar de berg, is het niet?' zei ze toen terwijl ze al enkele passen richting de grot zette en na een tijdje raakten haar voeten de eerste delen van de grot. Ze voelde een klein drupje water in haar nek vallen en liep ietsje sneller toen ze daar, na tien minuten in een tempo dat Artenis ook kon lopen, een klein straaltje licht zag. Ze legde haar ene hand even op de wand van de grot en keek naar Artenis 'gaat het nog?'

(moet even de pup mee uitlaten, ik de sheltie pup en mijn pa de huuuge labrador die met zijn achterwerk waggelt ^^)

Atrtenis was blij toen Elisabeth hem kwam ondersteunen. Hij moest zich daarvoor namelijk staande houden tegen de muur terwijl hij al zijn kracht weer fikseerde om het gif in zijn lichaam te vertragen. Doordat hij zoveel kracht nodig had gehad om Elisaeth te kunne dragen en tegelijk snel te vliegen was het gif met zichtbare snelheid naar zijn longen gegaan. Het zou niet lang meer duren voordat het zijn hart zou bereiken. Artenis` ademhaling werd wat schokkeriger en zwaarder. Hij hijgde ook een beetje. In de verte zag Artenis het straaltje licht ook. Hij knikte even naar Elisabeth toe zij vrog of het nog ging. ''`T gaat nog'' mompelde hij.

(wooow sorry dat ik niet zo lang heb gepost had het druk met de nieuwe pony en vanalles en nog een beetje wat heel veel is om op te noemen)

'Weet je het zeker?' vroeg Elisabeth toen, haar stem klonk gehaast en angstig. 'Oke we moeten de berg omhoog geef me een momentje' fluisterde Elisabeth, om haar middel had ze een riem met een klein flesje hierin. 'Drink op, Artenis.' Zei ze toen op dwingende toon 'het zorgt dat dingen zich niet snel meer verspreiden zoals dit of beter gezegd 2 uur lang zal het proces niet meer starten en daarna eh.. wel' zei Elisabeth toen terwijl ze op haar benen wiebelde en een ander flesje voor zichzelf pakte. 'Ik zal het nodig hebben,' grijnsde ze toen even en ze nam een paar slokken en spreidde haar vleugels toen. Een enorm pak wit grijskleurige veren met onderin de punten kleine rode vlekjes toonden zich, opzich zag Elisabeth er met haar vleugels open nog steeds geweldig uit alsof ze de meest onschuldige persoon op aarde was. 'Pas op, niet schrikken' zei Elisabeth toen terwijl ze Artenis toen heel voorzichtig vastpakte rond zijn middel en zich afzette vanaf de grond en tweemaal met haar vleugels sloeg 'ik zie de berg al liggen, ik ben minder snel dan jou maar ook niet zoveel' verklaarde Elisabeth toen en ze stoof ervandoor, voor gewone mensen zou ze enkel een onzienbaar iets aan de hemel zijn door de snelheid waarmee ze nu vloog evenmin als voor angels en dark angels.