De onvindbare grot

(Ik,Dabria, de groep waar ik in zit,en Caltha voor de rest NIEMAND)

Bale kwam aanvliegen. Hij kon onmogelijk gevolgd zijn dus. Hij ging nu te voet verder. Na enkele uren kwam hij aan bij een onzichtbare grot. Hij werd onzichtbaar genoemd omdat je zou denken dat het een grote struik was. Hij legde Dabria neer op een stukje grond waar een deken lag. Hij sloot de ingang af met allerlei spreuken ennog meer. Buiten de gene di in het lijtje stonden kon niemand anders binnen.

Diabra was door alles wakker geschrokken. Ze zag hem en begon hard te huilen. Ze was bang en wilde haar moeder. Ze huilde super hard en had geen idee wat er zou gebeuren. Het enige wat ze wilde was haar mama en papa. Ze bleef doorhuilen en had het ebst koud

Hij legde het deken over haar en wreef over haar hoofdje. Hij had een moeder figuur nodig en hij wist wel wie. Chelsea moest maar komen helpen. Hij keek het kindje aan en sprak een spreuk waardoor ze in slaap zou vallen.

Dabria huilde hard en kreeg het al iets warmer. Maar de spreuk werktte neit omdat ze opeens een schild maakte. Ze was klein en had geen idee wat ze deed. Ze zweeg en keek naar het schild rond haar

Hij zuchte even en keek haar vriendelijk aan. Hij stopte oorstopjes in zijn oren en keek haar aan. Hij speelde met twee ping pong ballen die hij in zijn zak had. "Rustig maar"zei hij tegen haar.

Dabria keek hem zuur aan en keek weg. Wie was dit? Hij was in ieder geval stom. Ze huilde expres heel hard en gilde het uit. Ze lachtte in haar gedachte maar huilde hard langs de buitenkant

Ze mocht zo hard huilen dat ze wilde hij hoorde het toch niet. Hij keek het meisje aan en deed het deken beter over haar haan. "Kleine meisje kleine zorgen men gat ja,tis kleine meisje grote zorgen en vice versa"zei hij tegen Dabria.

Dabria keek kwaad en ging op haar handen en knieen. Ze kroop naar hem toe en probeerde op zijn arm te bijten. Maar ze had bijna geen tanden dus het lukte neit goed. Ze sabbelde op zijn arm

"Kwijl kop"zei hij tegen haar. Hij gromde even naar haar en keek haar kwaad aan. Hij legde haar op de grond en wikkelde het deken om haar haan. Toen legde hij haar bovenop een rots. Hij wachte op zijn vrienden en Caltha.

Dabria schrok en begon hard te huilen. Ze vond het eng en was bang. Ze huilde echt super hard en trok ook hard. Ze voelde het deken loskomen en viel in een struik. Ze stopte met huilen en kroop snel weer richting Bale.

Hij zuchte en keek het meisje aan. "Kijk je gaat kalm zijn of ik vermoord je ter plekke"zei hij tegen haar. Hij trok zijn zwaard en richte de punt op het meisje haar nek. Hij kek haar aan en wachte wat minitje ging doen.

Dabria giechelde en schoot opeens zijn zwaard op de grond. Ze keek hem aan en grinnikte. Ze keek dan naar haar handjes. Wat deed ik nou? Dacht ze. Ze grinnikte en giechelde schattig. Daarna keek ze naar Bale

Hij had zijn zwaard nog los en stak het weg. Hij liet het buiten even luid bliksemen. Zo hard dat de donder zelf bang had en toch weer terug vocht. Hij keek het meisje aan en in zijn ogen zag je een kline bliksem schight.

Dabria zag het en giechelde. Ze kroop de grot in en keek wat rond. Ze vond iets en wist neiot wat het was. Ze had ook geen idee dat het van Bale was. Ze keek ernaast en stak het in haar mondje

Hij liet haar maar doen en keek even naar buiten. Er was nog niemand in zicht en het was al aardig laat. Hij ging weg van gat dat weer groen werd op een of andere manier. Hij grijnsde en ging op de grond zitten zijn zwaard stak weer in de schede en het meisje deed debiel.

Dabria keek even naar hem. Ze gaapte en keek rond. Ze pakte een steentje en gooide ermee naar Bale. Ze giechelde lief en keek rond. Ze wilde iets doen. Ze probeerde ergens op te kauwen

Hij nam het steentje vast voor dat het hem raakte. Hij smeet het naar de achterkant van de grot. Hij gooide een stresballetje naar het meisje toe. Daar kon ze lekker op gaan kauwen. Hij rodle met ijn ogen en wachte op Gabriël.

Dabria keek naar het balletje en rolde er wat mee. Ze giechelde en vond het leuk. Ze keek even kwaad naar Bale maar begon op het balletje te kauwen. Ze spuugde een stukje uit dat ze eraf had gebeten

gabriël kwam aangevlogen, de grot sloot weer. "He ukkie" Zei hij tegen dabria hij liep naar bale en schudde hem de hand, "Goed gedaan broertje. ze weten niet dat ik er iets mee te maken had, dus moesten ze komen dan verstop ik me achter een rots zodat ik nog altijd bij hun kan komen om hun plannen af te luisteren.

"Thanks en oke broertje"zei hij tegen hem. Hij kreeg wat van die uk en keek even naar buiten. "Hoe is het hun daar bevallen"zei hij tegen hem.

Dabria keek naar Gabriel en kroop erheen. Ze probeerde op iets van hem te knabbelen. Ze stopte en giechelde even. Ze keek dan even naar Bale en rpobeerde een woordje te verzinnen om te zeggen

"ik weet het niet die thomas heeft me een slaapmideel gegeven, ik moest wel meewerken om niet door de mand te vallen" dus iik weet niet wat ze zeiden of deden. toen ik nar hier kwam waren ze weg. maar ik denk niet dat ze me door hebben."

Hij keek naar de ukkepuk en grijnsde. Hij nam haar op en legde haar op een veel te hoge rots. Met daar een soort van muur omheen zodat ze erop geen enkele manier uitkwam. Hij grijnsde even en keek naar zijn broer. Hij trok het zwaard uit de schede en keek er bewonderent naar.

gabriel merkte op dat hij aan het veranderen was. vleugels voelden anders maar hij was nog altijd 100% gabriel. hij keek zijn broer aan. "Stel dat die thomas weet dat ik bij jullie hoor dan gaat ons plannetje om spion te zijn wel kapot hoor." zei hij emotieloos tegen bale. "Wanneer komt artenis??"

Dabria schrok en begon hard te gillen. Ze keek erg kwaad en begon te huilen. Ze rolde uit het dekentje en duwde wat tegen de muur. "ljope" gilde ze. Ze duwde en keek naar de twee. "stlom!" gilde ze naar ze