De onvindbare grot

Uit de schaduw op de rots kwam Artenis half omhoog in zijn schaduw gedaante zodat alleen zijn hoofd en bovenlichaam te zien waren.Met zijn armen over elkaar geslagen en zijn geheel vuurrode ogen keken Dabria kil en vals aan. ''Boe'' zei hij met zware stem kil tegen Dabria. Hij verdween weer en kroop als schaduw langs de muur omhoog naar het plafon. Daar liet hij zich als een soort druiperige massa naar beneden zakken om weer als Artenis in zijn schaduw vom te zijn. ''Ik ben er al'' klonk zijn stem uit de duisternis. Zijn vuurrode ogen waren het enige wat je zag in de schaduw maar toen Artenis uit de schaduw stapte had hij zijn normale gedaante weer.

Dabria schrok even maar keek hem aan. Ze zweeg en keek naar hem. Ze keek dan even naar Gabriel en Bale en zag dan dat Artenis weg was. Ze probeerde over de hoge muur te kijken maar zag hem niet. Ze keek rond en vond hem niet meer. Ze ging zitten op de rots en keek wat naar de muur. Ze haatte het om opgesloten te zitten

"oke we hebben dabria zoals beloofd." gabriel keek naar artenis, en toen naar bale. "Ik weet niet of ze me doorhebben, ik kreeg een slaapmiddel toegedient. dus ik weet niet wat er nadien gebeurde. Ze weten wel dat bale er acher zit maar als je wilt kan ik dat oplossen." hij keek artenis vol vragen aan.

Dabrai hoorde haar naam en giechelde. Ze zag een steen en ging erop staan. Ze kroop op de muur en viel eraf. Ze huilde even maar kroop snel naar ze toe. Ze ging zitten en keek naar Artenis. Ze klapte even in haar handjes maar stopte alweer

Hij keek even naar Dabria met een kwaad gezicht. Toen keek hij naar Artenis en knikte naar hem. "We hebben ze gettroffen op hun zwakke plek."zei hij tegen hem. Hij stond op en keek naar het kleine meisje dat dom was aan het doen. "Ze zullen weldra haar zijn"zei hij tegen hem. Dan zouden ze zijn macht voelen en die van zijn broer en leider. Hij grijnsde even en keek hun aan.

Artenis keek even naar beneden naar Dabria. Hij had nu even geen tijd voor haar en keek weer naar Gabriel en Bale. Hij richtte zich eerst op Gabriel. ''Nee laat ze maar even in de trant dat Bale Dabria ontvoert heeft. Zolang ze niet weten dat jij er ook iets mee te maken had is er niets aan de hand. Nu valt er te onderhandelen'' zei hij. Daarna keek Artenis naar Bale. ''Aangezien je Dabria hiernaartoe genomen hebt neem ik aan dat je ook op haar zult passen. Je mag haar wel een beetje treiteren maar laat haar wel leven. Ze kan nog wel eens waardevol zijn'' zei hij.

"Op haar passen zal ik wel maar of ze blijft leven weet ik niet,maar ik zal mijn best doen"zei hij tegen hem. Zijn uiterlijk was sinds de laatste keer dat hij zijn broer zag veranderd heel hard veranderd zelf. Hij keek naar Dabria en rolde met zijn ogen. Hoe lang zou het duren voor haar mama kwam.

Dabria keek even naar ze en giechelde. Ze kroop wat rond en beet weer even op het stressballetje. Ze spuwde opnieuw een stukje uit dat ze eraf had gekregen en giechelde weer. Ze keek naar hun en wilde eigenlijk geknuffelt worden. Waarom was mama heitr neit? Zou misschien 1 iemand haar papa zijn?

gabriël pakte dabria op en zei: "het mormel heeft honger." Hij wist niets van kinderen af dus hij zei maar wat. Hij gaf dabria een knuffel een liet haar voor de rest zweven in de lucht. "Ik ga buiten kijken of er al iemand in zicht is." hij liep naar buiten en liet dabria met een smak op de grond vallen. ze zou beginnen schreeuwen maar dat boeide hem niet.

Dabria giechelde even maar schrok toen hij haar leit vallen. Ze gromde en begon hard te huilen. Ze huilde super hard en had pijn. Ze kroop in een hoekje en bleef hard doorhuilen. Ze gilde echt hard en snikte

Artenis hield zijn handen tegen zijn oren. ''Hij moest haar weer laten vallen'' mompelde hij geirriteerd. Hij zuchtte even en liep op Dabria af. Hij pakte haar op en wiegde haar zachtjes heen en weer. ''Nu alstjeblieft niet meer janken daar krijg ik koppijn van'' zei hij nors tegen haar en bleef haar zachtjes wiegen.

Dabria keek op en stopte met huilen. Ze giechelde en keek rustig. Was dit haar papa? Vast wel! Ze legde haar hoofdje rustig tegen hem en sloot haar oogjes. Door het wiegen viel ze rustig in slaap. Lekker dicht bij haar papa, nouja dacht ze

Hij keek hun aan en grijnsde. "Hij is noooit goed geweest met kleine kinderen. Die taak mocht ik op me nemen"zei hij tegen hem. Hij keek Dabria aan met een troostend gezicht en zuchte even. Hij wachte af wat Artenis hier op zou gaan zeggen. Hij was altijd beter geweest met knderen dan Gabriël.

''Mooi dan mag jij het zo overnemen. Ik heb wel meer te doen dan op deze uk te letten'' zei Artenis tegen Bale. ''Toch zit ik nog met een probleem. Hoe gaan we haar te eten geven zolang Caltha hier nog niet is?'' vroeg hij aan Bale. Artenis ging zitten en keek even naar Dabria. Ze sliep gelukkig. Toch bleef hij wel met haar op schoot zitten. Als hij haar op de grond zou leggen zou ze misschien weer beginnen te huilen en dan zou de nachtmerrie opnieuw beginnen. Met een beetje tegenslag zou ze dan ook van het wiegen niet meer rustig worden.

Dabria had haar duimpje in haar mond gestoken en sabbelde er even op. Ze bleef rustig slapen. Ze droomde veel, heel erg veel. Dingen die ze nog neit had gezien. Ze draaide wat en bleef doorslapen

Caltha was op zoek gegaan naar haar dochtertje. Ze hoorde wat en hoorde ook haar naam. Ze ging boven op de grot zitten en slikte even. Ze wist wie er was en zweeg. Was Gabriel er nou bij? Ze schudde haar hoofd en bleef erop zitten. ze was blij dat er niets met Dabria aan de hand was. Ze was erg stil

"Daar weet ik niets van hoor. Dat moet je maar aan een vrouw figuur overlaten"zei hij tegen hem. Hij liep naar Artenis en keek even naar Dabria. Hij grijnsde even en keek naar zijn broer die buiten was. Hij keek even naar zijn armen en het liteken dat over heel zijn arm liep. Zolang Caltha of een andere vrouw er niet was kon Dabria geen eten krijgen. Hij hoorde wat op de grot en grijnsde. "Broer rep je luie kont naar boven we hebben bezoek"zei hij.

Artenis stond op en gaf Dbria over aan Bale. ''Ik ga wel'' zei hij. Hij nam zijn schaduw gedaante aan en gleed over de grond de grot uit. Hij rees achter Caltha op. ''Hoorde je dat gehuil. Ik vrees dat je kindje zich ergens in de grot bevind'' grijnzde hij vals. ''Als je haar terug wilt moet je snel zijn. Ze zal zo wel honger hebben en tja wij kunnen haar niks te eten geven'' zei Artenis kil.

Caltha schrok en draaide haar om. "Artenis" zei ze stil. Ze keek hem aan en slikte even. "Doe ik al hoor" zei ze snel. Ze vloog van de grot en vloog naar binnen. Ze zag Dabria in de armen van Bale. "Geef haar terug" snauwde ze kwaad

Bale keek haar aan en grijnsde. Hij vloog helemaal naar achter in de grot en wiegde zachtjes heen en weer. Hij keek even naar Artenis en grijnsde even. "Rustig maar Dabria"zei hij op een warme toon tegen haar. Hij streek ver haar hoofdje en grijnsde even.

Artenis was achter Caltha opgedoken en blokeerde daar voor haar de uitgang. Hij legde zijn handen op haar schouders. ''Relax Caltha, ik zou me maar niet zo kwaad maken. Bale is niet zo vriendelijk als er naar hem geschreeuwt wordt'' zei hij met onzichtbare hint naar Bale. Hij keek Caltha vals grijnzend aan.

Caltha schrok en zweeg. Ze duwde snel zijn handen van haar schouders en draaide haar kwaad om. "Laat ons gaan, wat wil je!!" riep ze kwaad. Ze keek even naar Bale en Dabria en werd best ongerust. Daarna keek ze weer naar Artenis

Bale grijnsde en veranderde. Hij werd helemaal zwart met de bliksemschichten op zijn arm. Hij keek Caltha een en grijnsde gemeen naar haar. Hij liet een kleine bliksemschicht op zijn vingers komen die Dabria op een haar miste. "Ik zou maar uitkijken Caltha of je beland bij Blase"zei hij tegen haar.

gabriel kwam binnen. caltha had hem niet gezien met zijn krachten schakelde hij die van caltha uit zodanig dat ze machteloos was. hij verstopte zich achter een rotsblolk.

Caltha wilde wat doen maar kon niets. Ze schrok en slikte. Ze had geen kracht meer. Ze had nu grote problemen. Ze keek naar Dabria en zweeg. Ze kon Artenis niet meer aankijken