Stiekem sluipen.

Artenis vloog laag langs het kasteel. Dit was zo riskant wist hij. Hij keek even achterom of Elisabeth hem gevolgd was. Als iemand hen zag zouden ze gewoon net doen alsof zij een gevangene was. Artenis landde voor de deur en leunde er tegenaan, wachtend op Elisabeth. Ondertussen bleef hij wel alert om zich heen kijken of er niemand anders was.

Elisabeth verscheen achter Artenis, zachtjes had ze geslopen en onhoorbaar was ze geweest. 'Boe' zei ze toen zachtjes in zijn oor terwijl ze toen naast hem bleef staan 'leuk optrekje zeg' zei ze toen terwijl ze haar hoofd in haar nek moest leggen wilde ze de top van het kasteel zien 'groot optrekje, raak je er niet verdwaald in?' zei Elisabeth zacht fluisterend zodat niemand hen kon horen, met moeite had Elisabeth de snelle Artenis bijgehouden maar ze had het gered hem in het zicht te houden. 'En nu? Ik vertrouw nu maar op je dat je me niet écht ontvoerd' gniffelde Elisabeth zacht.

''Inmiddels niet meer nee. Als kind raakte ik minimaal een keer per week de weg kwijt'' zei Artenis. Hij keek even opzij naar Elisabeth. ''Daar moet ik nog even over nadenken'' grijnzde hij. Hij trok de deur open. ''Gaat u gang'' zei hij met een groot gebaar. Het regende ookal in het duistere gebied. Gelukkig was het binnen droog en als Artenis niet was vergeten de kaarsen en tortsen aan te steken ook nog warm.

Elisabeth keek haar ogen uit, de grote fakkels joegen haar op het eerste gezicht de stuipen op het lijf toen ze bijna tegen een opliep. 'jemig dat het nog maar een keer was' fluisterde ze zachtjes tegen Artenis met een zachte glimlach omdat als ze glimlachte en ze iemand tegenkwamen het niet zo handig was. 'En, wat ga je me als eerste tonen?' zei Elisabeth nieuwschierig. Piano kamer, piano kamer schoot bijna smekend door haar gedacht heen en nu kon ze die grijns niet onderdrukken wat ze immers wel had geprobeerd. Ze liep verder terwijl ze nogmaals rondkeek, Artenis had gelijk betreft het feit dat de hal vast al een Balzaal was, dit was al immens groot en in deze ruimte paste haar 'grot' wel bijna 4 keer! Elisabeth kreeg nu een zielig gevoel, dat Artenis niet half claustrofobisch was geworden in haar kleine grot.

Toen Artenis de deur weer dichttrok blies hij bijna twee fakkels uit. ''Het is hier teminste droog'' zei hij terwijl hij het water uit zijn haar kneep. Hij grijnzde toen Elisabeth vroeg wat hij haar het eerste zou laten zien. ''Kom maar'' zei hij enkel en liep voor haar uit. Ze gingen een heel stel van gangen door en verscheidene trappen op waaronder een aantal wenteltrappen. Zonder zich ook maar een keer te vergissen liep Artenis regelrecht door naar een deur die er van buiten nogal gewoon uitzag. Toen hij de deur open deed en alle kaarsen en fakkels met zijn vuur krachten had aangestoken kon je goed zien hoeveel honderde instrumenten er stonden. In een hoek zelfs een vleugel en een orgel.

Elisabeth volgde Artenis Piano kamer piano kamer hoopte ze nog steeds toen ze voor een buitengewoon uitziende deur stopten nadat ze een boel traptrede's omhoog waren gegaan. Toen de deur openging en Artenis de fakkels had aangestoken viel Elisabeth's mond open, honderden instrumenten stonden er maar haar oog ging meteen richting de vleugel in de hoek. 'W-o-w' spelde ze toen met ongelovige ogen terwijl ze Artenis aankeek 'kun je gedachte lezen?' zei ze toen nieuwschierig met een grijns terwijl ze hem een kus op zijn wang gaf en de grote kamer nogmaals bewonderend rondkeek, daar stond als ze het goed had de piano die hij in de grot had gekregen, en en.. Elisabeth zuchtte gelukkig hier zou ze wel een tijdje in gevangenschap willen blijven als het deze kamer was.

''Ik dacht wel dat je het mooi zou vinden'' zei Artenis. Hij stond met zijn handen op zijn rug. ''Ga maar uitproberen hoor. Daar staat het immers allemaal voor'' grijnzde hij. Behalve instrumenten stonden er ook een paar banken en tafels voor als je ergens wou zitten. Ook deze kamer was vrij groot maar door de vele instrumenten die er stonden leek hij toch kleiner dan hij was.

Elisabeth grijnsde 'dan ben je in die korte tijd wel héél veel te weten te komen over mij' grijnsde ze toen en ze liep op de Piano af 'ik zal zachtjes spelen' zei ze toen met een flauwe glimlach 'en anders zeg je maar dat je vermaak wilde hebben' gniffelde ze toen terwijl ze plaatsnam bij de piano, ze liet haar handen over de toetsen glijden, en glimlachte tevreden wat een heerlijk gevoel was dat. Ze keek naar Artenis en glimlachte toen 'mijn vaders slaapliedje als ik niet in slaap kon komen' zei ze toen 'het was een van de meest geweldige stukken die ik van mijn vader heb gehoord' zei ze zacht fluisterend maar je hoorde het duidelijk door de grote ruimte. De eerste tonen vulden de grote ruimte terwijl Elisabeth duidelijk geconcentreerd de toetsen voor zich probeerde te halen die haar vader wel honderden keren had ingedrukt en soms even naar Artenis opkeek, wat vond hij hiervan?


https://www.youtube.com/watch?v=W_i3fQ2yQpA&feature=fvw

Artenis was op een van de banken gaan zitten. Hij zat naar Elisabeth toegedraaid en leunde op de rugleuning. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de muziek die ze speelde. ''Klinkt mooi'' zei hij toen ze klaar was met spelen. Hij keek haar even aan met zijn bruine ogen. Als hij niet in zijn schaduw gedaante was waren zijn ogen bruin. Dit was waarschijnlijk het enigste wat hij en Luthien gemeen hadden al waren de ogen van Luthien een iets lichtere kleur bruin.

'Dankjewel' zei Elisabeth toen met een glimlach en ze kroop achter de Piano vandaan terwijl ze naast Artenis ging zitten. 'Weetje' zei ze toen terwijl ze eens naar zijn ogen keek 'in je gewone gedaante heb je bijna dezelfde kleur ogen als Lùthien, maar ik denk dat de jouwe donkerder van kleur zijn als ik zo kijk' zei Elisabeth toen en ze glimlachte even, blies hopeloos tegen een lok die in haar gezicht viel en kroop tegen Artenis aan 'wat als ze ons zo vinden?' zei ze toen 'of bezoekt niemand jouw muziekkamer' zei ze toen terwijl ze nogmaals rondkeek, een harp stond er ook kon ze zien maar die had ze nooit leren bespelen hoewel ze het graag had willen leren, maar haar zussen die eerder de harp als leer instrument hadden gekozen hadden haar die kans afgepakt en dus was het piano geworden, Elisabeth had meer talent gehad dan haar zussen.

(moet gaan )

(Jammer laters)

''Niet veel weten dat hij bestaat'' zei Artenis kalm. Toen Elisabeth over Luthien begon had hij even gezwegen. ''Dat is dan waarschijnlijk het enigste wat we gemeen hebben'' zei hij een beetje kortaf. Zijn blik ging even over de snaarinstrumenten waaronder de gitaar. Hij heeft ooit wel geleerd het te bespelen maar dat was al heel lang geleden. Artenis vroeg zich af of hij hij eigenlijk nog wel wist hoe het moest.

'Jammer eigenlijk, maar voor ons nu is het een erg groot voordeel' zei Elisabeth met een kalme stem terwijl ze Artenis aankeek hoewel zijn blik op een instrument was gevestigd. 'Maar ik denk dat dat dan ook het enige is wat jij en Lùthien gemeen hebben' ze vervolgde even 'maar Lùthien heeft pech, ik vind jou leuker' zei ze toen plagend en ze prikte hem zachtjes in zijn zij terwijl ze haar blik vestigde op het intstrument waar Artenis naar keek: een gitaar. Ze bekeek nogmaals ze grote ruimte en ze herkende ergens de contouren van een viool, en daarachter stond als ze het goed zag een pauk staan.

Artenis grijnzde even. Hij keek even naar Elisabeth.
''Soms breng wel hele dagen door hier. En dan wel het meest op de piano'' zei hij grijnzend tegen haar.
Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd.

(God ik heb echt geen inspiratie.)

(das shit ik ben vandaag echt behoorlijk happy XD)

'Hmm.. mag ik dan bij je zijn de rest van die dagen?' zei Elisabeth toen. Terwijl ze een kus op haar voorhoofd voelde glimlachte ze gelukkig, wat kon het haar nog schelen dat Artenis een Dark Angel was en zij slechts een gewone Angel? Eigenlijk niets meer als ze eerlijk moest zijn, alles zolang ze maar bij hem was, ze leek wel Julia bedacht ze zich toen met een grijns en ze keek met haar nu paarskleurige ogen in Artenis' donkere bijna zwarte ogen en knipperde even om er niet in te verdrinken. Toen drukte ze zachtjes een kus op Artenis' lippen.

Artenis grijnzde even. ''Alleen omdat jij het bent'' zei hij zachtjes. Hij kuste haar terug en streelde met zijn vingertoppen langs haar wang. Hij glimlachte even toen hij zijn ogen weer opende en hij haar aankeek. Niets kon hem nu even schelen, zolang hij maar bij Esabeth kon zijn nu. Hij vergat even helemaal waarom hij de Angels haatte.

Elisabeth glimlachte even naar Artenis' en zuchtte toen tevreden terwijl ze teg en zijn schouder leunde. Toen Elisabeth van buitenaf het geluid van schoenen op trappen hoorde keek ze even op 'volgens mij komt er iemand' fluisterde ze toen zachtjes in Artenis' oor terwijl ze nogmaals goed luisterde en toen nogmaals de schoenen op de trap hoorde in de verte. Shit! dacht Elisabeth balend en ze keek nu naar Artenis.

Aiga zwierf door het kasteel. Hij was zonder veel problemen binnengekomen. Nu moest hij op zoek naar Artenis. Hij sloot zijn ogen en die toonde hem een kamer. In gedachte opende hij hem en zag Artenis en nog iemand anders. Een Angel maar haar kende Aiga niet. Hij opende zijn ogen en rende in een keer door naar de kamer die hij in gedachte had gezien. Voor de deur stond hij een moment stil. Zodra hij deze deur had geopend was er geen weg meer terug voor hem. Hij voelde zijn gewonde vleugel op zijn rug en herinerde zich aan het gevecht tussen hem en Artenis toen hij Aiga verdoemde om nooit meer te kunnen vliegen. Woede borrelde in hem naar boven.

Magnolia sloop achter Aiga aan. Daar zat Artenis, achter die deur, dat voelde ze. Ze zuchtte en veegde een traantje weg dat toch was ontsnapt toen ze merkte dat ze zichzelf niet uit kon zetten.
Succes. Ik zal het wel zien van jullie, fluisterde ze.
Ze kneep even zachtjes in zijn schouder en ging op een stoel naast de deur zitten.

'Hé laat me los!' zei Elisabeth terwijl ze wel heel goed wist toneel te spelen dat hij haar vast had 'blijf met je poten van me af jôh' snauwde ze toen zachtjes duiddend, bijna onzichtbaar, op het feit dat het geluid van voetstappen was gestopt en dus wel voor de deur moest staan. 'Ik ga dus niet voor je spelen als je dat zo nodig wilt hoor' zei ze toen nog feller en ze keerde zich met een ruk van haar arm, die hij "vast" had moeten hebben, om. 'Je mag blij zijn dat ik beter gehumeurd ben nu je die rottige vuurboeien af hebt gedaan, jéémig zeg' bromde Elisabeth door, ze praatte hard genoeg zodat je het door de deur kon horen. Toen stond ze op met een knipoog, dat het enkel gespeeld was wat ze nu flikte, naar Artenis en ging in een van de verre hoeken staan. 'Waag het in mijn buurt te komen' dreigde ze toen terwijl ze één vinger naar Artenis uitstak en tot haar eigen verbazing merkte ze dat deze echt trilde.

Artenis keek even naar Elisabeth. Mooi nu hadden ze een dekmantel. Toch verontrustte hem iets aan de vreemde die voor de deur stond. Alsof hij zijn aanwezigheid al kon voelen. Onbewust greep Artenis naar het ijzeren naamplaatje aan een ketting waarop stond ''Aigavlov''. ''Zou het kunnen'' mompelde hij zacht. Artenis keek naar Elisabeth. ''Ik denk dat we wraakbezoek krijgen'' zei hij tegen haar. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op de deur. Wachtend tot die open zou gaan.

Elisabeth drukte zich nog wat dichter tegen de muur aan 'Aha, heb je vijandjes gekregen? Arme jij dat ze nu een bezoekje brengen' zei ze toen lichtelijk nieuwschierig met een domme grijns, voor iemand die niet zou begrijpen dat ze het plagend zou bedoelen zou je vermoeden dat ze juist blij was met dit antwoord dat iemand haar een poging tot ontsnapping zou gunnen. Ze drukte zich nog wat tegen de muur aan toen ze voelde dat ze niet verder kon, gespannen keek ze naar de deur die ieder moment open kon gaan en ze slikte even zachtjes terwijl ze even met haar ogen knipperde en zich concentreerde op iedere beweging in de kamer.

Aiga voelde de hand van Magnolia en sloot zijn ogen even. Hij zuchte even en opende ze weer. Hij trok de deur open en keek recht in de donkere ogen van Artenis. Zijn doorzichtig blinde ogen stonden vol wraaklust. Zijn verbrandde vleugel hing er slap bij. Zijn blik ging even naar de Angel die hij eerder in zijn gedachte gezien had maar toen weer naar Artenis die voor hem stond op nog geen drie meter afstand. ''Artenis'' sprak hij.

Magnolia greep in haar haren, ze had het nooit zover laten komen. Ze zouden elkaar vermorzelen als ze niet iets zou doen! Maar daar zag ze een Angel tegen de muur aan staan. Sterker nog, ze herkende haar. Ze heette Elibazet, of Elisabeth... zoiets. In ieder geval wenkte Magnolia haar, als Aiga en Artenis begonnen te vechten konden zij maar beter buiten zijn.

Artenis staarde recht naar Aiga die in de deuropening stond. ''Aigavlov'' zei hij terwijl hij in zijn schaduw gedaante veranderde. Zijn vuurrode ogen zonder pupil of witte omranding staarde hem recht aan. ''Een tijd geleden is het niet'' zei hij. Hij zag dat het naam plaatje met zijn naam nog steeds om Aiga`s nek glinsterde. ''Jij hebt hem dus ook nog steeds'' zei hij.

Elisabeth zag dat een meisje in de deuropening haar wenkte en ze keek even verrast. Ze keek even hulpzoekend naar Artenis maar wel onopvallend genoeg en toen weg, hij was te druk bezig met die Aigavlov ofzoiets had hij gezegd, ze stapte in de richting van het meisje en keek toen naar Artenis. 'Wat gaan ze doen?' fluisterde ze toen lichtelijk angstig tegen het meisje nadat ze naast haar was gaan staan, ze herkende haar wel maar haar naam was ze vergeten 'was je naam niet Magnolia?' Vroeg ze toen vriendelijk terwijl ze wat ongemakkelijk naast haar bleef staan, oh god wat als die Magnolia zou verwachten dat ze voor die Aigavlov was? Oh god wat zou Artenis dan wel niet denken en.. Elisabeth schudde die gedachten van zich af en richtte haar ogen geconcentreerd op de twee.