Stiekem sluipen.

''Niet meer af gedaan sinds die ene dag'' zei Aiga. Hij bleef Artenis strak aankijken. ''En vervloekt sinds de dag dat je me verdoemde tot de rest van mijn leven door te bregen zonder ook maar ooit weer te kunnen vliegen'' zei hij. ''Maar nu is het tijd voor wraak'' zei Aiga zacht. Hij voelde het zakje met het geheime wapen in de binnezak van zijn lange zwarte jas branden.

Ondertussen knikte Magnolia om de Angels vraag te beantwoorden.
En jij bent Elisabeth, niet? zei ze.
Toen bekeek ze de Angel. Ze vond Artenis duidelijk veel minder erg dan dat ze net speelde. Sterker nog, Magnolia zag dat ze net nog uitgebreid hadden zitten zoenen. Ze zuchtte.
Oké, Elisabeth. Angel tegen Angel. Jij maakt je zorgen om Artenis, ik maak me meer zorgen om Aiga. Laten we afspreken dat we ingrijpen als het té erg wordt. Goed? Want ik heb vandaag gedroomd dat het niet zo goed afloopt met die twee, dus liever dat het helemaal niet afloopt, vind je niet?
Ze draaide er niet omheen, meteen zei ze wat ze wilde. Ze hoopte dat Elisabeth hetzelfde zou doen.

''Dan zal je toch sneller moeten zijn dan ik Aiga'' zei Artenis. Hij concentreerde zich en zijn schaduw armen grepen Aiga bij zijn nek en tilde hem op. Hij balde zijn handen die langs zijn lichaam hingen tot vuisten waardoor zijn schaduw armen Aiga`s keel dicht knepen. Even keek Artenis naar Elisabeth en Magnolia maar concentreerde zich toen weer op Aiga.

Betrapt, die magnolia kon wel heel goed kijken zeg! 'Oké maar als er ook maar iets met beiden gebeurt stoppen we meteen en euh... wat gebeurde in die droom' zei Elisabeth toen lichtelijk paniekerig. Ze was eigenlijk voor geen partij aangezien ze niet wist of het Artenis' schuld was van die vleugel van Aigavlov. 'Is die vleugel Artenis' schuld?' zei Elisabeth hoewel ze het antwoord eigenlijk al kon raden. Met een brok in haar keel keek ze even weg.

Aiga voelde de grond onder zijn voeten niet langer meer en moet hapen naar adem om het stikken te vertragen. Hij greep met zijn handen de schaduwhanden van Artenis en veranderde ze in steen. Aiga trok de stenen handen uit elkaar en viel weer op de grond. Na even over zijn nek te hebben gewreven stond hij weer op. Verborgen onder zijn lange zwarte jas trok Aiga een ,lang zwaard tevoorschijn. Hij rende ermee op Artenis af.

Ja, dat deed Artenis, zei Magnolia.
Tranen stikten in haar keel toen ze voelde dat Artenis Aiga probeerde te laten stikken. Hopend dat Aiga nog iets zou kunnen doen - anders was het heel snel afgelopen met Artenis, Magnolia was sterker dan men dacht - zei ze tegen Elisabeth:
Ik zat, gekleed als een koningin, onder een boom. En twee zwarte katers vochten. Uiteindelijk waren allebei dood...
Eindelijk, Aiga had lucht en begon echt te vechten. Magnolia zuchtte opgelucht.

Artenis trok snel zijn vuurzwaard en de vlammen sprongen ervanaf toen het vuurzwaard het zwaard van Aiga raakte. ''Tja wat die vleugel betrefd dan staan we nu wel mooi quitte'' zei hij. ''Ik ben namelijk nog niet vergeten wat jij mij toen aandeed'' zei hij. Artenis bukte, ontweek de slag van Aiga`s zwaard die naar beneden zou komen en haalde hem met zijn been onderuit.

Aiga viel achterover. Zijn zwaard ketste door de val uit zijn hand. Hij keek naar Artenis die niet kon zien dat Aiga achter zijn rug het zakje met het geheime wapen hield. ''Het is toch dood en doodzonde om je beste vriend op deze manier te verliezen'' zei hij. Hij trok het leertje van het zakje af en gooide het poeder dat erin zat naar Artenis.

Och alle goden bij elkaar, daar gaat je alle voordeel van je liefje, mompelde Magnolia nadat ze weer had gekeken wat er binnen aan de hand was.
Elisabeth zat er maar stil bij. Bang? En niet zonder reden, dat was Magnolia ook. Voor allebei de Dark Angels.
Ik denk dat het wel genoeg is geweest. Zeg het maar als je het niet leuk meer vindt he, zei Magnolia tegen Elisabeth.

Artenis sloot zijn ogen om het poeder niet in zijn ogen te krijgen. Het goedje drong diep door in hem. Artenis schreeuwde het uit. Hij liet zijn zwaard op de grond vallen en zakte schreeuwend van de pijn op zijn knieeen. et voelde alsof al het bloed uit zijn lichaam werd getrokken, alsof hij werd doorboord door duizend brandende speren. Hij veranderde terug naar zijn normale gedaante nog steeds schreeuwnd van de pijn. Het zweet parelde op zijn voorhoofd. Artenis keek woest naar Aiga, zwaar hijgend. Hij trok hem aan zijn been ruw zich toe. Hij stroopte de mouwen van Aiga op en hield hem stevig tegen de grond gedrukt terwijl zijn ene hand omringt was door vuur. Hij greep naar Aiga`s onderarm en verbrandde die zwaar.

'Zal ik doen' zei Elisabeth die wat op haar benen heen en wer jubelde, ze was nu nog meer gespannen dan net nu ze de droom van Magnolia had gehoord, twee zwarte katers en ze bleven allebei dood géweldig zeg.. Elisabeth zuchtte even en keek naar Magnolia 'jij weet het denk ik beter dan mij in te schatten, zeg maar wanneer je wilt dat ze stoppen dan help ik wel zolang je wel zorgt dat Artenis een béétje heel blijft' glimlachte Elisabeth, ze vond het wel prettig dat Magnolia die toch voor Aiga ook met haar rekening hield en zich er niet zoveel van aan leek te trekken dat zij een Angel was en Artenis een Dark Angel. Ze keek even weg richting de instrumenten die er stonden en hoopte dat ze niet naar de bliksem zouden gaan in dit gevecht, buiten dat Artenis er niet zo goed vanaf zou komen evenmin als die Aiga als Magnolia's droom klopte zou er een boel verwoest worden vreesde ze. Ineens hoorde ze een geschreeuw waarvan tranen in haar ogen sprongen niet eens wetende wie het was omdat ze niet keek en toen daar, op de grond voor een moment nog steeds schreeuwend zag ze hoe Artenis terug veranderde in zijn gewone gedaante. Elisabeth keek weg en probeerde de tranen weg te knipperen.

Nu boeide het Magnolia niet meer wat Elisabeth dacht, ze rende naar binnen, boog voorover en stak haar rechterhand uit. Ze maakte er een draaiend gebaar mee en Artenis' lichaam werd naar de muur getrokken. Haar linkerhand wees naar Aiga en zijn arm hield op met branden - het herstellen kon later wel.
Alle clowns van de circus! Jullie dachten elkaar hier een beetje te vermoorden, he?! Geef eerst iemand zijn leven, ezels, en neem het dan pas elkaar af! Genoeg! riep ze met woede in haar stem.
Artenis' lichaam drukte zich nog steeds tegen de muur aan, Aiga lag op de vloer te lijden.
Jullie kunnen elkaar ook laten gaan en dit vergeten hoor! Twee Dark Angels tegen elkaar, puh! In mijn tijd was er nog eer in de wereld, toen was het nog lekker ouderwets Angel tegen Dark. Maar nee, wij mannen kunnen geen genoegen nemen met Angels bevechten, wij moeten onze maatjes afslachten! vervolgde ze.

'Ik eh...' zei Elisabeth die er wat stom achteraan kwam lopen doordat Magnolia al actie had ondernomen. 'Ik euh.. ben het dénk ik met haar eens' zei ze toen wat ongemakkelijk terwijl ze over haar arm wreef. 'beter gezegd ik bén het met haar eens!' Zei ze toen duidelijker 'jullie gaan je beste vriend toch niet afslachten?!' zei ze toen gepikeerd en ze hief haar armen ten hemel 'ik dacht dat het Angel soort wel voldoende zou zijn maar kijk eens aan hier moet Dark Angel bloed óók nog eens vloeien?' Zei Elisabeth toen onbegrijpelijk en ze wendde haar blik af 'verder voeg ik me bij wat Magnolia heeft gezegd, denk ik' zei ze toen weer op die verlegen toon.

(hm.. moet gaan )

Aiga voelde zijn verbrande arm. Hij draaide zich op zijn buik en bleef even liggen. Daarna hees hij zich overeind en zocht steun tegen de muur waar hij tegenaan ging zitten. Hij keek vernietigend naar Artenis. Daarna keek hij even naar Magnolia. Hij zei niets hij hijgde alleen maar. Totaal bezweet van de inspanningen en de pijn. Hij keek even naar Elisabeth maar toen naar zijn verbrande arm. Koppig bleef zijn strijdlust stand houden.

Artenis kon niet reageren op wat agnolia en Elisabeth zeiden. Hij hapte naar adem. Hij trilde hevig en de pijn in hem bleef branden. ''Wat was dat voor vervloekt spul'' riep hij naar Aiga die tegen de muur aan de andere kant van de kamer zat. Meer kon Artenis niet uit brengen. Hijgend en naar adem snakkend stond hij trillend op, bereid om door te vechten. ongeacht wat Elisabeth of agnolia zei.

(balen)

''Vraag het niet aan mij het enigste wat ik weet is dat het werkt'' riep Aiga terug. Ook hij stond met behulp van de muur weer op, eveneens bereid door te gaan. Hij steunde met een hand tegen de muur om zich staande te houden terwijl hij naar Artenis staarde.

Magnolia had er genoeg van, ze dwong Artenis op te houden met trillen.
Ik heb mijn beslissing gemaakt, jullie gaan nu uit elkaar. Nee, jullie vechten NIET, nee NIET verder zolang ik besta! zei ze met een poging om haar stem rustig te houden.
Ze liet Aiga's lichaam in de lucht rijzen zodat hij niet zou hoeven lopen.
Artenis, over drie minuten kun je weer vrij bewegen. Als je verzorging zou willen, het zij zo, kom iets later naar de watervallen. Ik zie jullie nog wel, zei Magnolia voordat ze met Aiga de deur uit liep.
Terwijl ze samen uit het kasteel liepen - nou ja, Magnolia liep en Aiga zweef - vertelde Magnolia:
Ja, we gaan nu naar de watervallen, daar zal ik je arm en je vleugel genezen. Of je het wil of niet, want het boeit me weinig of ik in steen verander! Alle goden op een rijtje, wat kunnen jullie mannen stom zijn!
Ze was nog steeds boos.

(jammer ): maargoed, tot later Elisabeth [: )

'Jéémig' zei Elisabeth terwijl ze neerplofte en snel een traan uit haar ooghoek wegwreef, die Magnolia wist wel wat ze moest doen met die twee vechtersbazen hier, en ze keek evennaar Artenis die hier nog enkele seconden zielig zou moeten staan. Ze voelde zelf ook dat ze zat te shaken op de grond waarop ze was neergeploft en toen voelde ze nog een traan zachtjes over haar wang biggelen gevolgd door een andere. Damn waarom was ik nu ookalweer een zielig huilende Angel? Bedacht Elisabeth zich terwijl ze snel de traan wegwreef en een waterig glimlachje probeerde te krijgen, nu wist ze wel van wie ze hield ja maar dat bleef ze wel doen.

drie minuten nadat Magnolia en Aiga vertrokken waren viel Artenis op de grond. ''Damn'' mompelde hij zacht. Hij stond langzaam op en liep naar Elisabeth toe. Ze stond ook helemaal te shaken en te huilen. Hij plofte naast haar op zijn knieeen en trok haar tegen zich aan. Hij trilde nog steeds een beetje en zijn ademhaling was ook vee zwaarder en moeizamer dan normaal. Wat dat spul ook was geweest wat Aiga naar Artenis had gegooid hij had er veel last van. Nog steeds had hij een brandende pijn vanbinnen. Gelukkig minder dan daarnet.

Elisabeth drukte zich wat voorzichtig tegen Artenis' borst aan terwijl ze zijn zware ademhaling hoorde 'Moet ik Gabriël zoeken?' zei ze toen zachtjes met tranen in haar ogen. en ze keek nu Artenis nog steeds met waterige ogen aan 'wat was dat spul?' vroeg ze toen zachtjes, het deed hem pijn dat was duidelijk te zien. Elisabeth slikte even, het was zoals voorheen geweest twee mensen en.. Ze slikte even die waren er niet zo goed vanaf gekomen en hadden geen reddende Magnolia gehad. 'Je leeft tenminste nog god zij dank' fluisterde ze zachtjes terwijl ze voorzichtig haar hoofd tegen zijn borst aanlegde en naar zijn ademhaling luisterde.

''Geen idee maar het brand als de hel'' mompelde Artenis zacht. Hij drukte Elisabeth nog dichter tegen zich aan. Hij kuste haar zacht op haar voorhoofd. ''Soory dat je dat gevecht tussen mij en Aiga moest zien. Zo gaat het nu al jaren'' zei hij. Hij voelde het naamplaatje met de naam Aigavlov erop rusten tussen zijn schouderbladen.

'Geeft niet' zei Elisabeth toen zachtjes 'maar je joeg me de stuipen op het lijf' zei ze toen zachtjes glimlachend 'en Magnolia volgens mij ook als je het wilt weten' Elisabeth's stem trilde nog een beetje van schrik maar dat vaagde nu langzamerhand weg. 'Ik weet helaas niet wat die pijn is als ik het wist dan..' Elisabeth glimlachte even 'zou ik het zo wegvagen' zei ze toen en ze drukte zich wat steviger tegen hem aan, nu wilde ze niet weg bij hem na.. dit.

''Het maakt niet uit. Ik red het wel'' fluisterde Artenis zacht. ''Ik laat je niet alleen'' zei hij nauwelijks hoorbaar in Elisabeth`s oor. Een nieuwe enorme pijngolf ging door hem heen en zorgde ervoor dat Artenis het inwendig uitschreeuwde. Hij hapte opnieuw naar lucht en zakte even in zodat hij een beetje op Elisabeth moest steunen. Verzet je niet. Zo doet het alleen maar meer pijn fluisterde er een verleidelijke vrouwenstem in zijn oor. Artenis wou er niet naar luisteren. In plaats daarvan verzette hij zich met al zijn kracht en hield Elisabeth stevig vast.

'Volgens mij moet jij nodig op een bed gaan rusten en dat zeker een paar uur' sprak Elisabeth toen, ze merkte wel dat hij net wat op haar had gesteund en dat was met haar alertheid op het moment al helemaal niet onopmerkelijk had Artenis even pech. Voorzichtig stond Elisabeth op terwijl ze Artenis ondersteunde en demonstratief naar de deur liep terwijl ze hem voorzichtig meenam en toen wat dom bleef staan, hij verdwaalde hier wel eens dus wat zou zij wel niet doen? 'Eh..' zei ze toen 'welke kant?' ze keek even naar links en rechts en toen terug naar Artenis 'ik wil trouwens geen nee horen' zei ze toen duidelijk gesproken maar nog steeds op een lieve toon.

Artenis was wat suf. Iets te suf om Elisabeth tegen te spreken. ''Links de trap op rechtdoor tot een wenteltrap aan je rechterhand en die omhoog'' zei hij zacht haast mompelend. Hij zakte weer haast in bij een nieuwe pijnscheut. Hij glimlachte wat flauwtjes naar Elisabeth. ''Liggen is denk ik toch niet zo`n slecht idee'' zei hij.