Stiekem sluipen.

Elisabeth grijnsde 'dat dacht ik al, iedereen geeft toe aan mijn geweldige powers' plaagde ze zachtjes waarna ze Artenis wat beter ondersteunde en toen richting de trap liep en deze omhoogging en de verdere instructies die Artenis haar had gegeven en toen ze bij zijn kamer kwam keek ze haar ogen uit. weer iets om jaloers op te worden! Ze liep richting het bed en liet Artenis er maar zelf op gaan zitten terwijl ze even het matras uittestte en merkte dat dat een prima matras was. 'Hmpf.. Nu heb ik dadelijk dus een claustrofobisch gevoel bij mijn grot' grijnsde Elisabeth toen en ze keek even bezorgd naar Artenis en toen keek ze nogmaals de kamer rond, groot was het enige wat ze kon bedenken buiten donker.

Artenis had zelf geen moeite met de duisternis van de kamer. Hij hief zijn trillendde hand op en stak met zijn krachten alle fakkels en kaarsen aan in het vertrek. Het werd meteen een stuk lichter maar door het schijnsel van de kaarsen ook gezelliger. Artenis liet zich achterover op het tweepersoonsbed vallen. Waarom had hij eigenlijk zo`n groot bed? Hij sliep altijd alleen. Nouja op die keer na dan met Elisabeth. ''Dan kan jij ook wat zien mompelde hij. Hij greep naar zijn buik toen hij nog een pijnscheut voelde. ''Het kruipt omhoog. Ik weet niet wat het is maar het kruipt omhoog'' zei hij kreunend.

Elisabeth keek even glimlachend naar de fakkels die aansprongen waarna je zachtjes in het licht bereik van het vuur de kamer zag. Ze hoorde toen het geluid van Artenis die op het bed viel en ze draaide zich om. De kamer was nu stukken gezelliger moest ze toegeven, minder donker. 'Dankjewel' zei ze toen zachtjes terwijl ze haar goen nogmaals over de kamer liet gaan en zo enkele dingen opspoorden die haar wel interesseerden. 'Ik ga Gabriël halen' zei Elisabeth toen ze het gekreun van Artenis hoorde waar ze zelf van naar adem moest happen.

(bluh inspiratieloos -,-')

''Ik denk niet dat Gabriel dit kan genezen Elisabeth. Ik vrees dat we de maker van dit spul moeten zoeken'' zei Artenis. Hij stond op en zakte even in maar trok zichzelf weer overeind. ''Maar dan moeten we eerst weten waar het vandaan komt. We moeten beginnen bij Aiga. Hoe is hij eraan gekomen?'' zei Artenis redenerend. Artenis vreesde dat het spul in zijn lichaam op weg was naar zijn hart. Eenmaal daar zou hij dat waarschijnlijk van binnenuit opvreten.

Elisabeth trilde door haar lijf heen, die pijnscheuten gingen meer omhoog naar zijn hart misschien? 'I-i-ik.. Ik zal Aiga zoeken of Magnolia' zei Elisabeth toen standvast, misschien had ze wel het geluk dat Magnolia haar zou helpen. 'Wat het ook is die Aiga had beter moeten weten wat het was' zei Elisabeth toen wat kwader en ze keek Artenis aan 'Hoe hij eraan is gekomen.. Herkende je misschien het zwart lederen zakje waarinhij het poeder had?' Zei Elisabeth toen een beetje ongeduldig, als ze pech had dan was hij al snel niet meer levend te vinden.

(moet eten i'm starving maar we eten lasagne god zij dank maakt de dag goed )

''Aiga wist ook niet wat het was. Hem was alleen verteld dat het werkte. Nou werken doet het'' zei Artenis die nog wel herinerde wat ze tegen elkaar geroepen hadden in de muziek kamer. Artenis schudde zijn hoofd. ''Ik herkende het niet'' zei hij. Hij hapte opnieuw naar adem en klapte dubbel. De pijn zat nu al boven zijn navel bijna bij zijn longen.

'Maar.. hoe gaan we het dank aanpakken' zei Elisabeth gehaast, ze keek met tranen in haar ogen naar Artenis en toen naar het raam en terug 'ik weet niet eens de weg in dit verdoemde donkere gebied!' zei ze toen gestresst en ze keek even weg, nee niet nogmaals dit! Niet nogmaals het strijden om een leven daar was ze waardeloos in. 'Wacht eens..' Elisabeth's ogen werden groot 'ik denk dat ik misschien iets weet' zei ze toen zachtjes 'misschien vaagt je schaduw gedaante weg?' opperde ze toen 'of vreet dat spul je van binnen op' zei ze toen terwijl ze even rilde 'ik heb wel eens gehoord dat er zulke poedertjes zijn' zei Elisabeth toen 'en ze zeggen dat er ergens op een of andere weet ik wat voor 'n berg een of andere bron ligt die zou helpen ik vind het bijgeloof maar..' Elisabeth slikte even 'misschien moet je het proberen?' zei ze toen ze probeerde zsnel mogelijk te handelen hoewel ze nu meer stond te shaken dan net en op haar lip beet om niet te gaan huilen en zachtjes het bloed voelde vloeien.

''Veel meer keus hebben we niet'' zei Artenis die weer een beetje overeind ging staan. Hij liep naar Elisabeth toe. ''Het enige wat ik zeker durf te zeggen is dat als dit spul m`n hart bereikt ik niet meer wakker zal worden'' zei hij tegen haar. ''Er is toch wel iets wat we kunnen doen'' mompelde hij.

Elisabeth slikte even zeg dat nou niet! spookte door haar hoofd 'fijn, we zoeken die bron helen jou en leven nog lang en gelukkig' zei ze toen op een gestresste toon en ze keek toen naar Artenis 'maar waar ligt die berg?' zei ze toen zacht fluisterend 'ik heb vernomen volgens allerlei geruchten dat het in het diepste gebied van eht donkere gebied was, wat eerst het lichtste gebied was ofzoiets' zei Elisabeth toen 'weet je waar dat is?' zei klonk gehaast en wilde het liefst geen tijd verliezen omdat Artenis daarnet al half dubbelgeklapt was en het nu vast en zeker in de richting van zijn longen ging.

''De enigste berg hier die zou kunnen voldoen aan die onschrijving is bij de grotten'' zei Artenis nadenkend. ''Geen tijd om er verder over te piekeren'' zei hij daarna. Hij deed het raam open en greep Elisabeth bij haar middel. ''Sorry maar ik vlieg iets sneller dan jij'' zei hij tegen haar waarna hij met haar het raam uit stoof. Zijn vleugels gingen zo snel als ze Artenis en Elisabeth dragen konden. De wind suisde langs hun oren.

'Maar je bent te zw-' verder kwam ze niet want toen stoof hij alweer het raam uit met zijn armen stevig rondom haar middel. Waar hij de energie en kracht vandaan haalde wist Elisabeth niet maar ze probeerde zich zo licht mogelijk te maken voor hem. Haar haren waren totaan verwaaid aan het worden maar dat deerde niet echt meer. Ze knipperde even met haar ogen om te zien wat er rondom hen was maar het was enkel een flits waar ze langsgingen en dat bleef het, een en al wazig door de snelheid.

(wie maakt dat topic aan? x3)

(jij ben ik nu even te lui voor xD)

Nu Artenis zijn kracht gebruikte om te vliegen was hij kwetsbaarder geworden voor het spul in zijn lichaam. Het kroop nu sneller dan eerst en soms verloor Artenis daardoor een beetje hoogte maar hij bleef op dezelfde snelheid doorvliegen. Ik moet dit halen zei hij tegen zichzelf in gedachte. Hij keek even naar Elisabeth. Hij sloeg nog krachtiger met zijn vleugels en ging nog sneller vooruit. Allerlei dingen schoten voorbij zonder dat hij op of om keek. Artenis keek enkel recht voor zich uit waar hij het grote gevaarte al zag opdoemen.