Magnolia's kamer

''Tja wat doe je eraan'' mompelde Aiga bij Magnolia`s mompeling. Toen ze zei dat hij zich uit moest gaan kleden keek hij even op. ''Nou ja aan alles zit een prijs'' zei hij terwijl hij opstond. Zijn jas en trui vond hij dan nog niet zo erg maar zijn broek voelde hij zich iets ongemakkelijker bij. Gelukkid mocht hij hm ook gewoon opstropen. Hij trok zijn jas uit en legde die over de luning van de fauteuil. Even later volgde ook zijn trui. Aiga stropte zijn broek op tot zijn knieeen. Daarna ging hij op het bed op zijn buik liggen. ''Kom maar op met je pijn'' zei hij grinnikend om een beetje te verbergen dat hij toch wel wat zeneuwachtig was hiervoor.

Magnolia zette het middeltje even op de grond en zocht haar oude tempelschoolschrift op. Ze las nog een keer alles over medicijnen en stoffelijke vloeken aanleggen door. Toen kwam ze iets tegen wat haar schokte, maar wel van belang was. Ze legde met kilte in haar hart het schriftje weg en zocht de kamer af naar haar kleine mesje. Ze keek even of het scherp was. Toen dat zo bleek te zijn nam ze haar bordje met het middeltje ook in haar handen en kwam naast Aiga op het bed zitten.
Ik neem aan dat je wilt weten wat er nu gaat gebeuren, zei Magnolia.
Ze streelde zijn arm en vertelde:
Er zijn op het lichaam van een onsterfelijk mensachtig wezen zes plekken op iedere helft van het lichaam en het hart, die magische stoffen kunnen verwerken. Maar dat moet inwendig gebeuren. Ik zal op dertien plekken in je lichaam moeten snijden - niet zo erg diep hoor, tot een bloedvat - en daar dit stofje aanleggen, daarna zal ik de wonden laten genezen. Een bijwerking van dit gevalletje kan trouwens hyperactiefheid zijn, je zult zo'n 12 a 24 uur meer energie hebben dan normaal, dat allemaal snel weg wil. Nee, je zult dan niet echt lang stil kunnen zitten, nee...
Ze zuchtte en keek hem nog eens aan.
Zeg me maar als je klaar bent, mompelde ze.

Aiga slikte even. ''Dertien plekken in m`n lichaam'' zei hij nu wat onzeker over dit alles. Hij keek Magnolia aan. De onzekerheid was in zijn ogen af te lezen. Hij keek weer even naar het bed en sloot zijn ogen even. Hij moest dit wel doen. ''Oke ik ben er klaar voor'' zei hij daarna.

Magnolia ademde diep in en blies de lucht uit. Toen liet ze haar balkondeur dichtgaan en nam haar mesje.
Ze maakte een snee op Aiga's hielen, achter zijn knieën, onderaan zijn rug aan allebei de kanten van zijn wervelkolom, in zijn schouders. Toen smeerde ze daar haar stofje op. Ze liet de wonden dichtgaan en draaide hem om. Ze concentreerde zich op waar de bloedvaten zaten die zij moest hebben en maakte midden op zijn armen een snee. Daar legde ze ook weer het middeltje op en liet de huid weer dichtgaan. Toen ademde ze nog eens diep in en maakte een piepklein sneetje op zijn polsen. Ze voelde zichzelf zenuwachtig worden terwijl ze probeerde een ader te nemen en geen slagader. Eindelijk leek ze het goed gedaan te hebben. Middeltje erop, wondje dicht.
Haar handen kropen naar het midden van zijn borstkas, waar het hart zat. Dit was het belangrijkste maar minst gevaarlijke deel van de gehele procedure - er was geen slagader om te raken. Ze sneed tot aan het bot en smeerde de resten van het stofje in de wond. Toen maakte ze het dicht en zuchtte.
Nu wachten we totdat de littekens weg zijn. Vijf pijnlijke minuten schat ik zo, zei Magnolia glimlachend.

Aiga kon een pijnlijke kreun niet onderdrukken. Hij greep de deken vast en kneep zijn hand fijn waardoor hij de deken meetrok. De vijf minuten erna voelde als een hel. Aiga balde zijn vuisten. Pas na die vijf helse minuten ontspande hij zich weer. Hij haalde even diep adem en bleef op het bed liggen.

Magnolia schudde met haar hoofd. Om te bedenken dat ze nog niet eens zo geweldig veel helende krachten had ten opzichte van haar andere krachten van het lichaam.
Ik was me eventjes, zei ze, haar bebloede handen tonend.
Ze stond op, stapte uit het gewaad dat Aiga haar net zo zorgzaam had omgedaan en liet een emmer water uit haar vloer verschijnen. Ze gooide die over zich heen. Toen schrobde ze even alle bloed- en vuilresten van haar lichaam en nam een handdoek. Ze wikkelde zich erin en kwam weer naast Aiga op het bed zitten.
Hoe voel je je? Energiek? Heb je nog ergens pijn? Is een snee nog niet goed dichtgegroeid? vroeg ze, zichzelf net een dokter voelend.

''Nee volgensmij is alles goed'' zei Aiga die de pleeken waar Magnolia in hem had zitten snijden controleerde. Energieker voelde hij zich wel. Hij had ongelofelijk veel energie nu in zich. Aiga had het gevoel dat hij een marathon kon lopen en een record tijd kon neerzetten. ''Volgensmij heeft het echt gewerkt'' zei hij tegen Magnolia.

Pretlichtjes begonnen in Magnolia's ogen te branden toen ze zei:
Als het goed is kun je me nu wel aanraken!
Ze tikte het littekentje bij zijn hart aan, de witte strepen verdwenen. De rest was allemaal al helemaal goed dicht.
Plots voelde Magnolia zichzelf helemaal geweldig. Ze had zin om witte vleugels uit te laten, te gaan vliegen, haar lange blonde haren hun eigen gang te laten gaan. Ze voelde zich perfect, begrijpend dat ze dat niet was. Haar bruine ogen konden naar haar gevoel nu alles zien en laten zien, in haar handen lagen de levens en zielen van alle mensen.
Met wat moeite wuifde ze dat gevoel weg. Het was niet gepast voor een goede Angel om zo te denken.

Aiga grijnzde even naar Magnolia. ''Tijd om dat uit te proberen'' zei hij. Hij pakte Magnolia bij haar pols en trok haar tegen zich aan. Hij kuste haar op haar mond. Voor het eerst in zijn leven voelde hij geen pijn. Hij kon haar gewoon vasthouden, hij kon haar gewoon aanraken. Geen enkele steek van pijn ging door hem heen.

Weg vroomheid. Aiga trok haar tegen zich aan en kuste haar, en ze raakte zichzelf al kwijt. Ze ging met haar handen door zijn haren en kuste fijn terug. Dit was haar eerste man. Niet de eerste die haar ooit vasthield, kuste, maar wel de eerste die er recht toe had.
Magnolia trok haar hoofd een klein stukje naar achter en keek in Aiga's grijze ogen. Ze werd weer geschokt door de schoonheid van zijn ogen en hoe weinig van de normale mannelijke domheid erin zat. Ze glimlachte en kuste hem weer.


[Ik ga naar zeeeeeee, daaaaag 8D]

Aiga kuste Magnolia terug. ''Volgensmij werkt het'' fluisterde hij zacht glimlachend.
Hij ging met zijn hand door haar haren terwijl zijn andere hand nog steeds op haar middel rustte.
Buiten was het inmiddels donker geworden en ging er een storm tekeer.
Het ongewone weer zo meestal Aiga`s aandacht heben getrokken, maar nu niet.
Nu waren zijn gedachte alleen maar bij Manolia.

Magnolia keek een beetje verlegen naar... hmm. Haar knieen? Dat ging niet echt doordat ze op Aiga was gevallen toen hij haar naar zichzelf trok, dus zag ze zijn borst. Toen keek ze hem weer in zijn ogen. Ze moest even giechelen.
Beetje unorthodox dit, een 'foute' Angel en een niet-echt-Dark Angel op een bed. Zou melig zijn als D'zita nu met een Eerste-Hulptroep Angels binnen kwam stormen, mompelde ze, tegelijk D'zita de gedachte gevend dat ze heel snel in het bos een paddestoel moest redden van een hongerige dood.